Blogtrommel

Mijn blog  'Schaarsteprincipe en Google Plus' zit in de Blogtrommel van Sharp Ben. Een blogtrommel is een verzameling weblogs over hetzelfde onderwerp, in dit geval Google Plus. Lees hier ook de andere blogs. Dank Ben, voor het opnemen van mijn blog.

Aandacht.

Ik ben Mirella, en ik ben verslaafd aan aandacht. Zo zou mijn introductie zijn, bij de Attentionolics Anonymous. Want het is duidelijk. Ik heb graag aandacht. Ik praat te veel, ik ga met plezier op een podium staan zingen of toneelspelen, ik blog, en het levert me allemaal aandacht op. En dan wil ik meer aandacht, dus zorg ik dat ik op andere manieren ook aandacht krijg. Nou, dat is gelukt.

 (Middenstuk wegens zelfcensuur weggelaten)

Het doel wat ik beoogde was prikkelen. Uitdagen. Discussie uitlokken. Dat mensen zich zouden afvragen wat me bezielde, en daarnaast stiekem gniffelden over mijn prachtige zinsneden. En aandacht. Dat natuurlijk vooral.

Sint 2.0

Sinterklaas is dit jaar extra levendig. Hij was eigenlijk altijd een tikje geïrriteerd en helemaal niet zo’n vrolijkerd. Beetje cynisch soms zelfs.  Maar het afgelopen jaar  heeft hij waarschijnlijk een zonnige zomer gehad. “Dag hoor!” zegt hij alsmaar opgewekt. Dat heb ik ‘m voorheen nooit horen zeggen. Zijn mijter stond nota bene olijk achterstevoren tijdens de intocht in Dordrecht, hij loopt als een kievit en Amerigo lijkt ook een verjongingskuur te hebben ondergaan....

Ook bij ons thuis is Sinterklaas dit jaar een beetje anders. Veelbetekenende blikken en van die ‘quote-unquote’-vingertjes van onze zevenjarige oudste dochter als ze het over “Sinterklaas” heeft, terwijl ze ondertussen stiekem toch maar wel haar verlanglijstje in haar schoen stopt. Gewoon in onze handen drukken is voor haar toch net een brug te ver. Haar zusje van bijna 5 heeft dit jaar eindelijk een beetje in de gaten wie Sinterklaas en Zwarte Piet nou zijn, en zingt alle liedjes vrolijk mee. Met haar kunnen we vast tot ver in haar tienerjaren genieten van het schoen zetten. Heerlijk hoe die twee zo op elkaar lijken, en tegelijkertijd zulke uitersten zijn.

Ja, ik ben een Sintfan. Gek genoeg wil ik wel graag de regie houden. Ik ben een controlfreak op Sintgebied. Een ondankbare, irritante controlfreak in vele ogen, ongetwijfeld. Ik houd er niet van als de een of andere HulpSinterklaas op andere plekken cadeautjes voor mijn kinderen achterlaat, terwijl de Sint zelf nergens te bekennen is. Sinterklaas weet heus wel waar wij wonen, stop het gewoon in dezelfde zak! Maar ja, als het bij ons thuis op 5 december uit de zak komt, dan ziet de goedbedoelende HulpSinterklaas natuurlijk niet de blije gezichtjes. Dat snap ik wel. Alleen wordt zo die hele decembermaand wel een brij van cadeautjes, waarvan geen kind nog de waarde in ziet. Ze weten vaak niet eens meer wat ze allemaal hebben gekregen.

En het gaat nog verder, ook rond kerst heb ik het liefst alles onder controle. Een dagje voor kerst is de jongste jarig en de hele familie komt dan op visite. Natuurlijk heeft iedereen dan ook een cadeautje voor  mijn meisje bij zich. Vanzelf, ze is jarig!

Wat ik echter wel frustrerend vind, is dat sommige familieleden het nodig vinden om ook voor onze oudste, en zelfs voor ons, cadeautjes mee te nemen. “Voor onder de kerstboom”. Heel lief natuurlijk, maar dan moeten we dus 1 dag na haar verjaardag, en 20 dagen na Sinterklaas (om van de HulpSinterklaas-momenten maar niet te spreken) wéér cadeautjes uit gaan pakken.

Ik denk niet dat mijn jongste met haar verstandelijke beperking überhaupt het verschil tussen al die dagen snapt. En dat vind ik jammer. Ik wil gewoon dat zij haar verjaardag als HAAR verjaardag beleeft. En niet als een tweede Sinterklaas of derde kerstdag. Dat niet alle dagen vol cadeautjes zitten. Ik wil haar bijbrengen dat ze dan speciaal is. Dat het haar dag is. En ik wil niet een dag later weer met zijn allen cadeautjes uit zitten te pakken. Geen cadeautjes onder mijn kerstboom!

Waarom moet het toch per se met kerst?  De kerstman is gewoon Sinterklaas met een slappe hoed, en die is al langs geweest, het kindje Jezus kreeg zelf cadeautjes maar verstopte ze niet onder een palmboom voor de os en de ezel, en het heidense feest van het licht (wat ik als atheïst zelf maar verklaar te vieren, om de aanwezigheid van een kerstboom in mijn huis te rechtvaardigen) heeft ook weinig met cadeautjes uit te staan. Als het dan toch niks met kerstmis te maken heeft, dan kunnen die cadeautjes toch net zo goed op een ander moment worden uitgedeeld? Zodat de met liefde uitgezochte presentjes de aandacht krijgen die ze verdienen? Verzin je eigen feestje! Een ‘het is lente’ partij!  De zomervakantie begint! Kies een willekeurige dag in een saaie maand. Wees creatief!

Maar ja, ik roep dat soort dingen al jaren en niemand luistert. Misschien ben ik ook wel gewoon een ondankbaar kreng en moet ik het waarderen dat men iets leuks koopt voor mijn kindjes en voor ons.  Het is natuurlijk lief bedoeld en er zit geen enkele kwade gedachte achter.  Mijn man snapt niet waar ik mij druk om maak, en effect heeft het ook al niet, dus wellicht moet ik het inderdaad gewoon loslaten. Niet meer zo sceptisch en geïrriteerd, maar licht, losjes en vrolijk. Net als de Sint.

Boetekleed

Het is helemaal niet leuk om te schrijven over iets waar je niet goed in bent. Toch ga ik dat maar eens doen, want het schijnt dat mensen vinden dat ik niet bescheiden ben (collega 1) en ik kreeg vandaag als tip om maar eens te schrijven over waarom het toch steeds fout gaat als ik een tentamen moet surveilleren (collega 2). Overigens bedoelden beide collega's er niets vervelends mee (denk ik, maar het kan zijn dat ik een bord voor mijn hoofd heb van enorme proporties) en neem ik ze niets kwalijk. Sterker nog, dankbaarheid valt hen ten deel. Ze inspireren mij tenslotte tot een nieuwe blog.

Om het een met het ander in verband te brengen, om van nederigheid te getuigen en mijn onbescheiden houding te compenseren dan maar eens bekennen waar ik, naar blijkt, niet goed in ben. Overigens schiet ik dan meteen weer in de fout, want desbetreffende collega legde mij uit dat zelfs vertellen waar je niet goed in bent onbescheiden kan zijn. Ik ben dan heel goed in het ergens niet goed in zijn en wederom onbescheiden. Ik kan het dus eigenlijk alleen goed maken met deze collega door mijn blog te sluiten. Maar dat is is mij schier onmogelijk. Wie het niet lezen wil, kan het gelukkig gewoon niet lezen. Dat scheelt.

Zelf was ik in de veronderstelling dat ik niet onbescheiden ben, aangezien ik mijn inziens niet rondbazuin hoe geweldig ik ben (ben ik ook niet). Als ik in een blog enigszins zelfverheerlijkend bezig ben, kun je er namelijk zeker van zijn dat ik mezelf in de nabije toekomst, nog binnen dezelfde blog, flink onderuit haal. Een verdedigingsmechanisme waar je als psycholoog vast een en ander uit zou kunnen afleiden, maar dat terzijde.

Dat ik wel graag aandacht heb, lijkt me evident. Ik ben een exhibitionist van het mentale en digitale soort.  Ooit heb ik daar de term exhyvitionist voor bedacht, maar dat is met de teloorgang van Hyves (moet dat account toch eens opdoeken) een term die het woordenboek niet gaat halen. Enfin, ik heb net maar eens een in de online Van Dale gekeken (de gratis versie, ik ben en blijf een Hollander) en daar vond ik het volgende:

_be·schei·den bn, bw 1 zonder enige brutaliteit 2 voorzichtig 3 niet groot

Ik vrees dat ik mijn dierbare collega toch gelijk moet gaan geven. Ik schrijf met brutaliteit, en meer dan enige. Denk weliswaar na of ik bepaalde zaken echt wel kan publiceren, maar voorzichtig kun je me niet noemen (meestal ga ik na of mijn man en/of kinderen het vervelend zouden kunnen vinden, dan denk ik even of de rest van de familie erdoor geschaad wordt, en tot slot of het erg zou zijn als (potentiële) werkgevers het zouden lezen. Indien een van die overwegingen met 'ja' beantwoord wordt, sleep ik het desbetreffende blogje naar mijn virtuele prullenbak. Verder kan alles). En aangezien ik nogal wollig schrijf, slaat het 'niet groot' ook niet direct op mijn langdradige schrijfsels.

Maar wat is er nu met die Miep en tentamens? Hoor ik mijn schamele lezerschare denken. Nuja, toen ik ze zelf nog moest maken was ik altijd braaf op tijd. Veel te vroeg zelfs meestal. Ik haalde ze ook doorgaans, op een enkele na. (Ik heb ooit eens de helft van een tentamen vergeten in te leveren en heb het per ongeluk in mijn tas gestopt. Dat moest ik natuurlijk opnieuw maken).

Echter, nu zijn tentamens en ik geen vrienden. Vorig jaar, probeerde ik op tijd bij een tussentoets aan te komen door een file te ontwijken die was ontstaan door ongeluk, en speelde het klaar om terecht te komen op een heus eiland en daar een aantal rondjes te rijden voor ik door kreeg dat ik zo echt niet in Leiden kwam. Ook vorig jaar, kwam ik te laat bij een tentamen waar ik moest surveilleren (ongetwijfeld ook iets met files of vertraging ). Dit jaar miste ik eindpresentaties vanwege een wijziging in het rooster die ik niet had meegekregen.

Een vergelijkbaar probleem maar dan groter, had ik vandaag. Ik was vreselijk vroeg vertrokken, had de tentamens netjes op tijd ingeleverd, had een filmpje op DVD, zaal met beamers en geluid en ondersteuning geregeld van de servicedesk. Ik zag zelfs nog dat in de zaal een aantal tafeltjes zo stonden dat de studenten het scherm niet konden zien, en heb dat geregeld. Trots was ik op mezelf.

Maar wat ik even over het hoofd had gezien, was dat er niet één tentamenzaal was, maar wel drie. Daar kwam ik ongeveer 5 minuten voor de start van het tentamen achter. Ik heb helaas niet de tijdverdrijver van Hermelien Griffel, dus werd het rennen, filmpjes ophalen, op drie lokaties opstarten, dealen met computers die niet wilden, studenten instrueren, rust bewaren, surveillanten instrueren, overal langslopen of het goed gaat, nog eens overal langslopen om film tweede keer te starten, weer overal langslopen om dvd weer op te halen, collega bedanken die me uit de brand had geholpen, en dan uitgeput neerploffen. Om 9:30 had ik al een hele werkdag achter de rug. En allemaal door mijn eigen stomme schuld.

Ik zie dingen over het hoofd. Ik ben niet zo goed in details. De gevolgen waren natuurlijk geen detail, maar het feit dat er ergens 3 zalen in een rooster staan (niet in het mijne, maar wel in het modulerooster ongetwijfeld) in plaats van eentje, is wel een detail dat ik over het hoofd zag. Waarom heb ik niet bedacht dat er in die ene zaal nooit 260 studenten passen? Waarom heb ik niet bedacht dat die twee andere collega's vast niet voor niets stonden ingeroosterd?

Stom en bijzonder irritant. Liever tien fouten van een ander, dan een van mijzelf. Nee, niks aan. Ergens niet goed in zijn. Veel leuker is om aan de slag te gaan met zaken waar je wél goed in bent. Positieve psychologie. Daarover hebben we het dan een andere keer wel weer.

Coca-Cola Light Break!

’s Avonds, als ik mij uitkleed om naar bed te gaan, wil ik  tussendoor nog wel eens een woordje leggen. En ik denk toch niet dat mijn Wordfeud capaciteiten dan minder zijn dan wanneer ik in mijn vrij standaard herfstkloffie van spijkerbroek, shirt met v-hals en vest rondloop.  Toch zijn wij geneigd naaktheid met verminderde intellectuele capaciteiten te associëren, aldus (ondermeer) een onlangs gepubliceerd artikel van Gray, Knobe, Sheskin en  Bloom (2011).

Soms, heel soms, bekruipt mij een vaag gevoel van spijt dat ik het wetenschappelijk onderzoek heb verlaten. Dat is dan vooral als ik een leuk onderzoek onder ogen krijg. Het onderzoek van Gray e.a. bijvoorbeeld. Het had wat mij betreft nog veel leuker kunnen zijn. Ik krijg daar fijne visioenen bij, van sixpackjes en coca-cola light breaks en van wiebelende glazenwasserhangkarretjes langs hoge wolkenkrabbers.

De werkelijkheid is anders, maar toch best een tot de verbeelding sprekend onderzoek. Zes studies hebben ze uitgevoerd, variërend in omvang en opzet. Een enkele is flink groot,  een andere acceptabel, en een aantal studies zijn uitgevoerd onder een gering aantal studenten. Daar valt dus wel een en ander op af te dingen qua representativiteit, maar vooruit, laten we niet flauw doen. Ze onderzochten in deze studies onder meer of het zichtbaar zijn van ontblote lichaamsdelen van een persoon, van invloed is op de beoordeling van de mentale capaciteiten van deze persoon.

In een van die studies werden in twee condities foto’s van dezelfde personen getoond in dezelfde houding. Het enige verschil was dat in de ene conditie de personen op de foto’s gekleed gingen en in de andere conditie deze zelfde mensen poedeltje naakt op de gevoelige plaat gezet waren. Saillant detail is dat de desbetreffende foto’s afkomstig waren uit een boek waarin pornosterren worden geportretteerd (Greenfield-Sanders, 2005). Voor eventueel geïnteresseerden (puur uit wetenschappelijke belangstelling natuurlijk); bol.com heeft alleen nog een tweedehands exemplaar in de aanbieding. Overigens (het blijft een Amerikaans onderzoek) werden voor het onderzoek de erotische zones een beetje vervaagd.

De idee achter het onderzoek is dat naarmate je meer lichaam toont, je anderen ook bewust maakt van je lichamelijkheid. In de literatuur werd dat tot nu toe eigenlijk alleen gebruikt om te verklaren hoe mannen vrouwen (soms) tot object kunnen reduceren. Seksobject, zo je wilt. In het meest extreme geval verdwijnen psychologische trekken en mentale eigenschappen naar de achtergrond en ziet de man niets meer dan een lichaam (vb Nussbaum, 1995). 

Het gepreoccupeerd zijn met iemands lichaam en de invloed daarvan op de beoordeling, hoeft overigens niet per se seksueel getint te zijn en over naakt te gaan. Een ander recent onderzoek (Madera en Hebl, 2011) laat bijvoorbeeld zien dat mensen met een duidelijk litteken of moedervlek op het gezicht, als minder kundig beoordeeld werden na afloop van een sollicitatiegesprek. Dat kwam doordat de proefpersonen gedurende het gesprek vooral naar de moedervlek of het litteken keken en daardoor informatie misten. 

Gray en consorten, redeneren echter dat mensen in de beoordeling niet zozeer mentale eigenschappen negeren of over het hoofd zien, maar dat er een verschil is in het soort mentale eigenschappen dat men toekent aan iemand met, versus iemand zonder kleren. De proefpersonen bepaalden van mensen op de foto in hoeverre deze mensen in staat waren tot zelfsturing (zelfcontrole, moreel handelen en plannen) en het beleven van sensaties (genot, honger en begeerte).

Het bleek dat wanneer proefpersonen naar foto’s keken van blote mensen, ze deze mensen relatief weinig in staat achtten tot zelfsturing en meer tot het beleven van sensaties. Wanneer dezelfde mensen echter gekleed waren, werd hen veel zelfsturing en weinig sensatiebeleving toegekend.

Als een confrontatie met de lichamelijkheid van een persoon, leidt tot het lager beoordelen van de mate van zelfsturing,  worden deze personen misschien ook wel minder verantwoordelijk gehouden voor hun daden. Omgekeerd, zouden we dan mensen die we  niet zo lichamelijk bekijken en een hogere zelfsturing toekennen, meer verantwoordelijk houden voor hun eigen daden.

Dit bleek ook uit een volgend onderzoek. De onderzoekers beschreven twee mannen. De ene man (Michael) werd omschreven aan de hand van lichamelijke kenmerken. Zo werd z’n bloedgroep vermeld, en zijn gemiddelde aantal hartslagen per minuut. De andere man (Jeffrey) werd omschreven aan de hand van mentale eigenschappen. Van hem werd bijvoorbeeld gezegd dat als hij in de auto ergens naar toe moet waar hij de weg niet kent, hij in zijn hoofd een mentale kaart maakt.

Vervolgens werd een van twee mogelijke scenario’s aan de proefpersonen voorgelegd. In het eerste scenario liepen de mannen beide zonder te betalen een restaurant uit,  en werd gevraagd wie van de twee hieraan de meeste schuld zou hebben, in het tweede scenario, werden ze overvallen door een straatrover en werd gevraagd wie van de twee het meeste geschaad zou worden. Het bleek dat Jeffrey, die vooral mentaal werd omschreven, het meest verantwoordelijk gehouden werd voor het onbetaald het restaurant uitlopen, en dat Michael, die vooral in lichamelijke termen werd beschreven, volgens de proefpersonen de meeste kans maakte om meer gevolgen te ondervinden van de overval.

Als we dus geconfronteerd worden met iemand zijn lichamelijkheid, zien we deze persoon als kwetsbaarder en minder verantwoordelijk voor het eigen gedrag, dan als we geconfronteerd worden met mentale beschrijvingen van deze persoon.

Maar zijn we dan ook geneigd om die mensen die we als minder verantwoordelijk en meer kwetsbaar zien meer te helpen? Dat wilden Gray e.a. ook weten. Er werd een experiment a la Milgram (1963) opgezet, waarbij proefpersonen schokken moesten geven aan een persoon in een nabijgelegen kamer. De instructie was een beetje anders dan bij Milgram. De bedoeling was juist dat de proefpersonen de ander zouden beschermen en niet meer schokken zouden toedienen dan dat ze dachten dat de ander kon verdragen. Naast het apparaat waarmee de schokken werden uitgedeeld, werd een foto geplaatst van het ‘slachtoffer’. In de ene conditie met ontbloot bovenlijf (inclusief elektroden voor de toe te dienen shocks, om het ontblote bovenlijf te verantwoorden) in de andere conditie met kleding aan (waarbij de elektroden onder de kleding zaten).

Het bleek dat proefpersonen minder schokken  gaven aan mannen met ontbloot bovenlijf, dan aan mannen met shirt aan. Blijkbaar wilden ze deze arme, in hun ogen kwetsbare mannen helpen door hen minder bloot te stellen aan nare schokken.

Het meest opvallende van deze onderzoeken, is misschien wel dat het niet alleen over vrouwen gaat, maar dat juist ook (half)naakte mannen als kwetsbaarder en minder ‘in control’  werden beoordeeld. En dat het dus ook voor mannen implicaties kan hebben als ze de nadruk leggen op hun lichaam.

Terugdenkend aan de coca-cola light break reclame, wisten we natuurlijk al lang dat mannen ook ‘geobjectificeerd’ kunnen worden. Een man die aan een onduidelijke klus werkt, in elk geval iets met zware machines en een bouwhelm, trekt zijn shirt uit.  Een aantal dames gluren vanachter het raam van hun kantoor,  genieten van zijn sixpack  en hij van zijn cola. Deze man is niet meer dan zijn lichaam. 

Je kunt echter rustig stellen dat in de meeste professionele settings het niet echt handig is als iemand twijfelt aan je intellectuele capaciteiten en het goed is als je in staat wordt geacht verantwoordelijkheid voor je werk te dragen. Niet teveel aandacht op je lichaam vestigen dus. Voor de dames geldt geen al te korte rokjes en geen (note to self) diepe decolletés. Voor mannen geen korte broeken, korte hemdsmouwen en al helemaal geen openstaande knoopjes op het overhemd waar het borsthaar uit komt friemelen. En, als je serieus genomen wil worden als intellectueel, ook maar je al te afgetrainde lichaam verhullen onder een overhemdje.

Duidelijk moge zijn, dat je door je kleding aan te passen vooral bezig bent met imagebuilding en het niets zegt over je daadwerkelijke capaciteiten. Dat potje Wordfeud, moet je gewoon winnen door je dure letters op mooie plekken te leggen.

Gray, K., Knobe, J., Sheskin, M., Bloom, P. (2011). More than a body: Mind perception and the nature of objectification. Journal of Personality and Social Psychology. vol 101, 7, 1-14.

Greenfield-Sanders, T. (2005). XXX: 30 porn-star portraits. New York,

NY: Bulfinch.

Madera, Juan M., Hebl, Michelle R. (2011). Discrimination against facially stigmatized applicants in interviews: An eye-tracking and face-to-face investigation. Journal of Applied Psychology, Oct 17, 2011, No Pagination Specified

Milgram. S (1963) Behavioural Study of Obedience. Journal of Abnormal and Social Psychology, 67, 371-78.

Nussbaum, Martha, 1995, “Objectification”, Philosophy and Public Affairs, 24(4): 249–291. 

Image: Ambro / FreeDigitalPhotos.net

Nog eens stapel.

Gisteravond kreeg ik een mail van een student.  Hij vroeg mij of ik hem kon overtuigen dat zijn boeken niet vol leugens stonden. Er stond mij niets anders te doen dan te zeggen dat ik dat niet kan.

Stapels vragenlijsten (pun intended) verdwenen achterin zijn auto, en belandden ongetwijfeld direct bij het oud papier. Terug kwamen bestandjes met gegevens. Waar zijn de vragenlijsten gebleven? Ach joh, we gaan toch niet alles bewaren.

Ik snap echt niet hoe dat kan. Ik begrijp best dat er sprake was van een autoriteit, dat je niet zomaar je promotor afvalt en al helemaal niet als hij goede vriendjes is met de rector magnificus, en ik wil ook best erop vertrouwen dat de promovendi goede dingen hebben gedaan, mooie artikelen hebben geschreven, van niets wisten en zou het vreselijk vinden als zij hun titel zouden kwijtraken, dus prima dat dat gelukkig niet speelt, maar ik snap ECHT niet hoe dat kan.

Hoe kan je nu promoveren, als je niet eens aan het hoofd van je eigen data verzameling hebt gestaan? Als je niet eens je eigen contacten hebt gelegd, moeite hebt gedaan proefpersonen te krijgen, niet eens je eigen databestanden hebt gemaakt, je eigen missende waarden in je vragenlijst hebt ontdekt? Hoe kan dat? Ik begrijp best dat dit niet het meest hoogstaande onderdeel van je onderzoek is, maar wel het meest tijdrovende. En misschien ook wel het lastigste en meest frustrerende. Het hoort erbij, je MOET dat zelf doen. Het is leerzaam; niet alles gaat vanzelf, je denkt na over hoe je brieven moet schrijven, wanneer je moet nabellen, welke beloning je er tegenover moet stellen. Buffelen. Je leert wat werkt, en wat niet.

Ik zelf, en de mensen die ik ken, hebben erg hard gewerkt hebben om data te verzamelen. School na school afgelopen, kind na kind geobserveerd, voorgemeten, getraind en nagemeten.
En natuurlijk bewaar je je ruwe data. Al is het alleen maar, omdat je er wellicht nog eens op een andere manier naar wil kijken, maar toch sowieso om te kunnen controleren. Kasten vol videobanden en ingevulde vragenlijsten. Dat dat tegenwoordig digitaal kan, prima. Scheelt een hoop fysieke ruimte. Maar je bewaart het. Echt waar.

Het goede van deze affaire, is dat de controle op onderzoek meer wordt verscherpt. Er is onderzocht wat Stapel allemaal heeft verzonnen, collega's van hem worden doorgelicht, en er komen ongetwijfeld nieuwe richtlijnen: Data verplicht bewaren en beschikbaar stellen, meer onderlinge controles. Minder ivoren torentjes en eenzaamheid, meer teamwork en onderlinge feedback.

Maar ondertussen staat een hele wetenschappelijke tak wel ter discussie, en weten studenten niet meer wat ze moeten geloven. Of de studie die ze volgen nog wel ergens op is gebaseerd, of pure fictie is.

Ik kan niet garanderen dat er nooit meer iemand liegt. Niet in de wetenschappelijke, psychologische wereld, of in welke wereld dan ook. Er zullen altijd mensen zijn die fraude plegen, of dat proberen. Maar dat de controle hierop scherper zal worden, en de psychologische wetenschap in Nederland en daarbuiten, daarmee uiteindelijk zal profiteren van de maatregelen die genomen worden ten gevolge van deze blamage is mijn hoop, wens en overtuiging. En dat, heb ik mijn student dan ook verteld.

Image: nuttakit / FreeDigitalPhotos.net