Over het algemeen is Lieve een lief, vrolijk
meisje. Niet moeilijk, geen problemen.
Maar soms is ze dat niet.
Vanavond stond er een gezellig muziekje op, en
ze was heerlijk aan het meezingen. Ondertussen kleedde ik haar uit. We hadden
kort ervoor al liedjes gezongen onder het tandenpoetsen. Heel gemoedelijk en
gezellig allemaal.
Misschien had het iets te maken met dat ik
haar zus wegstuurde, die wilde komen dansen in het kamertje van Lieve. Dat werd
net even te druk, zo vlak voor het slapen gaan, vond ik. Lieve begon enorm te
schoppen. Haar uitkleden is dan niet meer te doen. Ik zette de muziek maar even
uit, zo gezellig was ze tenslotte niet meer. Dat maakte haar eigenlijk nog
bozer. Maar ik vertikte het om haar dwarse gedrag te belonen door haar haar zin
te geven. Verstandelijk beperkt of niet, er zijn grenzen.
Ik weet dat afleiden vaak het beste helpt. Dus
ik probeerde wat te knuffelen terwijl ik haar schoppende benen ontweek. Het lukte niet erg vanavond. Ik moest er ergens ook wel om lachen, want net zoals je dat bij peutertjes vaak ziet, klopten haar woorden niet met haar daden. "Luisteren!" sprak ze streng tegen zichzelf, "lief zijn!", maar ondertussen schopte ze mij voortdurend en
spatte het vuur uit haar oogjes. Ze kon haar boosheid niet zomaar stoppen.
Uiteindelijk lukte het me haar in bedwang te houden en haar luier te
verschonen. Ze leek weer wat gekalmeerd. Ik zette haar rechtop op de commode.
Ik hoopte op een knuffel, een kusje, even goedmaken. Maar wat ik kreeg was
een paar scherpe nageltjes die met een snelle beweging doelbewust diep in de
huid van mijn wang werden gegraven. Ik zette haar met een zwaai op haar bed, deed het licht uit en liep weg. Het deed zeer, en haar aanval naar mij maakte me verdrietig. Om haar niet verder
van streek te maken kon ik maar beter weg gaan.
Het is geen prettig gevoel, je zult het wel weer
een paar dagen blijven zien, maar ik weet dat ze het allemaal niet begrijpt.
Dat ze nu eenmaal niet beter weet. Ik wil niets liever dan weer gewoon
vriendinnetjes met haar zijn. Toen ik zelf weer een beetje was bijgekomen, ging ik terug naar haar kamertje en zag dat Lieve
zelf onder de dekentjes was gekropen en eigenwijs met haar armpjes onder haar
hoofd lag. “Wil je het goedmaken?”, ze schudde nee. “Wil je een kusje?” weer
nee. “Ben je boos?” ja, knikte ze. Lieve zwaaide kort met haar handje en zei: ”Doei”.
Morgen kruipt ze weer lekker tegen me aan.
Morgen gaan haar armpjes weer om me heen, morgen dansen en zingen we weer.
