Je kent ze wel, in de jaren 80 had je van die kinderen die hun hippe papa's en mama's bij de voornaam noemden. Het waren doorgaans de papa's en mama's die zelf in de jaren 60 waren opgegroeid. Van die vrijheid, blijheid, bloemetjes mensen. Misschien ben jij zelf wel zo'n kind dat je papa en mama "Peter-jan" en "Janneke" mocht noemen. Natuurlijk vond ik dat best modern, als kind. Maar toch benijdde ik ze niet. Mijn ouders (een generatietje ouder dan de meeste ouders van leeftijdsgenoten, dat krijg je als nakomertje (sort of)) deden daar natuurlijk niet aan mee. Het was gewoon papa en mama. Ik hoefde nog net geen "u" tegen ze te zeggen. Deed ik trouwens wel een poosje, vond ik wel interessant staan. Hoe dan ook, het is ook wel gezellig, dat papa en mama. Of in elk geval klinkt het gezellig. Mama betekent niets anders dan borst en verwijst dan ook uitsluitend naar de functie van voedselvoorziener van de moederpersoon in het zo'n beetje eerste levensjaar van het kind. Best knus, de hele tijd "borst" tegen je moeder zeggen. Borstvoeding geven is ook best een knusse aangelegenheid. Eigenlijk hebben dan ook alleen borstvoeding gevende moeders recht op deze titel. En met deze opmerking stoot ik en passant even een heel leger flessenmoeders tegen het hoofd. Papa is niets anders dan een betekenisloze verbastering van mama. Dat doet natuurlijk niets af aan papa als persoon. Ik had het hier uitsluitend over het woord.
Omdat het zo gezellig klinkt, en ik met mijn voornaam nooit erg content ben geweest, is het geen moment bij mij opgekomen om mijn kinderen iets anders tegen mij te laten zeggen dan "mama". Tegenwoordig hoor ik ook eigenlijk nooit meer kinderen die hun ouders bij de voornaam noemen. En bovendien heb ik nog nooit iemand horen uitleggen waarom je er voor zou kiezen om je je bij de voornaam te laten noemen door je kinderen.
Nou, ga maar eens met je kinderen naar een willekeurige speeltuin, pretpark, of andere gelegenheid waarbij veel kinderen bij elkaar zijn. Dan ga je er ineens het nut van inzien. Ik heb er nooit bij stilgestaan, dat ik niet de enige mama ben in Nederland. Toegegeven, ik ben ook niet de enige Mirella, maar de kans dat er nog een is binnen een straal van 15 meter is vrij klein, laat staan dat alle vrouwen binnen een straal van 15 meter Mirella heten. Al die vrouwen in de speeltuin met kinderen, voldoen echter wel aan het predicaat "mama". Massa's kinderen staan tegelijkertijd om hun mama te roepen. "Mama, kijk eens wat ik kan", "mama, kom eens hier", "mama, mag ik naar de trampolines?", "mama, ik moet plassen", "maaaaaamaaaaaaaaa, kijk nou!", "mahahahahamahahahaha, ik ben gevahalluhu!". En natuurlijk ken je de stemmetjes van je eigen bloedjes uit duizenden, desalniettemin werkt het cocktailparty effect nu voor mij even goed bij het woord "mama" als bij "Mirella". Dus bij iedere "mama" kijk ik op. En soms ben ik toch even verward als er eentje "mahahahahamahahaha" huilt. Is die van mij nog ok? Nee, die hippe hippies hadden het nog niet zo slecht bekeken. Maar toch, ik doe geen afstand. Ik ben trots op mijn titels, en op die van mama nog het meest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten