Operatie Nierdonatie - deel 1

Donderdag om 11 uur arriveer ik in het AMC. Ik krijg een éénpersoonskamer en dat is wel prettig.

  Er moet onder meer bloed geprikt worden. Ze komen met zijn drieën: de leerlingverpleegkundige, zijn begeleider die ook nog in de leer is en haar begeleider. Eerst mag de leerlingverpleegkundige bloed proberen te prikken. Hij is trots op zijn succesvolle streak van in een keer raak prikken, maar helaas kruipen mijn aderen blijkbaar weg en ben ik lastig te prikken.

Ik probeer vergoelijkende dingen te zeggen als:“aldoende leert men” en "in het lab doen ze natuurlijk de hele dag niets anders”, maar dat voert de druk alleen maar op. De super-supervisor lukt het ook niet en omdat een verpleegkundige maar twee keer mag proberen, halen ze na vier keer er een arts erbij.

Alsof die beter kan prikken, ik denk dat een verpleegkundige het vaker doet, haal er gewoon een ervaren collega bij! Ik wil nog opperen om naar het lab beneden te gaan, daar prikken ze me altijd zonder moeite, maar dat leek me wat te bijdehand. Enfin, de co-assistent kijkt even naar mijn aderen maar durft mij ook niet nog eens te plagen en dus wordt de zaalarts erbij gehaald.

De zaalarts denkt dat het een goed idee is om dan ook maar meteen een infuus te zetten en daaruit de benodigde druppels te persen. Hij hangt een warme natte handdoek over mijn rechterarm en is vervolgens zolang weg om iets te zoeken dat mijn arm inmiddels juist is afgekoeld. Hij vraagt of ik rechts of links ben, en omdat ik rechts ben zou hij eigenlijk het infuus links moeten zetten. Hij lijkt enigszins teleurgesteld als ik aangeef dat ik ‘m toch inderdaad liever links heb zitten. Hij maakt de handdoek nog eens nat en warm, hangt ‘m over mijn linkerarm (maakt alles nat) en prikt daarna vlak onder mijn linkerpols voor het infuus. Wat een rotplek! Het lukt hem in elk geval inderdaad er een beetje bloed uit te trekken. We moeten maar hopen dat het genoeg is. Het infuus zit me direct in de weg terwijl ik het pas morgen nodig heb!

 

Na het prikken op mijn tablet nog even een mail naar mijn baas getypt: heroverweging schaalindeling. Moest ik nog even onderbouwen voor de deadline verstrijkt. Dat was dan direct voorlopig het laatste wat ik met betrekking tot mijn werk doe.

Later die middag komt de ontvanger van de nier nog even langs. Goed om hem nog even 'live' te zien! Door dat rottige coronavirus was dat alweer even geleden.

De vaatchirurg die ons beide gaat opereren komt tegen de avond langs, maar ik heb verder geen vragen over de operatie, ik heb er al veel over gehoord en ik heb er gewoon vertrouwen in. Ik vraag hem wel of hij een foto van de nier wil maken en dat gaat hij doen.

Verder  's avonds nog een prik tegen trombose gehad (de eerste van een hele reeks), gehaakt en tv gekeken. Dan ga ik slapen in de hoop dat dit gaat lukken. Ik heb wel last van de lampjes op de afstandbediening van mijn bed, die aan mijn bed vastzit. Ik krijg het er niet af, verdorie. 

….

Ben je net een beetje ingedommeld, stormt de nachtzuster ineens binnen. Ik ben direct wakker. Haar beweging stokt. Verwarring op haar gezicht. Het was de buurman die op zijn belletje had gedrukt. En zoals vermeld heb ik een eenpersoonskamer, dus ze moest écht niet bij mij zijn. Honey, weet je wel hoe lastig slapen sowieso al voor mij is? Grrrrr.

Enfin, uiteindelijk gezien de omstandigheden nog best aardig geslapen, wel al om kwart voor vijf wakker.Om 6 uur komt de verpleegkundige weer binnen en mag ik na het douchen een operatiehemd aan...charming...om 7 uur ga ik naar de verkoeverkamer en om 8 uur start de operatie...