Vandaag mag ik naar huis. Hoera! Ik hoef niet meer bij te houden hoeveel er in- en uitgaat, en mag dus gewoon weer op de wc plassen en doortrekken. Weer een stukje van mezelf teruggekregen. Ik douche mezelf weer helemaal alleen, ook fijn.
De zaalarts komt bevestigen dat ik naar huis mag en zal vanmiddag mijn ontslagbrief afleveren.
Dan nog even langs de ontvanger, ik loop er alleen en zonder hulpmiddelen heen. Het herstel gaat snel. Ik vind het verbazingwekkend dat artsen je in een paar uur tot een compleet afhankelijke baby kunnen reduceren, maar ook verbazingwekkend hoe snel een verder gezond lichaam zich weer herstelt. Ik voel me erg gezegend met mijn gezonde lichaam, zeker nu ik deze afhankelijkheid even heb mogen ervaren en vind het een voorrecht dat ik iemand heb kunnen helpen zich ook weer beter te gaan voelen.
Het gesprek met de ontvanger verloopt wat soepeler deze keer. We voelen ons allebei waarschijnlijk een stukje beter. Hij ligt op een afdeling met twee andere mannen. Dat heeft zo zijn eigen 'charme'. Er is er altijd wel eentje, die gek is op foute opmerkingen. Dat hoort misschien ook wel een beetje bij het relativeren van de ziekenhuisomgeving met een urinezak aan je bed en in je onderbroek rondlopen. Ik ben in dat opzicht best dankbaar voor mijn eenpersoonskamer...
Het doet me denken aan twee jaar geleden, toen mijn vader in het eindstadium van zijn leven heel regelmatig in ziekenhuisbedden lag: drain erin, drain eruit, drain erin, drain eruit. Als je met iemand een paar dagen op een afdeling ligt, ga je vanzelfsprekend met elkaar praten. Mijn vader kon mij precies vertellen wat zijn kamergenoten mankeerden, wat hun familieomstandigheden waren en welke behandeling ze kregen. Ongetwijfeld wisten zijn kamergenoten dat ook in detail van hem.
Het leek ook wel alsof mensen in het ziekenhuis hun gêne opzij zetten, want ik zag toch vaak net iets meer van zijn kamergenoten, dan ik zou hebben gewild. Ondanks de gordijntjes die toch echt om elk bed hingen.
Enfin, terug naar het hier en nu. Het bijzondere aan de afdeling waar ik nu op bezoek ben, is dat alle patiënten hier in hetzelfde traject zitten en ze allemaal een niertransplantatie hebben ondergaan. Dat maakt dat hier een hele hoopvolle, positieve sfeer hangt. Anders dan op veel andere afdelingen in een ziekenhuis. Ook hier wordt er hersteld, ook hier zijn er klachten en gaat niet alles gemakkelijk, natuurlijk is er de spanning of alles wel goed blijft gaan, maar bovenal voel ik op deze kamer een gezamenlijke dankbaarheid voor de nier die ieder van hen ontvangen heeft, het met elkaar meeleven en de blik op de toekomst die overheerst.
Eerder die week had er ook een man gelegen die weer naar huis werd gestuurd omdat de transplantatie met de nier van een overleden donor, toch niet door kon gaan. Dat risico is er altijd, maar het is wel onvoorstelbaar teleurstellend voor de man in kwestie, en ik merkte dat het ook indruk had gemaakt op mijn ontvanger. Logisch, als je zo goed kunt begrijpen hoe dat moet voelen.
Na een wat langer bezoek dan de vorige keer, ben ik weer teruggelopen. Ik ben de zaalarts misgelopen, maar ik krijg de ontslagpapieren van Veerle. De chirurg die me heeft geopereerd zou ook nog langskomen, maar wellicht ben ik die ook misgelopen of kwam hij pas toen ik al naar huis was,
Het wachten op mijn man duurt me véél te lang en ik word dan ook al korzelig en ongeduldig, maar uiteindelijk is hij er en gaan we lekker naar huis. Voor de gelegenheid laat ik mij in een rolstoel het ziekenhuis uitrollen. Het is namelijk nog best een eind lopen naar de parkeergarage en mijn inspanning van de dag had ik al wel weer gehad.
Thuis voel ik me nog tien keer beter, ik kan mijn meiden weer even lekker vasthouden, ik slaap heerlijk en mijn huis vult zich met bloemen en andere verrassingen. Zo lief!
------
Naschrift 24-1-2021
Inmiddels ben ik al weer bijna een week thuis. Het gaat goed met de ontvanger, het gaat goed met mij. Volgens het laatste nieuws mag de ontvanger met een beetje geluk morgen ook naar huis.
Ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen doen en dankbaar voor de ervaring. Ten eerste natuurlijk omdat ik iemand heb kunnen helpen, maar daarnaast ook omdat ik mijn eigen lijf en leven meer waardeer dan ooit. Even, heel kort, volledig afhankelijk van anderen in een ziekenhuis liggen, geeft me nog meer respect voor mensen die dit dagelijks en soms hun leven lang ervaren. Mijn onafhankelijkheid is me lief en ik ben blij het weer grotendeels terug te hebben.
Zoals ik hierboven al schreef, heb ik ook ervaren hoe ik door deze operatie even helemaal niets kon en hoe snel zich dat herstelde. Ik ben daarom dankbaar voor mijn gezondheid en mijn lichaam en ben trots op mijn lijf inclusief alle vetkwabjes en nieuwe littekens. Al zou het wel leuk zijn als ik binnenkort weer een bh aan kan en mijn ruime joggingbroek kan verruilen voor een spijkerbroek ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten