Over Miepmiep's Mind Upload

Denk je niet, dat we het eeuwige leven kunnen verkrijgen, puur door onze hersenen op een computer aan te sluiten? In de toekomst kunnen we vast onze geestelijke bestaan uploaden naar een stabiele server waarop ons brein voor altijd blijft, en wij voor immer virtueel blijven voortleven. Het lijkt me wel wat. Niet dat ik zo interessant en belangrijk ben dat ik voort zou moeten blijven leven, maar ik zou het gewoon wel willen ervaren. Zou je nog gevoelens hebben? Zou je altijd nog de illusie hebben van een lichaam? Kun je nog zien en horen? En ben je dan gekoppeld aan een camera, of zie je alleen de virtuele wereld? Ziet die er dan net zo uit als deze wereld, en hoe zit het dan in die virtuele wereld met sensatie en perceptie? En zo kan ik nog wel een doorgaan met het stellen van vragen.
Ik ben er tamelijk van overtuigd, dat dit allemaal uiteindelijk staat te gebeuren. Vast op een manier die nu nog futuristisch in de oren klinkt, en mijn voorstelling van zaken blijkt tegen die tijd ongetwijfeld te getuigen van hopeloos achterhaalde ideeen en een beperkt inzicht. Klopt ook wel, want ondanks mijn interesse in informatica en mijn bescheiden kennis van programmeren (die zelfs nu al hopeloos achterhaald en beperkt is), ben ik toch vooral en voornamelijk psycholoog. Ik verwacht wel dat het binnen een jaar of 50 mogelijk zal zijn, en wellicht kan ik het nog meemaken. Maar de kans is groot dat er dan exorbitante bedragen voor neergeteld moeten worden, die mijn persoontje vast niet op tafel kan toveren.
Blijft het feit dat het intrigerend is om te bedenken dat je je lijf achter kan laten, terwijl je geestelijke leven volledig in tact blijft. Op de een of andere manier is het plempen van je hele hebben en houden op het internet via sociale media als Twitter, Facebook, LinkedIn en Blogger, ook een vorm van het uploaden van je geestelijke leven. Toegegeven, een beetje beperkt blijft het wel. Want ook al is het interactief, en nu en dan zelfs in realtime, het heeft nog altijd mijn offline brein nodig om te kunnen functioneren als een heuse Miepmiep en heeft, gelukkig maar, geen 'mind of its own'. Maar, om maar eens een cliché uit de kast te trekken: "wie schrijft die blijft". Zelfs als niemand mijn blogs leest, zijn ze naar alle waarschijnlijkheid langer op het internet te vinden, dan ik zelf in het werkelijke offline leven. En in die zin is het uploaden van je gedachtes, gevoelens en meningen toch een beetje het online in bewaring geven van je geestelijke vermogens. Je begrijpt, om die reden heb ik mijn blog "Miepmiep's Mind Upload" genoemd.

Mijn naam is Mirella van Leeuwen, ik ben docente Toegepaste Psychologie aan de Hogeschool Leiden, studeerde Sociale Psychologie, ben gepromoveerd op een onderzoek over de invloed van de leerkracht-leerling relatie op het leren van jonge kinderen, en heb een aantal jaar als leerkracht in het basisonderwijs gewerkt. De bijnaam Miepmiep, kreeg ik toen ik als 14 jarige het NRC Handelsblad bezorgde. Ik moest de krant altijd op halen bij een jongen van een jaar of 18, die behalve mij een aantal vriendjes had geronseld om de kranten te bezorgen. Soms kwamen de kranten wat later, en dan zat ik daar tussen al die "grote jongens" te wachten. Als ze dan uiteindelijk kwamen, wist ik niet hoe snel ik de kranten in mijn tas moest hijsen, en er vandoor moest gaan. Daarom noemden deze jongens mij "miepmiep", naar roadrunner van Looney Tunes die er ook altijd heel snel vandoor gaat. Ik vond en vind het wel een leuke naam, en gebruik hem daarom regelmatig. Zo nu en dan ook vergezeld van mijn geboortejaar.

Op deze blog schrijf ik wat mij bezig houd, wat ik leuk vind, wat mij irriteert en mij verwondert. Garanties geef ik niet. Lezen is op eigen risico. Dat dan weer wel.

Mirella