Miep's Jaaroverzicht.

Het einde van 2011 nadert. Een tijd van het overdenken wat er zoal gebeurt is in een jaar en vooruitzien naar wat komen gaat. Natuurlijk is het niet meer dan een kunstmatige ooit door mensen bedachte overgangslijn, ingegeven wel door de baan van de aarde om de zon.  Maar dat we 2011 jaar geleden zijn begonnen met tellen is tamelijk willekeurig gekozen. Zelfs de geboorte van de man Jezus, die toch geacht wordt rond die tijd geboren te zijn en het bestaan van het hele christendom op zijn geweten heeft, was niet in het jaar 0. Meest waarschijnlijk zaten we er toen al een paar jaar naast. En op 25 december was het ook niet, kan ik je vertellen. Nog afgezien van het feit dat het jaar 0 natuurlijk helemaal nooit bestaan heeft. (Er is tenslotte ook geen nulde dag van de maand.)

Maar ik dwaal af. Ik had het over terugkijken en vooruit zien. Wat heeft het jaar 2011 gebracht? Niet veel best. 2011 zal niet de geschiedenis in gaan als het vrolijkste jaar allertijden. In de top 2000 van jaren, staat 2011 vast ergens in de onderste regionen. Verwacht dan ook niet een al te lollig stukje. Er is weinig om lollig over te doen. 

 In januari was het strooizout op, en werd dat verdeeld als was het oorlog en op de bon. In elk geval werd er hier in de Haarlemmermeer verdomd weinig gestrooid en reed ik erg voorzichtig over dezelfde weg die me in december een bon opleverde voor te hard rijden.

In januari begon de onrust in Egypte, maakten we kennis met Robert M, hoorden we meer over Wiki leaks en de staatsecretaris ging op bezoek bij Brandon. Vreselijk, natuurlijk, zo’n jongen met een verstandelijke beperking die de hele dag vastgebonden zit. Tegelijkertijd zou ik het moeilijk vinden als dergelijke kinderen vrij rond liepen in de instelling waar mijn lieve kleuterdochtertje met een beperking zit. Hoe kun je voorkomen dat het zover komt, met zo’n jongen, lijkt me een goede vraag om te onderzoeken. Maar met de kortingen op de zorg, de PGB’s en het speciaal onderwijs, van het kabinet zal dat wel niet meer lukken. Jammer voor Brandon, zijn 40 soortgenoten en mogelijke volgelingen. Wie weet zit Lieve over 10 jaar wel net als Brandon aan een stoel geketend.

In februari mochten we 130 rijden op 4 snelwegen. Jippie. Dat schiet lekker op. Natuurlijk rijd ik ook best graag eens te hard, maar wat kost dat allemaal weer een geld om over het milieu maar niet te spreken. En wat levert het op? De steun van de PVV waarschijnlijk. Bovendien is er geen bal aan als het mag.

In februari trad Mubarak af, en vierde Egypte feest. We weten inmiddels dat de feestvreugde van korte duur was, en de onrust er niet minder om werd. De koninklijke familie ging skieen in Lech. Dat zal de laatste keer wel geweest zijn, gezien haar laatste toespraak. Duurzaamheid begint tenslotte ook bij jezelf. 

Ook in Libie werd het onrustig in februari en de VARA haalde een cartoon waarin Geert Wilders als kampcommandant werd afgebeeld na bedreigingen van hun site. Zelfcensuur is zo’n thema dat ik vaker ben tegengekomen dit jaar.  Maar daar zal ik maar niet te ver over uitweiden. Niet dat er bedreigingen aan mijn adres zijn geuit. In tegendeel. Maar sommige dingen blijven het best ongezegd.

Maart was helemaal een nare maand, en niet alleen omdat ik 38 werd. Wel omdat er in Japan een aardbeving en tsunami plaatsvond, en daardoor een kernramp. Natuurlijk stonden de kranten er vol van en ging het op het journaal over niets anders. Maar bij mezelf heb ik toch een nare gewenning gemerkt. Ach. We hebben Tsjernobyl ook overleefd. Dat er daar mensen heel ziek zijn geworden en mismaakte kinderen hebben gekregen, nuja, dat zal in Fukushima ook wel staan te gebeuren. Maar dat raakt mij niet persoonlijk. Het was ook wat verder weg, weer, en de wind stond de ‘goede’ kant op, dus we hoefden ons geen zorgen te maken over de andijvie. Denk ik. De echte gevolgen zullen we later, veel later, waarschijnlijk wel merken. Ook in maart bevielen een Friese mevrouw van 63, en een meisje van 12 van een kind. Bizarre tegenstellingen.

 In april werd er geschoten in een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn. Ook enkele collega’s en studenten van ons komen hiervandaan en hadden hier direct of indirect iets van meegekregen.  Maar verder was april een relatief goede maand. Het was zomer met pasen, Johan Cruijf kwam terug bij Ajax (en we weten ook hoe dat is afgelopen) en in Groot Brittanie vond het huwelijk van William en Kate plaats. Gefeliciflapstaart. Ook koninginnedag verliep zonder malligheden.

Op 1 mei werd de vorige paus heilig verklaard. Achja. Waarom ook niet, die andere heiligen zullen vast niet veel beter zijn geweest. Op 2 mei werd Bin Laden gedood. De een was blij, de ander vond het niet kunnen blij te zijn om het feit dat iemand dood was, ook al was het Bin Laden.  Het gedonder met Griekenland begon, en bleek een eindeloos verhaal. Ajax, ook een Griek, werd landskampioen en kreeg een derde sterretje. Dat terwijl ik 1 Sterretje en Barbie, al meer dan genoeg vind. Barbie wordt trouwens moeder maar dat was pas in december nieuws. Straus-Kahn werd opgepakt vanwege een slippertje met een kamermeisje, waarvan de vraag was of de dame in kwestie vrijwillig meeslipte.  Eindelijk bleek ook dat de coalitie geen meerderheid in de eerste kamer zou hebben. Maar aangezien dit kabinet met ieder partij mee kan heulen, zou dit nauwelijks een probleem blijken te  zijn. Althans, niet voor het kabinet. Het kost je een koopzondag en wat vrijheid, maar daar zitten de Vereniging voor Vrijheid en Democratie, en de Partij voor de Vrijheid niet mee. En het CDA al helemaal niet, natuurlijk.

In juni was het PGB aan de beurt. Nog meer vrijheid weg, nota bene bedacht door de VVD zelf. Het is de vraag of de bezuinigingen het geld opleveren dat het moet opleveren, maar in elk geval worden heel wat van de zwakkeren uit onze samenleving zelfstandigheid ontnomen. Ook de kinderopvang wordt aangepakt, zodat het duurder wordt om je kinderen op te laten vangen. En de publieke omroep wordt gekort.

Geert Wilders wordt vrijgesproken, in New York mogen homo’s trouwen en de kamer vindt dat er meer Nederlandstalige muziek op radio 2 moet. Ik vond de Top 2000 er in elk geval aardig mee vol staan. Kunnen we Henk en Ingrid stemrecht ontnemen? En niet alleen voor de Top 2000, graag.

In juli en augustus was ik op vakantie en heb ik weinig meegekregen. Wel gek dat op de terugweg de radio het niet meer wilde doen. Had bijna de antenne afgebroken, gelukkig kwamen we er nog op tijd achter dat het aan de zendmast lag, en niet aan ons. In juli schoot Anders Breivik een heleboel mensen in Oslo dood, en Amy Winehouse voegde zichzelf bij de ‘club van 27’.

In augustus gingen we op zoek naar een snelwegschutter, die uiteindelijk heel veel later niet bleek te bestaan. Massahysterie en springende sterretjes. Niet de sterren van Ajax, en ook niet die van ‘oh oh cherso’, maar die in de voorruit. Er waren rellen in Londen en andere steden, en er vielen doden op Pukkelpop. In augustus viel er ook een geldkoffer uit een auto en werd het chaos op de snelweg. Stripverhaalwaardig, lijkt mij.

In september was iemand niet stil bij een concert, en omdat de koningin daar ook was, betekende dat weer ophef. De koningin hield op prinsjesdag een somber verhaal en Wilders en Rutte vonden allebei van elkaar dat ze normaal moesten doen. Ben ik het eindelijk eens met beide heren eens.

In oktober overleed Steve Jobs. Zelden dat een bedrijfsman zo’n held kon zijn, voor zoveel mensen. Nouja, best leuke apparaatjes maken ze bij Apple. We werden wereldkampioen honkbal en daar werd nauwelijks aandacht aan besteed. Kadhafi kwam om het leven. Rita Verdonk stapte uit de politiek, althans, dat had ze natuurlijk al veel eerder gedaan, maar nu gaf ze het toe. Het bleef gedonder met Griekenland en in de dierentuin in Emmen viel een olifant in de gracht. Gelukkig kwam het met de olifant weer goed.

In november kreeg Mauro geen verblijfsvergunning, en ging hij ook niet naar het voetbal, leverde Diederik Stapel zijn doctorstitel in en ook Berlusconi was bereid om op te stappen. Op de 11^e van de 11^e, bedacht de PVV dat de terugkeer van de gulden onderzocht moest worden. Achja, carnaval was alvast begonnen in het Limburgse. En de arts van Michael Jackson werd tot 4 jaar celstraf veroordeeld.

In december kreeg Belgie eindelijk weer een regering, werd er in Almelo een meisje in een supermarkt doodgeschoten, en in Luik werden aanslagen gepleegd. Beide daders doodden ook zichzelf. Was daar dan mee begonnen. In Noord-Korea stief Kim-Jong-Il, en half Korea huilde. Of dat helemaal oprecht was, blijft de vraag. Op de Filipijnen woei een tropische storm, die veel mensen het leven kostte. Dat is nog eens een tropische verrassing.

Beter nieuws was er gelukkig nog aan het einde van het jaar.  De actie Serious Request was een succes, we hebben allemaal ons schuldgevoel kunnen afkopen door een plaatje aan te vragen. Dat is nog eens echte ontwikkelingshulp. Andre Kuipers vertrok de ruimte in, en starte op 1^e kerstdag de Top 2000.  En de vuurwerkverkoop is weer in volle gang.

Kortgezegd. Het had leuker kunnen zijn. Wat een rotjaar.

Persoonlijk ging het mij wel goed. Wat ups en downs, een akkefietje hier en daar. Extacy and agony, het hoort erbij. Niets heftigs.

Moge 2012 een beter jaar worden voor de wereld. En laat mij gewoon mijn gang maar gaan. Goede voornemens? Geloof niet zo in het doen van voornemens in het nieuwe jaar. Begin dan liever meteen. En wat dan? Afvallen was me net per ongeluk gelukt, maar na de kerst zit alles weer op zijn plaats. En dat terwijl ik me echt niet vol heb gepropt.

Roken deed ik al niet, en drinken is ook niet iets waarmee ik wilde stoppen. Liever zijn voor mijn man en kinderen, probeer ik elke dag, maar ik ben verre van een perfecte moeder (laat staan vrouw). En ik ben misschien wel leuker als ik dat ook niet krampachtig ga proberen.

Een voornemen heb ik wel. Blijven bloggen. Of het nou gelezen wordt of niet. 

Top 2000

Het is vandaag eerste kerstdag. Na een gezellig kerstetentje met ons gezinnetje, met heerlijke hapjes en een paar glaasjes wijn, zit ik nu rustig te schrijven, met op mijn hoofdtelefoon de Top 2000. Liedjes van vroeger. Gelukkig een heleboel liedjes die te oud zijn om iets bij te voelen, en een heleboel die gewoon langs fladderen en een vage zweem van vrolijkheid of melancholie meebrengen.

Nummers die ik destijds erg mooi vond, of me sterk aan een bepaalde tijd doen denken, ze geven me een gevoel dat alles veel te snel voorbijgaat. De vergankelijkheid van het leven. Het ene moment probeerde ik Josmar (Jos Mark?), mijn grote liefde op de kleuterschool, uit te leggen dat hij echt niet met Jeroen kon trouwen (ik was 5, don’t hold it against me) en toen ik me even had omgedraaid, bleek ik praktisch 'van middelbare leeftijd', ben ik getrouwd met mijn lief en hebben we twee mooie dochters. Wanneer ben ik volwassen geworden? Hoe is dat zo snel gebeurd?

Liedjes kunnen mij er als niets anders aan herinneren hoe ik me ooit voelde, wat was en voorbij is gegaan, mensen die ik uit het oog en het hart ben verloren. Kleine en grotere incidenten in het leven, hebben allemaal gevolgen voor het verdere verloop ervan. Met elke afslag die ik heb genomen, nam ik een andere route niet. Soms kon ik zelf kiezen welk pad ik koos, en soms werd er een weg voor mij afgesloten.

Vervlogen tijden, kunnen me een heel naar gevoel bezorgen. Soms zet ik echt de muziek uit, omdat ik letterlijk het gevoel heb dat mijn hart, mijn maag, mijn nieren en mijn lever zich omdraaien, terug naar de tijd van weleer. Grof weemoed geweld. Dan gaat het niet eens om een specifiek iets, maar meer om het gevoel van de tijd die me inhaalt. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik zelden een cd op zet, maar meestal gewoon maar naar radio 3FM luister. Bijna geen oude muziek.

Toch zou je soms bijna zelfs de meest pijnlijke periodes opnieuw willen beleven. Gewoon, omdat het voorbij ging. Ik was nog jong en het ging zo snel. Wat als…. ? Het is de nieuwsgierigheid naar parallelle dimensies. Eens even gluren hoe het leven was geweest als ik dat andere pad had gevolgd…… Maar wat voorbij is, is voorbij en het is goed zoals het is.

Onbegrijpelijk

Dat mannen en vrouwen nogal eens elkaar verkeerd begrijpen, is misschien wel het gevolg van evolutie. We hebben ons in het verleden op zo'n manier voortgeplant, dat juist die mannen die geen snars van vrouwen begrijpen zijn overgebleven, samen met sufferds van vrouwen die ondanks dat de mannen hen niet begrijpen, ze toch de kans (blijven) geven kinderen op de wereld te zetten. Of zoiets.

Carin Perilloux is in mei 2011 gepromoveerd op een aantal onderzoeken die dit onder de aandacht hebben gebracht (Perilloux, 2011). In een van haar onderzoeken liet ze 96 mannelijke studenten en 103 vrouwelijke studenten speeddaten. Van tevoren maakten de respondenten een inschatting van hun eigen aantrekkelijkheid en werd gemeten in hoeverre ze ‘zin’ hadden in een kortstondige seksuele relatie. Dan spraken ze 3 minuten met iemand van het andere geslacht en daarna beoordeelden ze de ander op een aantal kenmerken, waaronder fysieke aantrekkelijkheid. Verder gaven ze aan in hoeverre ze dachten dat de ander seksueel in hen was geïnteresseerd en natuurlijk in hoeverre ze zelf in die ander waren geïnteresseerd.

Mannen bleken de mate waarin vrouwen in hen geïnteresseerd waren te overschatten. Met name als een man wel zin had in een 'vluggertje', dacht hij dat zijn gesprekspartner meer in hem geïnteresseerd was, dan ze daadwerkelijk was. Ook een man die nogal overtuigd was van zijn eigen fysieke aantrekkelijkheid, dacht vaker dat zijn gesprekspartner hem wel een lekker ding zou vinden terwijl dat niet het geval was.

Het meest lieten de mannen zich echter in de luren leggen als het een voor hen erg aantrekkelijke vrouw betrof. Hoe aantrekkelijker een man een vrouw vond, hoe meer hij ook verwachtte dat de vrouw wel in hem geïnteresseerd zou zijn.

Kortom, oversekste mannen die zichzelf nogal leuk vinden, maar dat niet zijn, denken dat vrouwen echt reuze graag door hen genomen willen worden, maar hebben het ontzettend fout. Gek genoeg, hebben vrouwen dit alles niet door, en onderschatten ze steevast de mate waarin mannen seksueel in hen geïnteresseerd zijn. 

Het is voor toch al niet zo aantrekkelijke mannen natuurlijk ook wel erg zonde als ze een keer een vrouw missen die wel in hun geïnteresseerd is. Als het evolutionaire doel van mannen het produceren van zoveel mogelijk nageslacht is, dan moet je als succesvolle reproductiemachine niet te verlegen zijn met je zaad, en juist je kans grijpen bij aantrekkelijke (jonge, mooie en dus gezonde) vrouwen en het risico dat je afgewezen wordt op de koop toenemen. Je zou het maar niet proberen terwijl het had kunnen lukken en de kans op prachtig nageslacht mislopen. Dat zou vanuit evolutionair oogpunt een kostbare misser zijn!

Kortom, wie maar vaak genoeg probeert, heeft ook wel eens succes. Het rücksichtslos geloven in de eigen aantrekkelijkheid en het overschatten van de interesse van vrouwen is derhalve een effectieve overlevingsstrategie gebleken.

Vrouwen onderschatten daarentegen juist in hoeverre mannen in hen geïnteresseerd zijn. Dit is misschien om die ongewilde seksuele interesse van mannen een beetje te temperen, om enigszins sociaal wenselijk te blijven qua seksuele reputatie, of het zorgt er voor dat de echt geïnteresseerde mannen een beetje meer moeite moeten doen, tot de echte aanhouder overblijft, en wint. Dat laatste is evolutie-technisch wellicht de meest passende verklaring.

Vrouwen zijn vanuit evolutionair perspectief niet op zoek naar korte seksuele interacties, maar willen een man aan zich binden (vb. Buss, 2005). Er voor zorgen dat hij bij haar blijft en voor de kinderen zorgt. Misschien heden ten dage niet meer zo nodig. Niettemin schakel je zo'n geëvolueerd trekje niet zomaar even uit.

Ik associeer maar even verder. Vrouwen die zich uit mededogen voor de geile man klakkeloos en gewillig voor ieder behoeftig exemplaar neerwierpen, produceerden misschien wel nageslacht maar selecteerden niet de mannen die bleven. Ze koos niet de man die haar en haar kinderen verzorgde en in leven wist te houden, maar trof in plaats daarvan alleen de ‘zaad-in-het-rondte-slingeraar’.  De kans dat je nageslacht zonder man, die af en toe een hertenbokje schoot en langs kwam brengen, bleef leven was dan kleiner. Wat misschien  verklaart dat dit type vrouw niet de overhand heeft gekregen, aangezien haar genen  niet meer werden doorgegeven. Vrouwen die mannen begrijpen, zijn evolutionair gezien gewoon geen survivors.

Nee, vrouwen hebben liever een man die wat langer blijft. En de kans dat die man langer blijft om voor jou en je nageslacht te zorgen, is misschien wel groter als hij een beetje extra veel moeite voor je heeft gedaan. Zolang hij niet begrijpt dat zij niet wil, en zij denkt dat hij niet wil, kunnen ze om elkaar heen blijven draaien totdat ze uiteindelijk wel wil (de aanhouder wint, tenslotte) en zij ook begrijpt dat hij wil. De kans dat de man na al die moeite dan ook maar blijft hangen, kan wel eens met cognitieve dissonantie (Festinger, 1957) te maken hebben. Als ik er zoveel moeite voor heb gedaan, zal het ook wel de moeite waard zijn.

Gelukkig maar, dat we dus geen snars van elkaar begrijpen. Anders waren we allang uitgestorven.
En wie mij niet begrijpt?  Nouja. Die zal dan wel een man zijn.

Buss, David M. (2005). The handbook of evolutionary psychology. Hoboken: Wiley
Festinger, L. (1957). A theorie of cognitive dissonance. Evanston, IL: Row, Peterson
Perilloux, C.J. (2011) Sexual Misperception: Individual Differences and Context Effects (Dissertation). Retrieved from: http://repositories.lib.utexas.edu/bitstream/handle/2152/ETD-UT-2011-05-2879/PERILLOUX-DISSERTATION.pdf

Vloeken en tieren!

In de klas waar ik kleuterjuf was, was een verlaagd zoldertje. Op het zoldertje was de poppenhoek en konden de kinderen heerlijk spelen in vermeende afzondering. Eronder stond de verfhoek en een wastafeltje waar de kwasten afgespoeld moesten worden.

Arbotechnisch was het vast niet juist. Juf moest steeds maar bukken en kreeg het van het kwasten schoonmaken pardoes aan haar rug, maar gezellig was dat zoldertje wel. Behalve als je even vergat dat het zoldertje daar zat en genadeloos je kop stootte.

Een keer gebeurde mij dat echt heel hard. Keihard. Er schoot mij een ‘godverdomme’ uit mijn mond en ik gaf ook nog een lief onschuldig kleutertje een duw(tje), omdat ze in mijn pad liep naar een plek waar ik recht op kon staan en stevig over de plek wrijven waar binnen niet al te lange tijd een flinke buil zou ontstaan.

Een paar dagen later gaf ik de kinderen de opdracht een schilderij te maken met als onderwerp “de juf en ik”, om te gebruiken voor de kaft van mijn proefschrift dat als onderwerp de leerkracht-leerling relatie had. Het bewuste meisje maakte toen een schilderij van de juf, groot in beeld, met haarzelf in een hoekje. “Kijk juf, hier duw je mij weg”. Je begrijpt dat ik op deze anekdote uit mijn carrière als juf is, niet uitermate trots ben.

In een onderzoek van Stephens en Umland (2011) werd mensen gevraagd welk woord ze zouden roepen als ze hard hun hoofd zouden stoten, en ten tweede welk woord ze zouden gebruiken om een tafel te omschrijven. Vervolgens werd ze twee maal gevraagd hun hand in een bak met ijskoud water (5° C) te houden. De ene keer was dit terwijl ze hun woord voor tafel steeds herhaalden, de andere keer terwijl ze hun favoriete vloek scandeerden. De volgorde van de condities was natuurlijk willekeurig verdeeld over de verschillende proefpersonen. Bovendien was er een bak met water van 25° C om vooraf en tussendoor de handen van de proefpersonen op vergelijkbare temperatuur te krijgen. Wat bleek? Mensen die vloekten, hielden het langer vol met hun hand in het koude water dan mensen die niet vloekten!

Nu hadden deze onderzoekers dit effect al eerder gevonden (Stephens, Atkins & Kingston, 2009), dus hiervan stonden ze niet echt te kijken. In dit onderzoek hebben ze mensen echter ook gevraagd hoeveel ze in het dagelijks leven vloekten. Het bleek dat mensen die normaal ook al vaak vloekten minder baat hadden bij het vloeken. Ze hielden het weliswaar nog steeds langer vol in de vloek conditie dan in de tafelconditie, maar het verschil was kleiner. Als je het vaak doet, heeft het vloeken minder emotionele lading door dat je er aan gewend bent geraakt en daardoor levert het minder op, aldus de onderzoekers.

Bijzonder is trouwens, dat mensen het door het vloeken langer volhielden, maar achteraf niet meer of minder pijn rapporteerden dan in de tafel conditie. Het lijkt er wat mij betreft daarom op, dat het vloeken niet zozeer helpt om de pijn te verminderen maar wel om ‘m beter te verdragen. Van het vloeken ging overigens wel de hartslag omhoog. Dit geeft volgens de onderzoekers aan dat vloeken meer doet dan alleen maar afleiden van de pijn en het ook een lichamelijk effect heeft.

Het meisje uit het intro is het hele voorval vast vergeten, in elk geval heb ik het verder best gezellig gehad met haar in de klas dat jaar, en later nog een tijdje in groep 5. Maar altijd als ik naar de kaft van het proefschrift kijk, denk ik juist aan dit meisje. Omdat dit meisje zo haarscherp aangaf welk stukje van de leerkracht-leerlingrelatie op haar indruk had gemaakt en mij hiermee terecht in verlegenheid bracht. Ik denk dat de lange termijn effecten voor haar uiteindelijk zijn meegevallen. Maar het vloeken heeft mij wel geholpen om de pijn beter te verdragen. En in overeenstemming met de gerapporteerde pijn van de onderzochte proefpersonen, kan ik nog steeds zeggen dat het ondanks het vloeken verrekte zeer deed!


Stephens R, Atkins J, Kingston A (2009) Swearing as a response to pain, Neuroreport , 20:1056-1060.
Stephens, R. and Umland, C. (2011) Swearing as a response to pain, effect of daily swearing frequency. Journal of Pain, Vol 12, 12, 1274-1281.

Happy Anniversary, baby

Vandaag is een bijzondere dag. Allereerst en bovenal omdat ik mijn man vandaag exact 20 jaar geleden heb ontmoet. Een lustrum! Het was op een feestje ver weg in Twente, waar ik hem zag. Hij met zijn gestreepte trui waardoor hij er enigszins uit zag als een kakker, en ik in mijn zwarte kleding waardoor ik er wat alternatiever uitzag dan ik eigenlijk was.  

Ik studeerde net sinds een paar maandjes in Amsterdam, maar woonde nog thuis. De feestjes in Twente waren voor mij een uitweg uit het ouderlijk huis en een plek om de vrienden te zien die ik daar inmiddels had. Wouter kende ik al langer, zijn huisgenoot Derk was ook een vriend geworden en Rudie een dierbare correspondentie vriend.

Freek was alleen op het feest omdat zijn huisgenoot een studiemaat van Wouter was, en ik vond hem van het begin af aan leuk om te zien. Het was wel heel gezellig, daar saampjes op de bank en op een gegeven moment sprak hij de legendarische woorden:” Ik geloof dat ik een beetje verliefd begin te worden.” Dat was in elk geval het moment waarop ik voor hem smolt.

De dag erna kwamen we elkaar tegen op het station. We gingen allebei naar huis. Hij naar Veenendaal om zijn rijbewijs op te halen, ik naar Uithoorn.

En toen duurde het lang. Heel lang. Ik geloof dat hij 10  dagen later eindelijk eens belde. In mijn ogen een eeuwigheid. Ik denk dat iemand hem heeft verteld dat hij meisjes vooral even moest laten wachten. Of het was gewoon zijn altijd laconieke zelf.

Nu, 20 jaar later, is hij nog altijd mijn beste vriend, maatje, minnaar en grote liefde. Samen hebben we twee prachtige meiden om voor te zorgen, een warm gezellig huis en vooral elkaar. Happy Anniversary, baby

Maar, 12 december is om meer redenen bijzonder. De al eerder genoemde Wouter viert zijn verjaardag op 12 december. Wouter ken ik zo’n 23 jaar en was toen hij nog in Uithoorn woonde mijn danspartner. Hij zat ook bij mij op school, alleen dan een jaar hoger.  Erg lang ben ik verliefd op die jongen geweest. De gekkigheid die ik daarbij heb uitgehaald! Ooit heb ik samen met een vriendin een zettertje in de krant laten zetten, waarbij hij werd opgeroepen een brief op te halen bij een plaatselijke winkel. En vandaar volgde een soort speurtocht waarbij hij en zijn vriend (want alleen zou hij vast niet komen) uiteindelijk op ons stuitten. Oh my god. What was I thinking. Enfin, het is wel weer typisch ik.

En exact 21 jaar geleden, heb ik Thomas leren kennen. Wouter was net naar Hengelo verhuisd, en ik werd tot mijn verbazing voor zijn verjaardagsfeestje uitgenodigd.  Lang gezeurd thuis. Uiteindelijk samen met een vriendinnetje gegaan, want alleen mocht ik niet. Het was een leuk feestje en ik had het gezellig met die leuke jongen met dat lange haar. De relatie duurde zo’n zeven maanden en als ik heel eerlijk ben, was het niet de geweldigste tijd van mijn leven. Of in elk geval herinner ik me vooral dat ik me er nogal ongelukkig bij voelde. Ik was een onzeker meisje met een grote mond, en hij een nogal zelfverzekerde jongen met een nog grotere mond. Op de een of andere manier matchte dat niet helemaal.

Waarom dit toch bijzonder is, is omdat ik sinds niet al te lange tijd weer contact heb met Thomas, en ik nu wat milder terug kan kijken op hem en die tijd. Nooit gedacht, dat hij en ik ooit nog vrienden zouden worden. 

Snowy White

In 2007 riep ik op tot het herschrijven van sprookjes. Ik heb zelf maar eens aan mijn eigen verzoek gehoor gegeven:


In een ver land, woonde eens een democratisch gekozen president en haar man.  De president, mevrouw White, had het druk met het aansturen van de regering van het land en had weinig tijd om na te denken over zaken als:”Wil ik een gezin stichten, of ga ik voor mijn carrière?”. Haar carrière ging vanzelf, ze was sterk in het politieke debat, had de intelligentie om ook te begrijpen waar ze over sprak en tenslotte de charme om zelfs de laatste twijfelaars over te halen op haar te stemmen. Zo was ze alle andere presidentskandidaten voorbijgestreefd en beland op de hoogste positie van het land. Haar man had zelf een leuke carrière in de advocatuur, maar was vanwege de verkiezing van zijn vrouw overgestapt naar een minder controversiële baan en werkte nu als beleidsadviseur op het ministerie van justitie.

Op een ochtend voelde president White zich niet zo lekker. Haar borsten waren wat gespannen en op haar hometrainer leek ze niet meer de snelheden te halen die ze gewend was. Ze dacht aan een griepje en liet de paleisarts komen om haar een middeltje voor te schrijven waardoor ze weer snel op de been zou zijn. Die bekeek de rondborstige president echter eens goed, en raadde haar het gebruik van een predictor staafje aan.

Negen maanden later werd er een zoontje geboren. Hij had een huid zo wit als sneeuw, haar zo zwart als ebbenhout en lippen zo rood als bloed.  De president en haar man waren dolgelukkig met het mannetje, en noemde hem Snowy.

De man van de president zat echter in een identiteitscrisis. Alles goed en wel, zo’n vrouw met een carrière, maar het zat hem toch niet lekker dat hij zijn bloeiende carrière in de advocatuur had moeten laten schieten ten behoeve van de loopbaan van zijn vrouw. Bovendien voelde hij zich in de tijd dat zijn vrouw zwanger was te kort gedaan. Zoals dat wel vaker gaat, vond de man zijn vrouw tijdens de zwangerschap weliswaar een prachtige moeder in de dop, maar seksueel voelde hij zich minder tot haar aangetrokken. De man hoopte dat na de geboorte van zijn zoontje alles goed zou komen, maar de president had de schaarse momenten dat ze thuis was alleen nog maar aandacht voor haar zoontje en nauwelijks tijd voor haar man. De man zocht zijn geluk elders, de twee groeiden uit elkaar, en uiteindelijk kwam het tot een afschuwelijke scheiding waarbij de man er natuurlijk een voor hem zeer gunstige financiële regeling uit wist te slepen, gezien zijn ervaring en vrienden in de advocatuur.

De eerste tijd, had het presidentszoontje nog wel contact met zijn vader, maar in de loop de tijd werd dat steeds minder, en minder. Totdat de dag kwam dat Snowy White zijn  vader al langer dan een jaar niet had gezien.

Toen Snowy een jaar of tien was, en de president inmiddels zojuist voor de derde keer herkozen was, hertrouwde de president met een van haar adviseurs. De president was vol van deze jonge, knappe man. Hij adviseerde haar bij allerhande zaken en was daarin heel succesvol, omdat hij beschikte over een smartphone,  met een speciaal door hem zelf geprogrammeerde  toverapp die hem kon voorzien van allerlei informatie waarover anderen niet beschikten.

De hele dag had de man zijn smartphone in zijn handen, alsof hij er aan was vastgeplakt. Hij typte de hele dag woorden in het schermpje en kreeg precies de juiste informatie terug. De man was dankzij zijn smartphone de beste adviseur en bovendien de knapste man van het hele land.

Omdat de man graag bevestigd werd in zijn superioriteit, typte hij elke dag in het schermpje van zijn speciale toverapp de woorden “Iphone, Iphone, in mijn hand, wie is het geweldigste van het hele land?” En de Iphone antwoordde dan via het zelfde schermpje: “Evenals ik gisteren al zei, geen twijfel mogelijk, dat ben jij!”

Snowy werd echter steeds ouder en knapper. Zijn zwarte haar groeide in bakkebaarden langs zijn wangen, zijn rode lippen werden vol en brachten menig meisje het hoofd op hol alleen al bij de gedachte aan een kus van zijn mond, en zijn witte huid maakte hem excentriek als Johnny Depp. Maar niet alleen zijn uiterlijk maakte dat de mensen achter hem aanliepen en hij bodyguards nodig had om zich enigszins normaal van A naar B te kunnen verplaatsen. Ook zijn humor en zijn intelligente kanttekeningen bij het beleid van zijn moeder, maakte dat de pers smulde van elk woord dat de presidentszoon hen gunde.

Ook de president was dit niet volledig ontgaan, en ondanks dat ze het druk had en haar nieuwe echtgenoot en adviseur de hele dag om haar heen dwarrelde, las ze de artikelen over haar zoon op het Internet en vernam de mening van haar zoon via deze interviews met veel interesse. Steeds vaker, zo merkte ze, liet ze zich eerder leiden door wat haar zoon tegen de pers zei, dan wat haar man haar via zijn Iphone adviseerde.

Op een dag typte de man weer in zijn smartphone: “Iphone, Iphone, in mijn hand, wie is het geweldigste van het hele land?” Maar deze keer antwoordde het apparaat: “Ik weet wat ik gisteren meldde rond deze tijd, maar vanaf nu is het geweldigst van al de verrukkelijke Snowy White”.

De man barstte bijna uit zijn voegen van woede en bedacht een gruwelijk plan. Hij riep een van de bodyguards van Snowy bij zich. Deze had  hij zelf in dienst genomen (alhoewel betaald uit de staatskas) en gehoorzaamde hem en stelde geen vragen, zoals dat een heuse dommekracht betaamd. Hij gaf hem opdracht om Snowy White over de grens te vervoeren en ergens in een diepe donkere grot neer te schieten en achter te laten. Zijn vrouw vertelde hij dat Snowy op tel en sprong besloten had op wereldreis te gaan en met de noorderzon was vertrokken.

De bodyguard deed wat hem gezegd werd en stopte Snowy met zijn handen op de rug gebonden achterin een overheidslimousine met geblindeerde ramen en reed met hem naar een gebergte vlak over de grens.  Daar aangekomen sleepte hij hem uit de auto en richtte zijn pistool op Snowy. Snowy had echter jaren aan zelfverdediging achter de rug (je moet als zoon van de president wel ergens tegen opgewassen zijn, de gevaren zijn reëel, zo bleek ook nu) en wist met een flinke trap de bodyguard van zijn revolver te ontdoen, overeind te komen en in een nabijgelegen grot te verdwijnen. De bodyguard achtervolgde hem nog een tijdje, maar raakte al snel de weg kwijt in het grottenstelsel. Er is nooit meer iets van hem gehoord.

Snowy echter, sneed aan een scherpe rotspunt de touwen waarmee hij zat vastgebonden door, en kwam na een lange tocht door de grotten uit bij een uitgang aan de andere kant van het gebergte, aan de rand van een bos. Snowy liep het bos in en kwam na een tijdje bij een klein huisje. Hij klopte aan de deur, maar niemand deed open. Omdat Snowy erge trek had gekregen, besloot hij naar binnen te gaan. De deur was niet op slot. Hij moest wel bukken, want de deuropening was te laag voor Snowy.

In het huisje stond de tafel gedekt, met zeven bordjes, zeven bekertjes en zeven setjes bestek. En bij elk bordje stond een stoeltje. Snowy wilde gaan zitten, maar merkte al snel dat alle stoeltjes wat te krap voor hem waren. Uiteindelijk ging hij op het grootste stoeltje zitten. Met zijn benen gestrekt onder de nogal lage tafel, ging het net. 

Nadat hij een tijdje had gezeten om bij te komen, kreeg hij trek en besloot de voorraadkast van het huisje te plunderen. Toen hij alles had opgegeten en de bewoners van het huisje nog steeds niet waren verschenen, ging hij op zoek naar een plek om uit te rusten. In de aangrenzende kamer vond hij zeven bedjes. Hij liep naar het grootste bed, en ging erop liggen. Zijn knieën hingen gebogen over het achtereind van het bed, maar Snowy was moe en viel zelfs in deze ongemakkelijke houding, snel in slaap.

En zo vonden de bewoonsters van het huisje Snowy. Een slapende adonis. De zeven kleine elfen waren spontaan in extase van dit prachtige mannelijke mensenexemplaar. Ze klapten in hun handjes en streken met hun van steenkool zwart geworden vingertjes over zijn witte huid en lieten zwarte strepen achter. Ze friemelden aan zijn zwoele rode lippen en giechelden toen hij reageerde met gemurmel in zijn slaap.

Snowy werd wakker van dat gegiechel en zag de zeven elfjes. Het waren zeven mooie meisjes. Dat zag Snowy zelfs wel door de zwarte vegen op hun handen, kleren en gezichtjes heen.

Om een lang verhaal niet oneindig lang te maken: Snowy vond het wel gezellig bij de elfjes en maakte al snel deel uit van hun commune. Hij had een keer geprobeerd mee te gaan naar de mijnen waar ze werkten, om steenkolen uit te hakken, maar hij stootte steeds zijn hoofd in de voor hem te lage schachten dus hadden ze besloten dat hij voortaan thuis zou blijven en daar wat hand en spandiensten zou verrichten. Hij maakte meubels waarop hij zelf kon zitten en in kon slapen, deed de was, de afwas en zoog stof, maar hij verwisselde ook de gloeilampen door milieuvriendelijker exemplaren, regelde een abonnement bij xs4all en sloot een draadloos netwerk aan zodat ze contact kregen met de rest van de wereld en het wereld wijde web konden verkennen.

Het duurde niet lang, of ook de Iphone app van de echtgenoot, annex adviseur van de president kreeg via facebook lucht van het bestaan van deze elfen en hun nieuwe huisgenoot Snowy. Op een dag typte de man weer eens in het scherm van zijn Iphone:” Iphone, Iphone in mijn hand, wie is de geweldigste van het hele land?”  En de app antwoordde:

“Snowy is de mooiste, de beste, de slimste van allemaal, niemand, niemand die het bij hem haalt. Aan hem, is er geen gelijk, hij woont nu bij de elfen in een naburig rijk.”

De adviseur ontplofte haast van ingehouden woede, en begreep dat hij alleen zelf dit probleem kon oplossen. Hij greep zijn spullen bij elkaar en liet zijn navigator app op zijn Iphone hem naar de plek toe leiden waar Snowy was gaan wonen. Bij het huis aangekomen, vermomde de man zichzelf als de president zelf (je hebt een toverapp of niet) en klopte aan.

Snowy was natuurlijk reuze blij om de man waarvan hij dacht dat het zijn moeder was, te zien en viel hem in de armen. De als zijn moeder vermomde adviseur stelde voor dat Snowy direct mee terug zou gaan naar hun land en vertelde Snowy dat haar echtgenoot, de adviseur, verbannen was naar een ver, koud en onaangenaam land. Snowy ging direct akkoord en liet een briefje achter voor de elfjes.

De man die zijn moeder speelde gaf hem een Apple Ipod (voor onderweg) en Snowy stopte direct de dopjes in zijn oren. Deze oordopjes bevatte echter een snel werkend gif dat via zijn oren direct in de bloedbaan terecht kwam, en Snowy viel op de grond. Dood.

De adviseur liet een nare lach horen en liet Snowy voor de aaseters achter. Terwijl hij terugliep naar zijn auto typte hij alweer in zijn scherm:”Iphone, Iphone in mijn hand, wie is de geweldigste van het hele land” en de Iphone antwoordde als vanouds:” Dit nieuws dat maakt je reuzeblij, de allergeweldigste dat ben jij”.

De elfjes waren ontroostbaar toen ze Snowy dood zagen liggen, maar konden geen afscheid nemen van zijn prachtige witte huid (die na het intreden van de dood alleen nog witter was geworden), de rode lippen die ze om de beurt kusten en zijn zwarte manen waar ze met hun lange dunnen vingers voortdurend doorheen woelden. Ze besloten een glazen kist voor hem te maken, waardoor ze in elk geval nog naar hem konden kijken.

En zo geschiedde. De kist werd gemaakt en op een open plek in het bos gezet. De elfjes kwamen er dagelijks langs, en om beurten zaten ze bij de kist en huilden kristallen traantjes.

Op een dag kwam er een meisje op een motor langs. Ze zag de kist met de  presidentszoon te laat. Ze remde wel, maar  reed toch nog met een behoorlijke snelheid tegen de glazen kist aan. De kist met de presidentszoon erin vloog door de lucht, landde op de grond en barste in miljoenen stukjes uiteen. De Apple Ipod oordopjes vlogen door de schok uit de oren van Snowy en het gif was pardoes uitgewerkt. Snowy opende zijn ogen en keek recht tegen de gesloten helm van het meisje aan. Gelukkig deed ze snel het vizier omhoog en nu keek Snowy het meisje direct in haar amberkleurige ogen.

Het stel werd opslag verliefd en het meisje zette Snowy achterop haar motor en reed met hem naar huis.

De elfjes waren stikjaloers, maar zagen Snowy toch liever in levende lijven met een andere vrouw, dan dood bij hen in een glazen kistje. Ze mochten komen op de bruiloft, en daar ontmoetten ze een aantal vrienden uit de brede kennissenkring van Snowy waarmee ze met zijn allen heel gelukkig werden.

Snowy en zijn motormeisje trouwden, en begonnen aan een leven buiten de schijnwerpers waaraan Snowy gewend was geweest maar ook genoeg van had gekregen.

De adviseur kreeg een taakstraf, omdat dit nu eenmaal minder recidive oplevert dan een gevangenisstraf, en de president stelde zich niet meer opnieuw verkiesbaar en kocht een huisje in de buurt van haar zoon en zijn vrouw, zodat ze later lekker op de kleinkinderen kon passen.



P.S. Wie had verwacht aan het einde van dit sprookje een moraal aan te treffen, komt bedrogen uit.