Zelf ben ik niet zo goed in vriendschappen. Ik ben best leuk. Nou ja. Op zijn minst zijn er wel een aantal mensen die mij in beginsel best aardig vinden. Ik ben geen eenzaam mens. Ik heb ook best behoefte aan contact, ben tot op zekere hoogte redelijk sociaal vaardig, en toch heb ik niet zoveel vrienden. Zeggen dat ik geen vrienden heb, zou weer lullig zijn voor die mensen die zich wel als mijn vriend beschouwen, en is ook niet waar, maar het komt niet veel verder dan een handjevol. Ik vind mezelf ook niet zielig, of iets dergelijks. Ik kijk alleen in verwondering naar hoeveel mensen mijn leven in- en uitgelopen zijn. Soms bewust, soms per ongeluk. Soms omdat ik het wilde, soms omdat zij het wilden, maar vaker gewoon omdat het zo liep.
Dat niet zo goed zijn in vriendschap, zit ‘m zo’n beetje in het hele vriendschapsproces. Om te beginnen de start. Ingewikkeld gedoe, vooral met vrouwen. Hoe start je een vriendschap? Hoe pak je zoiets überhaupt logistiek aan? Meestal blijft het bij: "We moeten nog eens een keer afspreken."
En dan de doorstart. Daadwerkelijk een (vervolg)afspraak maken. Op zo’n manier dat het niet weird is. Niet opdringerig. En ojee, straks heb je ook nog eens niks meer om over te praten. Gedoe! Komt er bij mij al snel vermijding opzetten. Mezelf niet in potentieel ingewikkelde situaties brengen, en het er dus maar weer bij laten.
Als je daar dan om de een of andere reden wel doorheen bent gekomen, bijvoorbeeld omdat je elkaar nu eenmaal sowieso vaak ziet, tijdens studie, werk, of iets dergelijks, en er dus automatisch vanwege nabijheid een vriendschap is ontstaan, dan zit het ‘m daarna vooral in onderhouden. Daar ben ik ook al niet goed in. Attent zijn, een kaartje sturen met de verjaardag, regelmatig afspreken. Weer eens bellen. Die vrienden heb je vaak al wat langer, de nieuwigheid van het begin is er een beetje vanaf en als je elkaar dan wat minder vaak ziet, omdat de studie is afgelopen of de werkplek is veranderd, dan komt vanzelf de klad erin. Tenminste, bij mij wel. Verwateren noemen we dat met een sociaal geaccepteerd woord. Gebeurt bij mij eigenlijk standaard.
Overigens ben ik ook niet zo goed in het waardig loslaten, op die momenten dat ik zelf aan de kant wordt gezet. Ik hou gewoon wel graag controle, snap je.
Gewoon helemaal niet zo goed in vriendschappen, zoals ik al zei.
Facebook, en daarvoor Hyves, hebben mij wel weer opnieuw in contact gebracht met mensen uit het verleden. Dat is soms alleen maar vriendjes worden (en verder geen woord wisselen), soms een kort gesprekje, om daarna nooit meer een woord te wisselen. Soms een tijdje intensief met echt de intentie om er wat van te maken, om vervolgens nooit meer een woord te wisselen. Soms zelfs lijkt het even alsof je een lang verloren vriend terug hebt gevonden, en snap je eigenlijk niet waarom je geen vrienden voor het leven bent geworden, waarna het toch ook weer doodbloedt of uit elkaar klapt, zo je wilt, om uiteindelijk geen woord meer met elkaar te wisselen.
Facebook vrienden…..Met een beetje geluk wordt er nog wel eens iets leuk gevonden, en met heel veel mazzel een reactie op elkaars statussen geplaatst. Eén keer per jaar een berichtje plaatsen op elkaars verjaardag. En dat was het dan.
Het woord 'Facebook' zegt het zelf eigenlijk al. Gewoon een smoelenboek.
Dan zijn er ook nog mensen die ik online heb leren kennen. Via spelletjessites, bijvoorbeeld. Sommigen heb ik ook nog wel eens in het echt gezien. Maar je raadt het al. Ook daar.....
Op de vragen uit het intro, heb ik niet echt een antwoord. Als je daar op zat te wachten, moet ik je teleurstellen. Ik denk dat iedereen hier zijn eigen antwoorden op heeft, omdat het allemaal afhangt van je (impliciete) definitie van vriendschap. En naar wat ik inmiddels van de hele situatie begrijp, verschillen die definities nogal. Per persoon en per relatie.
Dit moet dan maar een hommage worden, aan alle vriendschappen van ooit. Die waren, zijn geweest, hadden kunnen zijn of worden. De vriendschappen die zo diepgaand leken, maar toch ook van voorbijgaande aard bleken. En ook aan alle mogelijke vrienden die wilden zijn. Aan de kennissen die zichzelf als vrienden beschouwen, of vrienden die zichzelf meer als kennis zien. Vrienden die ik gekwetst heb, of die mij gekwetst hebben. Verbroken vriendschappen, verloren vrienden, tot kennissen verworden vrienden. Vergeten vriendschappen. En bij voorbaat maar vast vergiffenis gevraagd, voor alle vriendschappen die ik niet zal aangaan, niet zal onderhouden, en wel laat verwateren.
Jullie waren, zijn of worden me dierbaar.
