Vrouwen zijn geweldig. Mannen zijn onwetende sukkelaars die het ook niet kunnen helpen, en die je een beetje moet bijstaan. Dat is, kortgezegd, de inhoud van een artikel dat ik gelezen heb in de Kinderen. Ja, daar heb ik in mijn nesteldrang van kort na de geboorte van Lieve een abonnement op genomen, en niet op tijd afgezegd, dus voorlopig zit ik er weer voor een jaar aan vast.
Bovenstaande slaat op de zorg voor, je raadt het al, de “Kinderen”. Vrouwen moeten niet zeuren als papa hun kinderen vreemde combinaties van kleertjes aantrekt, vrouwen moeten niet klagen dat mannen niet uit zichzelf weten wat welk kind wanneer moet eten, en vrouwen moeten niet piepen maar gewoon de man helpen, en hem even vragen iets te doen. Mannen moeten iets vasthoudender zijn en zich niet alles uit handen laten nemen. Dat is allemaal tenslotte beter dan boos worden, en per slot van rekening kan hij er ook niks aan doen dat hij nou eenmaal niet zo’n multitaskingtalent is als Wij Vrouwen. Kortom, gesuggereerd wordt dat Wij Vrouwen superieur zijn aan mannen. Maar volgens mij houden Wij Vrouwen onszelf aardig voor de gek, als we deze invalshoek geloven.
Wat een bullshit. Mannen vinden het misschien wel lekker als wij hun incapabel achten om het zorgwerk te verrichten, want dan wordt het ze lekker uit handen genomen, maar het slaat natuurlijk als een tang op het spreekwoordelijke varken. Het regelen van de zorg voor je kinderen is een kwestie van goed managen. En papa heeft op zijn werk toch ook niet een baas die hem voortdurend vriendelijk vraagt iets te doen. De baas gaat er gewoon vanuit dat hij doet wat ‘ie moet doen. Dat ‘ie weet wat ‘ie moet doen, en dat ‘ie dat dan goed afhandelt. En ik snap ook wel dat niet iedere vader manager van beroep is, maar iedere moeder tenslotte ook niet. De opzichter hoeft de stratenmaker ook niet bij elk stoepje opnieuw uit te leggen dat er eerst zand gestrooid moet worden, en dan pas tegels. Kortom, ook thuis wil ik er gewoon vanuit kunnen gaan dat papa zijn werk, uit zichzelf, goed doet.
Ik wil geen kleertjes klaarleggen voor papadag, ik wil niet telkens opnieuw vertellen wie op welke dag bij welke zorginstantie moet afgeleverd worden, ik wil niet ‘s ochtends vertellen dat er overgebleven moet worden en dus brood klaargemaakt, ik wil gewoon dat het bij meneer net zo goed in het hoofd zit als bij mevrouw. En als zijn geheugen minder goed werkt, dan maakt hij maar aantekeningen. Niet omdat ik hem niet bij zijn mankementen wil helpen, maar omdat ik niet in die mankementen geloof.
Het is uiteindelijk voornamelijk een kwestie van een gebrek aan interesse, en verschillende prioriteiten. En de vrouw fungeert hierbij helemaal niet als een leiding gevende die manlief een beetje op gang helpt, en zelfs niet eens als een gelijkwaardige collega maar eerder als pappie's secretaresse die er voor zorgt dat hij zijn agenda in de gaten houdt. Precies als een secretaresse herinneren we papa eraan dat het kind vandaag naar oma gaat, en vanmiddag vroeger opgehaald moet worden, vertellen we hem wat de kindertjes moeten eten, en helpen we onthouden dat ze nog vitaminen moeten hebben. Het ontbreekt er nog maar aan dat we op nationale secretaressedag een bloemetje krijgen (NB altijd zo’n denigrerend iets gevonden; secretaressedag…..maar dat is misschien iets voor een andere keer)
Niets mis met het beroep van secretaresse, maar ik wil niet de secretaresse zijn van mijn eigen kerel. Laat hij zijn eigen boontjes maar doppen. Dat kan ‘ie best, want op zijn werk is hij toch ook in staat de boel in goede banen te leiden. Als hij het maar belangrijk genoeg vindt. En niets is toch belangrijker dan je eigen kinderen!
Stop dus met het spelen van secretaresse. Laat hem maar even spartelen, dan leert hij vanzelf de juiste slag wel.
