Operatie nierdonatie - deel 2

bron: https://joop.bnnvara.nl

Vrijdagochtend. 
Het voelt vooraf toch even spannend. Wat nu als ik echt megaveel pijn heb straks? Heel even schiet mij een 'waar ben ik aan begonnen' gevoel binnen, maar dat is zo weer weg.

Ik bedenk mij op de verkoeverkamer, waar ik nog even een 'Linda' doorblader die ze daar hebben liggen, dat het nu echt gaat gebeuren. Ik kan niks meer verpesten. Het geeft me een blij gevoel.

Gisteren heb ik mij de hele dag een beetje druk gemaakt dat mijn bloeddruk misschien te hoog zou zijn, en daar wordt je bloeddruk natuurlijk niet lager van. Maar tegelijkertijd vindt niemand het natuurlijk raar dat je vlak voor een operatie wat spanning vertoont, dus stond behalve ikzelf niemand te kijken van de ietwat verhoogde bloeddruk.

Als ik de operatiekamer word ingereden en ik van die klassieke lampen zie, wordt het heel echt. Een andere chirurg dan ik gisteren aan mijn bed heb gehad, verwelkomt mij, ze doen het met zijn tweeën, de chirurg die ik gisteren gezien heb is onderweg ( staat ie in de file ofzo?). Deze mevrouw vind ik echter instant prettig dus ik heb er alle vertrouwen in.

Blijkbaar is de chirurg in kwestie toch niet zo ver uit de buurt, want nadat ik heb aangegeven wie ik ben en dat mijn linkernier eruit moet worden gehaald wordt mij zo'n beademingsmasker opgezet. Ik vind het een geruststellende gedachte dat er voor mijn gevoel straks nauwelijks tijd verstreken zal zijn, maar dat het dan al wel voorbij is. Dus met het gevoel dat het over vijf minuten voorbij is, val ik rustig van de wereld.

Vijf minuten later is het eigenlijk al een paar uur later en hoor en zie ik heel wat mensen om me heen. Ik besluit nog niet wakker te willen worden en dommel rustig weer in, met een blij gevoel: mission accomplished, maar laat me nu nog even met rust, ja!

Een poos later word ik dan toch maar echt wakker, ik trek eigenwijs de zuurstof uit mijn neus: dat heb ik vast niet nodig. Inderdaad gaat het ademhalen ook prima zonder. 

Ook besluit ik dat die mensen nu wel mijn aandacht kunnen krijgen,dus druk ik op het belletje om te laten weten dat ik weer beschikbaar ben.

Joehoe, ik ben er hoor, wat was er nu daarnet? Het apparaat geeft inderdaad een geluidje en al snel staat er dan ook iemand naast mijn bed. Ik had op het morfinepompje gedrukt. Oh pardon, ben ik dan nu gedrogeerd? Ik dacht dat het de bel was. Ik krijg een glaasje water, geloof ik en later een raketje, maar deze periode is een beetje wazig. 

Na een poosje word ik teruggereden naar mijn kamer. Zonder mondkapje. Ik wijs eigenwijs  de chauffeur van mijn bed op zijn vergissing, maar vind het zelf wel prima zo. 

Op mijn kamer aangekomen heb ik wat voiceberichten verstuurd aan mijn gezin en mijn zus, die inhoudelijk juist zijn maar waarvan ik me achteraf nog maar nauwelijks kan herinneren dat ik ze verstuurd hebt. Wel grappig om mezelf zo enigszins vertraagd te horen praten.

Ik hoor via Whatsapp dat ook de operatie bij de ontvanger goed is gegaan. Fijn. Daar doen we het voor.

Ik lees dat het kabinet tijdens mijn afwezigheid is gevallen. Ach ja, de wereld.

Verder zijn de chirurgen langs geweest om te vertellen dat het goed ging en dat ik een prachtige nier heb afgeleverd.  De foto wordt ter plekke naar mijn mail gestuurd, ik vind het super interessant om te zien. Zo heb ik bovendien nog een aandenken aan mijn voormalig lichaamsdeel. Ik twijfel of het te intiem is om te delen in deze blog. Het is tenslotte nu niet meer mijn nier, maar die van de ontvanger. Ik ga er niet meer over!

Nog afgezien dat het een nogal bloederige foto is, natuurlijk. Maar ook wel weer heel interessant, zoveel foto's van gezonde nieren circuleren er niet op het wereld wijde web. Hmm....misschien later.

Ik heb een zeurende pijn in mijn nek en schouder. Vergelijkbaar met de klachten die ik soms heb als ik echt te lang voorovergebogen heb gezeten, met een laptop op schoot. Ik denk dat ik wellicht verkeerd gelegen heb op de operatietafel en zie al visioenen waarin mijn hoofd slordig achterover over de rand hangt. Onzin natuurlijk, maar de verpleegkundige denkt ook dat ik mogelijk net even verkeerd heb gelegen. Veel later als ik de voorlichtingsinformatie nog eens doorlees, ontdek ik dat dit komt omdat er tijdens de operatie koolzuurgas in mijn buikholte is geblazen, zodat de chirurgen meer zicht hebben. Voor dit doel hebben ze vijf gaten in mijn buik gemaakt, waar mij er drie waren beloofd, dus er was blijkbaar nogal wat koolzuurgas nodig...

Mijn lieve hubbie komt langs, maar ook van dat gesprek weet ik niet meer zoveel. Behalve dat ik moe ben, niet zoveel te zeggen heb (vrij uitzonderlijk) en wil slapen dus heb ik hem naar mijn gevoel vrij snel weer heb weggebonjourd.

's Avonds hoor ik dat de nier werkt! Hoera!
De ontvanger verblijft die nacht, zoals gepland nog op de verkoeverkamer en het gaat goed met hem. Gelukkig.