Operatie nierdonatie - deel 5 - slot

Maandag

Vandaag mag ik naar huis. Hoera! Ik hoef niet meer bij te houden hoeveel er in- en uitgaat, en mag dus gewoon weer op de wc plassen en doortrekken. Weer een stukje van mezelf teruggekregen. Ik douche mezelf weer helemaal alleen, ook fijn.

De zaalarts komt bevestigen dat ik naar huis mag en zal vanmiddag mijn ontslagbrief afleveren. 

Dan nog even langs de ontvanger, ik loop er alleen en zonder hulpmiddelen heen. Het herstel gaat snel. Ik vind het verbazingwekkend dat artsen je in een paar uur tot een compleet afhankelijke baby kunnen reduceren, maar ook verbazingwekkend hoe snel een verder gezond lichaam zich weer herstelt. Ik voel me erg gezegend met mijn gezonde lichaam, zeker nu ik deze afhankelijkheid even heb mogen ervaren en vind het een voorrecht dat ik iemand heb kunnen helpen zich ook weer beter te gaan voelen. 

Het gesprek met de ontvanger verloopt wat soepeler deze keer. We voelen ons allebei waarschijnlijk een stukje beter. Hij ligt op een afdeling met twee andere mannen. Dat heeft zo zijn eigen 'charme'. Er is er altijd wel eentje, die gek is op foute opmerkingen. Dat hoort misschien ook wel een beetje bij het relativeren van de ziekenhuisomgeving met een urinezak aan je bed en in je onderbroek rondlopen. Ik ben in dat opzicht best dankbaar voor mijn eenpersoonskamer...

Het doet me denken aan twee jaar geleden, toen mijn vader in het eindstadium van zijn leven heel regelmatig in ziekenhuisbedden lag: drain erin, drain eruit, drain erin, drain eruit. Als je met iemand een paar dagen op een afdeling ligt, ga je vanzelfsprekend met elkaar praten. Mijn vader kon mij precies vertellen wat zijn kamergenoten mankeerden, wat hun familieomstandigheden waren en welke behandeling ze kregen. Ongetwijfeld wisten zijn kamergenoten dat ook in detail van hem.

Het leek ook wel alsof mensen in het ziekenhuis hun gêne opzij zetten, want ik zag toch vaak net iets meer van zijn kamergenoten, dan ik zou hebben gewild. Ondanks de gordijntjes die toch echt om elk bed hingen.

Enfin, terug naar het hier en nu. Het bijzondere aan de afdeling waar ik nu op bezoek ben, is dat alle patiënten hier in hetzelfde traject zitten en ze allemaal een niertransplantatie hebben ondergaan. Dat maakt dat hier een hele hoopvolle, positieve sfeer hangt. Anders dan op veel andere afdelingen in een ziekenhuis. Ook hier wordt er hersteld, ook hier zijn er klachten en gaat niet alles gemakkelijk, natuurlijk is er de spanning of alles wel goed blijft gaan, maar bovenal voel ik op deze kamer een gezamenlijke dankbaarheid voor de nier die ieder van hen ontvangen heeft, het met elkaar meeleven en de blik op de toekomst die overheerst.

Eerder die week had er ook een man gelegen die weer naar huis werd gestuurd omdat de transplantatie met de nier van een overleden donor, toch niet door kon gaan. Dat risico is er altijd, maar het is wel onvoorstelbaar teleurstellend voor de man in kwestie, en ik merkte dat het ook indruk had gemaakt op mijn ontvanger. Logisch, als je zo goed kunt begrijpen hoe dat moet voelen.

 

Na een wat langer bezoek dan de vorige keer, ben ik weer teruggelopen. Ik ben de zaalarts misgelopen, maar ik krijg de ontslagpapieren van Veerle. De chirurg die me heeft geopereerd zou ook nog langskomen, maar wellicht ben ik die ook misgelopen of kwam hij pas toen ik al naar huis was,

Het wachten op mijn man duurt me véél te lang en ik word dan ook al korzelig en ongeduldig, maar uiteindelijk is hij er en gaan we lekker naar huis. Voor de gelegenheid laat ik mij in een rolstoel het ziekenhuis uitrollen. Het is namelijk nog best een eind lopen naar de parkeergarage en mijn inspanning van de dag had ik al wel weer gehad.

Thuis voel ik me nog tien keer beter, ik kan mijn meiden weer even lekker vasthouden, ik slaap heerlijk en mijn huis vult zich met bloemen en andere verrassingen. Zo lief!

------

Naschrift 24-1-2021

Inmiddels ben ik al weer bijna een week thuis. Het gaat goed met de ontvanger, het gaat goed met mij. Volgens het laatste nieuws mag de ontvanger met een beetje geluk morgen ook naar huis.

Ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen doen en dankbaar voor de ervaring. Ten eerste natuurlijk omdat ik iemand heb kunnen helpen, maar daarnaast ook omdat ik mijn eigen lijf en leven meer waardeer dan ooit. Even, heel kort, volledig afhankelijk van anderen in een ziekenhuis liggen, geeft me nog meer respect voor mensen die dit dagelijks en soms hun leven lang ervaren. Mijn onafhankelijkheid is me lief en ik ben blij het weer grotendeels terug te hebben.

Zoals ik hierboven al schreef, heb ik ook ervaren hoe ik door deze operatie even helemaal niets kon en hoe snel zich dat herstelde. Ik ben daarom dankbaar voor mijn gezondheid en mijn lichaam en ben trots op mijn lijf inclusief alle vetkwabjes en nieuwe littekens. Al zou het wel leuk zijn als ik binnenkort weer een bh aan kan en mijn ruime joggingbroek kan verruilen voor een spijkerbroek ;-).

Operatie nierdonatie - deel 4

 Zondag

Vandaag is Veerle* mijn verpleegkundige van de dag. Ik heb wel drie lieve collega's met (bijna) dezelfde naam, en ik vond het als kind al een prachtige naam, dus deze dame heeft direct al een plusje. Ze gaat me helpen met douchen en neemt daarvoor de tijd en dat geeft mij veel rust.

Als ik net helemaal in mijn geboortekostuum in de badkamer sta, met mijn infuushand in plastic gewikkeld en klaar om onder de douche te 'springen', komt de vaatchirurg mijn kamer binnen. Het gesprek verloopt in eerste instantie via Veerle. Of ik zelf nog even de arts wil spreken? Ja, dat wil ik.

Ik krijg mijn Gryffindor badjasje aangereikt en kom te voorschijn. Behalve deze 'beroemde' vaatchirurg, die mij overigens niet heeft geopereerd, staan er nog twee mensen in mijn deuropening. Co-assistenten, gok ik, maar ze worden mij niet voorgesteld. De arts staat al in starthouding om weer weg te rennen, maar stelt mij toch nog wat vragen, met als hoofdvraag of ik mij goed genoeg voel om morgen naar huis te gaan. Uhm...morgen al? Seriously? Ik ga zo voor het eerst douchen en daarbij moet ik nog geholpen worden.....? Ik zie het nog niet zo voor me, en stamel dus "uh...dat weet ik niet?". "Of als u vanavond al naar huis wil....". Ja, ja. Ik weet het, bezuinigingen in de zorg, bedden tekort, en deze ongetwijfeld briljante arts heeft zoveel ervaring dat hij natuurlijk al weet hoe snel het herstel zal gaan en is duidelijk allerminst van aanstellerij gecharmeerd, maar enig inlevingsvermogen in de gevoelens van een niet zo ervaren patiënt zou hem niet misstaan. Ik begrijp de werkdruk en dat hij meer te doen heeft, maar van een gehaaste houding word je niet sneller. Ik ben benieuwd of hij zelf wel eens een stevige operatie heeft doorstaan. Gelukkig kan hij wel heel goed nieren transplanteren en dat is natuurlijk het belangrijkste.

Ik stel hem mijn vraag over de kreatinine. Het is inderdaad verhoogd omdat mijn rechternier nog moet wennen aan de nieuwe situatie. Normaal wordt er bij de donor, hier in het AMC, geen bloed afgenomen zo vlak na de operatie maar pas na 6 weken. Omdat ik zoveel plaste deden ze dit bij mij dus wel. De verpleegkundige wijst hem nog op de uitslag van het urineonderzoek (dat ik zelf nog niet gezien had, straks even kijken) waaruit een hoog niveau leukocyten bleek, maar volgens de chirurg kwam dit omdat het net na het verwijderen van de katheter was afgenomen. De verpleegkundige dringt aan dat hij er tóch nog even naar moet kijken.Mijn bewondering voor haar neemt toe en natuurlijk ben ik benieuwd waarom ze hierop aandringt, dus ga ik na het douchen weer even googelen. Het wijst op een eventuele urineweginfectie, dus dit baart mij niet zoveel zorgen, een blaasontsteking kan ik aan. Bovendien kwam het dus waarschijnlijk gewoon van de katheter.

Enfin, ik elk geval is de chirurg blijkbaar tevreden en dat geeft me de rust die ik nodig heb. Veerle zegt dat ik pas naar huis ga als ik daar zelf aan toe ben (heerlijk, zo'n kordate verpleegkundige die opkomt voor haar patiënten) en dat is goed om te horen. Het infuus mag er nu helemaal af en dat is echt heel fijn. Dus, hup, de net er omheen gerolde vuilniszak kan er weer af. Het is een beetje rood rond de 'prik' dus klopt het wel dat het begon te irriteren. Ik douche lekker met mijn eigen spulletjes en Veerle wast mijn rug en benen, want daar kan ik (nog) niet zelf bij.

Na het douchen trek ik met een beetje hulp een schone pyjama aan en Veerle verschoont ook het bed. Onderwijl hebben we een leuk gesprek. Veerle doet naast haar werk als verpleegkundige de master verpleegkundige wetenschappen en schrijft een scriptie over het effect van beperking van bezoek (door Covid-19, met name tijdens de eerste lock down, geloof ik) op onder meer het herstel van patiënten. Interessant en nuttig. Zoals ik ook regelmatig tegen mijn studenten zeg, biedt deze situatie ons de gelegenheid om dingen uit te zoeken die je anders niet zou kunnen uitzoeken. Je kan tenslotte, alleen al uit ethische overwegingen, niet een experiment opzetten waarin je de helft van je patiënten wél bezoek toestaat en de andere helft niet. Door deze situatie kun je wel veel data verzamelen over de situatie (bijna) zonder bezoek en deze vergelijken met de situatie van patiënten voor die tijd. Was het herstel toen sneller? Hoe zit het bijvoorbeeld met vallen? Als alles dan straks weer normaal is, weet je wel veel beter hoe belangrijk de ondersteuning van familie is. Niet alleen emotionele steun, maar ook bijvoorbeeld het ondersteunen bij een wandelingetje over de gang, is iets wat normaal gesproken vaak meer aan de familie wordt overgelaten, aldus Veerle.

Ik vind dat ik wel weer even voldoende inspanning heb gehad en ga weer mijn net verschoonde bed in. Ik ontdek 's middags dat mijn natte, pas geverfde haar nog een beetje afgeeft. Oeps. Dat kussen wordt vast wel weer schoon de was...

Ik ben de hele zondagochtend een beetje huilerig. Niet meer over mijn eigen gezondheid, ik ben genoeg gerustgesteld. Het is de spanning van het afgelopen jaar, waarin ik toegeleefd heb naar de transplantatie, die is weggevallen. Ik ben opgelucht dat alles met de ontvanger goed gaat, en ook jank ik gewoon om de 'wereld'.

Ik zie op Twitter dat mensen van plan zijn vandaag naar een demonstratie te gaan met borden als 'ga op tijd dood #dorhout' en 'vrijheid' en wordt heel verdrietig van de verharding van onze samenleving waarin twee groepen steeds verder uit elkaar drijven, waarin racisme en extremisme heel acceptabel en normaal lijken te worden, en mensen onder het mom van 'vechten voor vrijheid' er hooguit voor zorgen dat die vrijheid langer op zich laat wachten. Zoveel valse informatie, zoveel leugens en zoveel mensen die lelijke, harde dingen tegen elkaar  zeggen. Waar stevenen we in hemelsnaam op af met zijn allen?

Ik word alweer betrapt op mijn tranen, dit keer door Veerle. Ze is heel lief en wil zelfs gewoon even naast me komen zitten. Superlief, maar ik weet dat ze meer te doen heeft en het is goed. Het gaat mij goed, het is vast de nefrologische variant op kraamtranen. Het was ook best een hele bevalling, mijn litteken lijkt op dat van een keizersnede, dus het mag er zijn. Dit ben ik ook.

Fysiek gaat het hartstikke goed, de pijn is heel dragelijk, het bewegen gaat steeds gemakkelijker, ik plas minder vaak en veel, en afgezien van wat slaaptekort, voel ik me goed.

Later die dag knap ik ook emotioneel op en ga ik nog even bij de ontvanger langs. Een andere verpleegkundige brengt mij met een rolstoel en sleept samen met een collega ook nog een (leeg) bed mee, dus we vormen een soort treintje. Volgens mij hoopte ze eigenlijk dat ik wel zelf kon lopen, maar ik had begrepen dat het best een eind was, dus ik durfde dat nog niet zo goed.

Bij de ontvanger merk ik dat ik niet zo heel veel te zeggen heb en hij voelt zich die dag vanwege een nog te hoge bloeddruk ook niet zo lekker, dus ik stap vrij snel weer op. Maar toch goed om hem even gezien te hebben.

Ik heb een nummer gekregen, dat ik kan bellen zodat ze mij ophalen. Ik houd echter niet van bellen, voel me best sterk en bovendien was het lang niet zo ver als ik dacht. Dus als een oud vrouwtje met een rollator heb ik mijzelf en de rolstoel naar mijn afdeling gebracht. Ging prima.

's Middags komt mijn lief en dat is fijn. De vrouw van de ontvanger komt een illegaal (want eigenlijk is er maar één bezoeker per dag geoorloofd) bezoekje brengen en dat is ook een prettig gesprek. Het is voor haar natuurlijk allemaal heel heftig en het moet raar zijn dat de gezondheid van je man van een buitenstaander afhangt. Mooi dat het kan, maar raar.

Over het algemeen dus een prima dag, maar naar huis? Dat doen we morgen wel.

*naam veranderd in verband met privacy

Operatie nierdonatie - deel 3

 Zaterdag

De nacht van vrijdag op zaterdag is niet fijn. Ik heb een katheter en er wordt precies bijgehouden hoeveel ik plas. Zo'n katheter voelt continu als of ik in mijn broek plas, behalve dat ik nog even geen broek aan heb. Zo om de twee uur komt een verpleegkundige de katheter leeghalen en meten hoeveel er in zit. Natuurlijk steeds als ik net eindelijk ben ingedommeld.

Ergens midden in de nacht begint mijn blaas wel heel vol aan te voelen. Dat lijkt me niet helemaal de bedoeling als je een katheter hebt. Ik wil het licht aan doen, maar druk half slaapdronken op het belletje dat op hetzelfde afstandsbedieninkje zit. Nou ja, is misschien maar beter ook.

Inderdaad zat de katheter blijkbaar even klem, want met een beetje gepruts aan het slangetje plas ik ineens met gemak de zak vol. Ook een uurtje later is het ding weer vol. Er ontstaat lichte paniek als ik volgens de verpleegkundige toch wel heel veel plas, ze laat de term 'polyuri' vallen en als ik dat Google zie ik dat dit een symptoom van nierproblemen kan zijn.

Ineens word ik mij ervan bewust dat ik nog maar een nier heb, en dat deze wel goed moet blijven werken. Ik doneerde mijn nier met liefde en heb er gerust wat ongemak en desnoods een blaasontsteking voor over, maar ik wil mijzelf niet eenzelfde probleem bezorgen als wat ik zojuist bij iemand anders heb helpen oplossen. Dit idee maakt mij onrustig.

Zaterdagochtend vroeg word ik weer wat gerustgesteld doordat de verpleegkundige aangeeft dat het komt van de grote hoeveelheid vocht die ze mij hebben toegediend tijdens de operatie. Verder blijven ze mij via het infuus ook vocht toedienen. Hou daar dan mee op, denk ik bij mezelf, ik drink toch genoeg? Maar het zal wel ergens goed voor zijn. 

Vandaag ben ik extra eigenwijs en ongeduldig. Althans, zo lijkt het, want ik lig voortdurend in de clinch met Kas*, de dag-verpleegkundige van vandaag. Niet op een nare manier, maar juist met veel humor, al doet lachen nog pijn. Ik vind hem wel grappig. Ik wil gewoon meteen beginnen met opstaan, en hij wil graag eerst uitleggen hóe ik dat het beste kan doen. Ik wil tóch sinaasappelsap bij de lunch, al zegt Kas dat dit misschien wat te pittig is voor mijn maag. Ik bedank hem vriendelijk voor zijn advies om het nog in zijn bijzijn volledig in de wind te slaan. Ik wil gewoon sinaasappelsap.

Ik moet gaan bijhouden hoeveel vocht ik precies binnenkrijg en ook wat ik plas wordt bijgehouden. De katheter mag er eigenlijk al uit maar omdat ik nog zo veel plas, zie ik nog even op tegen het steeds naar de wc moeten lopen (ik kan namelijk nog niks) en het steeds daarvoor moeten bellen. Kas vindt zichtbaar weer dat ik te veel praat en te weinig luister, want hij onderbreekt me en probeert duidelijk te maken dat ze daarvoor betaald worden dus dat dit geen argument is. Weet ik wel. Maar toch vind ik het lastig. Aan de ene kant omdat ik niet lastig wil zijn, maar ook omdat ik afhankelijkheid heel naar vind. Als ik moet, dan moet ik, en ik wil dan bijvoorbeeld niet nog een half uur op de verpleegkundige moeten wachten.

Een katheter is echter ook spuugvervelend, dus 's middags roep ik tegen Kas toch dat hij dat ding er maar uit moeten halen. Dat voelt al veel beter!

Ik moet wel op een steek plassen, want de hoeveelheid urine moet nog steeds bijgehouden worden.

Het uit bed komen is moeizaam,  maar het lukt steeds beter en al snel zonder hulp. Ik moet natuurlijk nog wel mijn infuus meeslepen. Soms vergeet ik de stekkertjes eruit te trekken waarmee het ding in het stopcontact aan de muur vast zit. Dan haal ik wel de wc, maar niet de wastafel om mijn handen te wassen.

De verpleegkundige van de avond, Emine*, pakt me wat steviger aan en dat zorgt ervoor dat ik wat meer ga bewegen en dat ik een paar keer het morfinepompje gebruik, wat ik tot dan toe, behalve die eerste keer per ongeluk, nog niet had gedaan. Maar bij het opstaan helpt het wel direct de pijn te onderdrukken. Geinig spul.

Stiekem word ik toch weer onrustig, want ik blijf maar steeds zoveel plassen. Ik plaste zelfs een hele steek vol zodat ik nog tijdens het plassen met mijn billen in mijn eigen nattigheid zat.

Er is gisteren ook bloed afgenomen (lukte nu gewoon in een keer...) en ik zie in de dossierapp dat mijn kreatinine niveau 113 is, terwijl dat tussen de 65 en 95 behoort te liggen. Natuurlijk Google ik weer (ik weet dat niet Googlen mij er ook niet rustiger op maakt) en lees dat dit samenhangt met een verlaagde nierfunctie. Natuurlijk kan ik beredeneren dat dit logisch is nu ik nog maar één nier heb en dat dit vast goed komt,  maar ik weet het niet zeker en maak me toch zorgen.

Ik miste na de operatie eigenlijk wel informatie en een stukje aandacht. Ik ben graag goed op de hoogte, en wist dus vaak in het traject het meeste van wat mij verteld werd al, omdat ik het al ergens gelezen had. Ik wil dus ook van elke uitslag precies weten wat dit betekent en bij voorkeur direct. Tegenwoordig kun je tenslotte ook zelf ook al heel snel uitslagen terugzien en dat roept vragen op. Voor de artsen is dit stuk van het traject mogelijk niet meer zo spannend: alles is goed gegaan en ik heb geen interessante ziekte; ik moet alleen herstellen van de operatie. Maar voor mij was het wel een beetje een onzekere en spannende tijd.

Als nierdonor word je vooraf heel goed ingelicht door een verpleegkundig specialist, ik had het prettig gevonden als zij de dag na de operatie langs was gekomen om juist dit soort individuele dingen met mij te bespreken. Iemand aan wie je jouw ervaringen kan vertellen en met wie je al je al dan niet irrationele zorgen kan bespreken zonder je familie hiermee op te zadelen. Iemand van het transplantatieteam die je het gevoel geeft dat je als donor er ook ná de transplantatie voor hen nog steeds toe doet. Normaal gesproken komt de verpleegkundig specialist van het transplantatieteam volgens mij ook nog wel even langs, maar nu, door Covid-19, niet. Ik heb dat echt gemist.

De verpleegkundigen van de afdeling waren overigens gedurende mijn hele verblijf heel zorgzaam en namen echt de tijd wanneer dat nodig was, maar zij weten niet op alles een antwoord en mogen soms niet eens de antwoorden geven die ik zoek.

Ik zat dus niet zo heel lekker in mijn vel. Ik merkte dat ik mij zelfs een beetje ergerde toen de volgende nieuwe verpleegkundige me wéér vroeg of ik wist hoe het met de ontvanger ging. Ik ben natuurlijk reuze blij dat het daar goed gaat, daar deed ik het tenslotte voor, maar kunnen we ons hier gewoon even op mijn gezondheid concentreren? 

Alleen.... niemand wist dat ik mij zorgen maakte en ik vertelde het ook tegen niemand. Alleen aan mijn man, maar zelfs toen bagatelliseerde ik mijn zorgen alvast, omdat ik niet wil dat hij zich zorgen gaat maken. Ik heb hem tenslotte zomaar geconfronteerd met deze nierdonatie en als het mis gaat is het ook nog eens mijn schuld als ons gezin hieronder lijdt.

's Avonds kijk ik op afstand met mijn dochter 'Wie is de mol', een fijne afleiding, maar ik ben er niet echt heel erg bij. Ik ben kapot en wil eigenlijk slapen, dus poets ik mijn tanden en ga weer terug naar bed, met de bedoeling te gaan slapen.

Ik voel me echter rottig en sta mijzelf toe gewoon een potje te gaan huilen. Emine komt binnen en "betrapt" mij op mijn tranen. Ik leg tussen mijn tranen door uit waar ik mij zorgen over maak, en zij stelt mij een beetje gerust: ik hoef mij volgens haar geen zorgen te maken. Het helpt een beetje, maar ik geloof haar niet zomaar op haar woord (want waarom moet ik alles dan nog steeds bijhouden?) Ik besluit het de volgende dag toch maar eens aan een arts te vragen. 

's Nachts heb ik last van jeuk rond het infuus, volgens de nachtverpleegkundige kan dat komen van het shotje morfine dat ik mijzelf zojuist had toegediend. Dan dus geen morfine meer want ik haat jeuk, ik heb liever een beetje pijn. Ze koppelt het infuus af, maar helaas moet die naald die me al vanaf donderdag teistert nog even blijven zitten tot de arts toestemming geeft om deze te verwijderen.

Ik probeer dus nog maar wat te slapen.....

*namen veranderd ivm privacy

Operatie nierdonatie - deel 2

bron: https://joop.bnnvara.nl

Vrijdagochtend. 
Het voelt vooraf toch even spannend. Wat nu als ik echt megaveel pijn heb straks? Heel even schiet mij een 'waar ben ik aan begonnen' gevoel binnen, maar dat is zo weer weg.

Ik bedenk mij op de verkoeverkamer, waar ik nog even een 'Linda' doorblader die ze daar hebben liggen, dat het nu echt gaat gebeuren. Ik kan niks meer verpesten. Het geeft me een blij gevoel.

Gisteren heb ik mij de hele dag een beetje druk gemaakt dat mijn bloeddruk misschien te hoog zou zijn, en daar wordt je bloeddruk natuurlijk niet lager van. Maar tegelijkertijd vindt niemand het natuurlijk raar dat je vlak voor een operatie wat spanning vertoont, dus stond behalve ikzelf niemand te kijken van de ietwat verhoogde bloeddruk.

Als ik de operatiekamer word ingereden en ik van die klassieke lampen zie, wordt het heel echt. Een andere chirurg dan ik gisteren aan mijn bed heb gehad, verwelkomt mij, ze doen het met zijn tweeën, de chirurg die ik gisteren gezien heb is onderweg ( staat ie in de file ofzo?). Deze mevrouw vind ik echter instant prettig dus ik heb er alle vertrouwen in.

Blijkbaar is de chirurg in kwestie toch niet zo ver uit de buurt, want nadat ik heb aangegeven wie ik ben en dat mijn linkernier eruit moet worden gehaald wordt mij zo'n beademingsmasker opgezet. Ik vind het een geruststellende gedachte dat er voor mijn gevoel straks nauwelijks tijd verstreken zal zijn, maar dat het dan al wel voorbij is. Dus met het gevoel dat het over vijf minuten voorbij is, val ik rustig van de wereld.

Vijf minuten later is het eigenlijk al een paar uur later en hoor en zie ik heel wat mensen om me heen. Ik besluit nog niet wakker te willen worden en dommel rustig weer in, met een blij gevoel: mission accomplished, maar laat me nu nog even met rust, ja!

Een poos later word ik dan toch maar echt wakker, ik trek eigenwijs de zuurstof uit mijn neus: dat heb ik vast niet nodig. Inderdaad gaat het ademhalen ook prima zonder. 

Ook besluit ik dat die mensen nu wel mijn aandacht kunnen krijgen,dus druk ik op het belletje om te laten weten dat ik weer beschikbaar ben.

Joehoe, ik ben er hoor, wat was er nu daarnet? Het apparaat geeft inderdaad een geluidje en al snel staat er dan ook iemand naast mijn bed. Ik had op het morfinepompje gedrukt. Oh pardon, ben ik dan nu gedrogeerd? Ik dacht dat het de bel was. Ik krijg een glaasje water, geloof ik en later een raketje, maar deze periode is een beetje wazig. 

Na een poosje word ik teruggereden naar mijn kamer. Zonder mondkapje. Ik wijs eigenwijs  de chauffeur van mijn bed op zijn vergissing, maar vind het zelf wel prima zo. 

Op mijn kamer aangekomen heb ik wat voiceberichten verstuurd aan mijn gezin en mijn zus, die inhoudelijk juist zijn maar waarvan ik me achteraf nog maar nauwelijks kan herinneren dat ik ze verstuurd hebt. Wel grappig om mezelf zo enigszins vertraagd te horen praten.

Ik hoor via Whatsapp dat ook de operatie bij de ontvanger goed is gegaan. Fijn. Daar doen we het voor.

Ik lees dat het kabinet tijdens mijn afwezigheid is gevallen. Ach ja, de wereld.

Verder zijn de chirurgen langs geweest om te vertellen dat het goed ging en dat ik een prachtige nier heb afgeleverd.  De foto wordt ter plekke naar mijn mail gestuurd, ik vind het super interessant om te zien. Zo heb ik bovendien nog een aandenken aan mijn voormalig lichaamsdeel. Ik twijfel of het te intiem is om te delen in deze blog. Het is tenslotte nu niet meer mijn nier, maar die van de ontvanger. Ik ga er niet meer over!

Nog afgezien dat het een nogal bloederige foto is, natuurlijk. Maar ook wel weer heel interessant, zoveel foto's van gezonde nieren circuleren er niet op het wereld wijde web. Hmm....misschien later.

Ik heb een zeurende pijn in mijn nek en schouder. Vergelijkbaar met de klachten die ik soms heb als ik echt te lang voorovergebogen heb gezeten, met een laptop op schoot. Ik denk dat ik wellicht verkeerd gelegen heb op de operatietafel en zie al visioenen waarin mijn hoofd slordig achterover over de rand hangt. Onzin natuurlijk, maar de verpleegkundige denkt ook dat ik mogelijk net even verkeerd heb gelegen. Veel later als ik de voorlichtingsinformatie nog eens doorlees, ontdek ik dat dit komt omdat er tijdens de operatie koolzuurgas in mijn buikholte is geblazen, zodat de chirurgen meer zicht hebben. Voor dit doel hebben ze vijf gaten in mijn buik gemaakt, waar mij er drie waren beloofd, dus er was blijkbaar nogal wat koolzuurgas nodig...

Mijn lieve hubbie komt langs, maar ook van dat gesprek weet ik niet meer zoveel. Behalve dat ik moe ben, niet zoveel te zeggen heb (vrij uitzonderlijk) en wil slapen dus heb ik hem naar mijn gevoel vrij snel weer heb weggebonjourd.

's Avonds hoor ik dat de nier werkt! Hoera!
De ontvanger verblijft die nacht, zoals gepland nog op de verkoeverkamer en het gaat goed met hem. Gelukkig.

Operatie Nierdonatie - deel 1

Donderdag om 11 uur arriveer ik in het AMC. Ik krijg een éénpersoonskamer en dat is wel prettig.

  Er moet onder meer bloed geprikt worden. Ze komen met zijn drieën: de leerlingverpleegkundige, zijn begeleider die ook nog in de leer is en haar begeleider. Eerst mag de leerlingverpleegkundige bloed proberen te prikken. Hij is trots op zijn succesvolle streak van in een keer raak prikken, maar helaas kruipen mijn aderen blijkbaar weg en ben ik lastig te prikken.

Ik probeer vergoelijkende dingen te zeggen als:“aldoende leert men” en "in het lab doen ze natuurlijk de hele dag niets anders”, maar dat voert de druk alleen maar op. De super-supervisor lukt het ook niet en omdat een verpleegkundige maar twee keer mag proberen, halen ze na vier keer er een arts erbij.

Alsof die beter kan prikken, ik denk dat een verpleegkundige het vaker doet, haal er gewoon een ervaren collega bij! Ik wil nog opperen om naar het lab beneden te gaan, daar prikken ze me altijd zonder moeite, maar dat leek me wat te bijdehand. Enfin, de co-assistent kijkt even naar mijn aderen maar durft mij ook niet nog eens te plagen en dus wordt de zaalarts erbij gehaald.

De zaalarts denkt dat het een goed idee is om dan ook maar meteen een infuus te zetten en daaruit de benodigde druppels te persen. Hij hangt een warme natte handdoek over mijn rechterarm en is vervolgens zolang weg om iets te zoeken dat mijn arm inmiddels juist is afgekoeld. Hij vraagt of ik rechts of links ben, en omdat ik rechts ben zou hij eigenlijk het infuus links moeten zetten. Hij lijkt enigszins teleurgesteld als ik aangeef dat ik ‘m toch inderdaad liever links heb zitten. Hij maakt de handdoek nog eens nat en warm, hangt ‘m over mijn linkerarm (maakt alles nat) en prikt daarna vlak onder mijn linkerpols voor het infuus. Wat een rotplek! Het lukt hem in elk geval inderdaad er een beetje bloed uit te trekken. We moeten maar hopen dat het genoeg is. Het infuus zit me direct in de weg terwijl ik het pas morgen nodig heb!

 

Na het prikken op mijn tablet nog even een mail naar mijn baas getypt: heroverweging schaalindeling. Moest ik nog even onderbouwen voor de deadline verstrijkt. Dat was dan direct voorlopig het laatste wat ik met betrekking tot mijn werk doe.

Later die middag komt de ontvanger van de nier nog even langs. Goed om hem nog even 'live' te zien! Door dat rottige coronavirus was dat alweer even geleden.

De vaatchirurg die ons beide gaat opereren komt tegen de avond langs, maar ik heb verder geen vragen over de operatie, ik heb er al veel over gehoord en ik heb er gewoon vertrouwen in. Ik vraag hem wel of hij een foto van de nier wil maken en dat gaat hij doen.

Verder  's avonds nog een prik tegen trombose gehad (de eerste van een hele reeks), gehaakt en tv gekeken. Dan ga ik slapen in de hoop dat dit gaat lukken. Ik heb wel last van de lampjes op de afstandbediening van mijn bed, die aan mijn bed vastzit. Ik krijg het er niet af, verdorie. 

….

Ben je net een beetje ingedommeld, stormt de nachtzuster ineens binnen. Ik ben direct wakker. Haar beweging stokt. Verwarring op haar gezicht. Het was de buurman die op zijn belletje had gedrukt. En zoals vermeld heb ik een eenpersoonskamer, dus ze moest écht niet bij mij zijn. Honey, weet je wel hoe lastig slapen sowieso al voor mij is? Grrrrr.

Enfin, uiteindelijk gezien de omstandigheden nog best aardig geslapen, wel al om kwart voor vijf wakker.Om 6 uur komt de verpleegkundige weer binnen en mag ik na het douchen een operatiehemd aan...charming...om 7 uur ga ik naar de verkoeverkamer en om 8 uur start de operatie...

Wat weegt zo'n nier nou eigenlijk?

Bijna is het zover! De operaties staan gepland, ik heb een corona test gedaan, ik heb de vragenlijst ingevuld voor  een studie over de invloed van narcose op het slaapritme. We kunnen beginnen.

Ben ik zenuwachtig? Dat valt op zich mee. Maar het zit natuurlijk voortdurend in mijn hoofd, het houdt me soms tóch eventjes uit de slaap en mijn lijf laat merken dat er stiekem wel degelijk stress in zit. Het is natuurlijk ook best spannend. 

Mijn zorgen gaan niet zozeer over mijn eigen operatie. Daar heb ik toch geen controle over en hoe ik me achteraf voel zie ik dan wel weer. Waar ik wel bang voor ben is dat het om de een of andere reden op het laatste moment niet door kan gaan. Dat is best een reële gedachte, want er kan van alles gebeuren waardoor de niertransplantatie op het laatste moment afgeblazen moet worden. Spoedgevallen, een zieke chirurg, een verkoudheid bij de ontvanger. Dat soort dingen. Dat is normaal al zo, maar nu met Covid-19 is het allemaal nog net iets onzekerder.

Maar waar ik het meest bang voor ben is dat ik het zelf “verpest”. Stel dat ik ineens door alle witte jassen een veel te hoge bloeddruk heb? Of stel dat ik van de trap val en mijn beide benen breek, kan het dan nog wel door gaan? Vandaag besloot op de snelweg iemand vlak voor mijn neus dat ‘ie tóch liever dezelfde afslag nam als ik. Ja, hoor eens. Als je mij dood rijdt, heb je straks twee levens op je geweten! Of misschien niet...ik heb een donorcodicil…. gaat mijn nier dan naar iemand bovenaan de wachtlijst of nog steeds naar “mijn” ontvanger?

Dat soort gedachten spelen dus door mijn hoofd. Ik voel mij de laatste dagen ineens verantwoordelijk voor twee levens in plaats van een. Ongeveer zoals bij een zwangerschap. Ik ben zelfs een beetje extra gaan letten op wat ik eet.

In een klein onderzoek is aangetoond dat een calorie- en eiwitarm dieet goed is voor zowel donor als ontvanger. Nou heb ik mij niet op de synthetische shakes gestort, zoals in dit onderzoek, maar ik heb de laatste dagen wel mijn vaste ontbijt met volle yoghurt vervangen door volkoren boterhammetjes en heb gezorgd voor vitamientjes door extra fruit te eten. Even een beetje minder snoepen en níet twee keer opscheppen tijdens het avondeten, moeten zorgen voor minder calorieën

Een beetje afvallen kan sowieso geen kwaad. Sinds ik besloten heb dat ik in de overgang zit, vliegen de kilo’s er aan en zeker met al het thuiszitten sinds maart vorig jaar is mijn gewicht niet helemaal meer op een wenselijk niveau. Ondanks dat ik ook netjes 2 a 3 x per week een rondje hardloop. Het zit ‘m dus vast in de hormonen, maar helaas kan ik daar niks aan doen. Ik zal als ik wil afvallen zelf iets moeten doen. Laat ik maar beginnen met het verwijderen van mijn linkernier. Hoeveel zou zo’n ding eigenlijk wegen?*

 

*Zo’n 160 gram, dus dat gaat helaas niet enorm helpen!