Nee, dit is geen aanzoek. Of eigenlijk wel, maar niet het mijne. Ik val nog steeds op mannen, en meer in het bijzonder op mijn eigen Freek. Gisteren cirkelde er echter een reclamevliegtuig over ons nieuwbouwwijkje, met bovengenoemde tekst achter zijn staart. Ik hoop maar dat Pauline wist wie er met haar wil trouwen, en ik hoop voor hem (dat neem ik voor het gemak even aan, dat het een hij is) dat zij ja heeft gezegd. Het vliegtuig cirkelde een heel poosje boven mijn hoofd rond, maar helaas is mijn naam niet Pauline. Nog even bedacht dat het een goede grap zou zijn van Freek,om de verkeerde naam te laten rondcirkelen, en zat al te wachten op een tweede vliegtuig met de tekst "foutje, ik bedoel jou". Hoe dan ook, ik heb niemand van blijdschap horen gillen. Zou ze het wel gezien hebben, die Pauline?
Waarom trouwen mensen eigenlijk? Niet omdat ze voor altijd bij elkaar zullen blijven, want 34% van de huwelijken strandt uiteindelijk.
Omdat het romantisch is? Ik denk het, maar wat is er zo romantisch aan, als het toch niet [b]echt[/b] voor altijd is? Volgens mij is het meestal, om alles goed geregeld te hebben. Ook voor de mensen die uit romantiek trouwen. Uiteindelijk komt het er op neer dat je, ook als de ander wegvalt, in je huis wilt blijven wonen, je je van een bepaald inkomen wilt verzekeren, en niet wilt dat je kinderen er straks voortijdig met de erfenis vandoor gaan. Overigens hoor ik vaak het argument dat trouwen "makkelijk" is, als je kinderen krijgt. Ik kan je als ervaringsdeskundige verzekeren dat even naar de gemeente als je zwanger bent voor de erkenning, en na de bevalling naar de balie van het kantongerecht voor het aanvragen van het gezag ook niet zoveel moeite kost. En stukken minder tijd en geld dan een doorsnee bruiloft. Want ja, stiekem trouwen, is ook "not done" volgens de meesten. Ik zie er het probleem niet zo van in, zeker niet als het doel toch voornamelijk is om de boel te regelen. En aangezien een hele colonne moeders en schoonmoeders hysterisch worden als hun oogappels trouwen zonder dat ze bruidsjurken uit mogen zoeken, traantjes weg mogen pinken bij een doorsnee verhaaltje van een ambtenaar van de burgelijke stand en zich op slechte muziek in hun billen mogen laten knijpen door dronken ooms, is de beste manier om onder zo'n oersaai trouwfeest met een veel te hoge rekening uit te komen, het maar gewoon niet te vertellen.
Heel veel mensen zullen ook roepen dat ze het "gewoon leuk" vinden. Nouja, het spijt me als ik weer eens iemand op zijn ziel trap (but then again, niemand leest dit toch), maar ik vind de meeste bruiloften niet echt flitsend. Nu ben ik sowieso niet zo'n partyanimal, dus het zal wel aan mij liggen. Ik zou liever vet op vakantie gaan, in plaats van een huwelijksfeest te geven.
Enfin, iedereen moet het lekker zelf weten en het zo doen als ze willen. Ik beweer ook niet dat ik nooit zal trouwen, en ook niet dat ik dat wel zal doen of reeds gedaan heb. En ook niet dat ik het niet heb gedaan. Ik beweer gewoon niets, met betrekking tot mijzelf en het huwelijk. Behalve dat het in de kern onzinnig is.
Maar Pauline wens ik natuurlijk alle geluk. Wie ze ook is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten