Imagine...

Ik kijk niet vaak meer naar het nieuws, niet alleen omdat ik sowieso niet zoveel meer naar ‘gewone’ televisie kijk (wel naar Netflix ;-)), maar ook omdat ik er niet vrolijk van word. Ik lees ook geen kranten. Wat heb ik eraan om nare beelden te zien, en een door de media gekleurd beeld op de werkelijkheid te krijgen? Belangrijke gebeurtenissen ontgaan me niet. Ik hoor het nieuws wel op de radio (lekker kort) en ook via de sociale media ontkom ik er niet aan regelmatig iets op te pikken.

In het nieuws komt vooral wat er mis gaat in de wereld. Want het is blijkbaar nauwelijks nieuws als iemand vluchtelingen helpt, buddy is voor een drugsverslaafde of dat er genoeg geld is opgehaald om een school te bouwen in Nairobi. Omdat we in het nieuws vaker over negatieve dingen horen, dan over positieve dingen, lijken de negatieve dingen ook veel vaker te gebeuren, terwijl dat helemaal niet zo is. Psychologen noemen deze veel gemaakte denkfout de ‘beschikbaarheidheuristiek’. We schatten de kans dat iets gebeurt waarover we vaak gehoord hebben, veel hoger in, dan de kans op gebeurtenissen waarover we weinig hebben gehoord.
Er zijn echter veel meer mensen geen terrorist dan dat er wel terrorist zijn, om maar iets te noemen. En er zijn veel meer dagen dat mensen in Parijs genieten van de prachtige stad, van concerten en van voetbalwedstrijden, dan dat er dagen zijn waarop alles mis gaat. Er zijn ontelbaar veel meer mensen dagelijks lief voor hun partner en kinderen, dan dat er mensen zijn die hun kind slecht behandelen en pijn doen. Er zijn zoveel mensen die in de zorg werken, die vrijwillig zwemles geven aan mensen met een beperking en zoveel lieve mensen die zorgen voor een hulpbehoevend familielid, vriend of buurvrouw.
Desondanks maken gebeurtenissen zoals die van afgelopen vrijdag ons, en onze politieke leiders, onnodig en overdreven bang voor die paar rotte appels die om wat voor reden dan ook andere mensen pijn willen doen en bang maken. Die pijn, die brengen ze. We kunnen er echter voor kiezen hen niet de angst te geven die ze zo graag willen zien.

De sociale media (=facebook) maken mij wel eens moe. Wat heeft iedereen toch leuke kinderen, wat zeggen ze grappige dingen, wat hebben ze mooie katten, en wat leeft iedereen zijn leven toch perfect. Je zou er depressief van worden. Daarin ben ik trouwens ook niet de enige (facebookdepressie), over het algemeen worden we er niet bijzonder blij van om overal deelgenoot van te zijn. Vrijwel niemand gebruikt namelijk de sociale media om te klagen als hij of zij ruzie heeft met haar partner, of als puberdochter weer iets onuitstaanbaars heeft gezegd. We laten alleen de romantische uitspattingen van manlief zien en de prachig gedecoreerde taarten van onze dochters. Dat geeft, op een andere manier dan het nieuws, ook een scheef beeld en kan leiden tot die facebookdepressie….
Toch ben ik soms, zoals vandaag, ook heel bij met de sociale media, want ze brengen onder de aandacht wat in de traditionele media onderbelicht blijft. Vanaf gisteren heeft mijn halve facebook-vrienden-clubje ineens een verticaal geplaatst rood wit blauw profiel, en in de loop van vandaag komt er ook steeds meer aandacht voor Beirut, waar een dag eerder ook vreselijke aanslagen zijn gepleegd. Ironisch genoeg is de toon van deze laatste berichten veelal dat om Frankrijk gerouwd wordt, terwijl Beirut vergeten wordt, maar de stijgende hoeveelheid berichten die dit roepen bewijzen het tegendeel: De meeste mensen rouwen om onschuldige mensen, die onnodig sterven, ongeacht hun kleur, of overtuiging. Ongeacht of ze nu in Parijs, Beirut, Kenia, of waar ook ter wereld wonen.
Dit onderschrijft wat mijn enige boodschap is: De meeste mensen willen vrede, de meeste mensen willen anderen helpen die in erbarmelijke omstandigheden hun thuisland in oorlog zijn ontvlucht, de meeste mensen houden van andere mensen, de meeste mensen geloven dat wat je wel of niet gelooft ondergeschikt is aan wat we allemaal gemeenschappelijk hebben: we zijn mensen.
We zijn hetzelfde, we zijn gelijk. We zijn het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: eten, drinken, leven in veiligheid en eenvoudigweg liefde. Laten we daarom niet vergeten, dat de meeste mensen best heel fatsoenlijke mensen zijn.
Tegen een paar gekken met een gordel vol explosieven, doen we weinig. Ze richten veel ellende aan. Dat doen auto’s, overstromingen, blikseminslagen en ongelukken in een kerncentrale ook. Toch doen we niet allemaal onze auto weg, blijven we in een land wonen dat onder de zeespiegel ligt, liggen we niet allemaal opgevouwen onder ons bed als het onweert en wordt er in de wereld nog steeds kernenergie gebruikt. Risico’s die we blijkbaar accepteren.
Laten we daarom lief zijn, plezier hebben met elkaar, angstloos genieten van samen eten, drinken, dansen en muziek, en accepteren dat het leven op welke manier dan ook altijd risico’s met zich meebrengt. Stel je voor: Alle mensen samen levend in vrede. Het is gemakkelijk, als je het probeert.

Buiten kunst

Het afgelopen weekend was ik op Buitenkunst.  Wat is dat toch altijd een geweldige belevenis. Iedereen mag meedoen, iedereen maakt buiten “kunst” op zijn of haar eigen niveau. Lekker muziek maken, zingen, schilderen, toneelspelen, kleien, schrijven. Lekker bezig zijn met al je linkse hobby’s. Heerlijk!

Lieve is 8 jaar en verstandelijk beperkt. Ze functioneert op het niveau van een 3 jarige. Ze is stapel op muziek en zingen en geniet enorm van zelf muziek maken en van het kijken naar optredens. Voor Lieve is Buitenkunst daarom heerlijk .

Ze doet mee met workshops voor kleuters. De medewerkers van Buitenkunst zijn fantastisch. Ondanks dat ze meestal niet zijn opgeleid in het omgaan met kinderen zoals Lieve en ze het vooraf soms best een spannend idee vinden, gaan ze de uitdaging aan. Lieve is echt niet altijd de gemakkelijkste en ze heeft het de juffen best even lastig gemaakt door regelmatig de benen te nemen. Toch merkte ik dat ze Lieve wel ‘leuk’ vinden. Lieve had het bijvoorbeeld zaterdag erg koud en was met een extra dekentje op een bankje gezet. Een juf speelde gitaar en alle kindjes zongen een liedje, speciaal voor Lieve. De juf vertelde later hoe mooi Lieve dat vond en hoe ontroerend dit was om te zien.

Lieve werd ook gemakkelijk  opgenomen in het groepje kleuters. Op het terrein werd ze regelmatig gegroet door kindjes uit haar klasje die enthousiast iets riepen als: “Zij zit bij mij in de klas!”.  Ik denk dat het meedoen niet alleen voor Lieve een mooie ervaring is,  maar dat het ook leerzaam is voor alle andere kindjes. Zij merken dat niet alle kindjes hetzelfde zijn en dat ook een kindje met een beperking met een beetje hulp best mee kan doen en lief kan zijn.

Toch was er naast alle heerlijkheden een kleine niet zo leuke gebeurtenis die me heeft geraakt. Ik merk dat ik het moeilijk van me af kan zetten. Daarom schrijf ik dit op.

Lieve ging steeds mee naar de avondpresentaties.  Niet alleen omdat zij dat leuk vindt, maar ook omdat wij allemaal naar de optredens willen kijken en niet in ons uppie bij de tent willen zitten om op Lieve te passen. Zeker niet met die kou van het afgelopen weekend! Tijdens alle liedjes zit ze op haar stoel te wippen of springt op de vloer. Omdat de tribune uit aan elkaar geschroefde delen bestaat, betekent dit dat iedereen in de buurt mee zit te wippen.

Ook zingt ze luidruchtig mee en bij toneelstukjes wil ze er nog wel eens doorheen praten (ze doet namelijk  gezellig mee). Mensen willen nog wel eens omkijken, maar als ze zien waar het geluid vandaan komt, vinden de meeste mensen het wel oké. Soms knikken ze me vriendelijk lachend toe, en een enkeling spreekt me er later op aan: “Ik vind het zo leuk om te zien, hoe jouw dochtertje van alles geniet”. Dat is erg fijn om te horen.

Op de laatste avond echter, draaide een jonge vrouw zich om en zei:

“Is het erg onaardig als ik zeg dat ik er LAST van heb?”

Waarop ik reageerde:”Eigenlijk wel ja, want ze kan er niets aan doen.”

“Dat kan wel, maar als ik Gilles de La Tourette heb, ga ik hier toch ook niet heen.”

“Schat, we zitten hier toch niet in Carré.”

Ik vond mijn reactie best adequaat. Na een tijdje heb ik het theater toch met Lieve verlaten. Niet om die dame tegemoet te komen, maar wel omdat ik er zelf niets meer aan vond en mijn tranen niet meer kon en wilde inhouden. En door dat gejank van mij, maakte ik die arme Lieve  (zich van geen kwaad bewust) ook nog eens van streek.  Ik was boos en verdrietig. Daar stonden we buiten. Buiten kunst.

Zoveel wat ik tegen die vrouw had willen zeggen: “Lieve is al verstandelijk beperkt. Ze heeft geen extra door anderen opgelegde beperkingen nodig. Als wij hier met zijn viertjes al 8 jaar mee kunnen leven, en dit met veel plezier nog jaren zullen doen, kan JIJ het best een uurtje verdragen. Tel je zegeningen en geniet van het feit dat jouw leven niet op deze manier beperkt wordt. Ik hoop voor je dat dit altijd zo blijft, hoewel het waarschijnlijk wel goed voor je zou zijn om te leren je wat meer in anderen te verplaatsen”.

Natuurlijk zal ik Lieve niet meenemen naar Pianoconcert nr 2 van Rachmaninov in het Concertgebouw, of het Zwanenmeer in de Stopera. Alhoewel ik zeker weet dat ze ervan zou genieten. Maar dit is Buitenkunst . Dat hoeven we  toch allemaal niet zo serieus te nemen? Buitenkunst is, volgens mij, voor iedereen. Ook voor mensen met een beperking en, wat mij betreft, ook voor mensen met Gilles de La Tourette, godverdomme¹

1. Ik weet natuurlijk best dat de meeste mensen die aan Gilles de la Tourette lijden niet vloeken.