Marianna

Vanavond zat ik op de bank niets vermoedend in een Adformatie van Freek te bladeren. Ineens zie ik een In Memoriam, en terwijl ik dit lees bekruipt mij een naar gevoel van herkenning. Ergens in mijn achterhoofd begint een belletje te rinkelen. Marianna, 35 jaar, afkomstig uit Australië. Met een dochtertje dat Mila heet. Ik herken de foto die erbij staat bijna niet, zonder haar vanwege de chemo. Maar dan valt als een bom het kwartje. Marianna zat bij mij op zwangerschapsgym toen ik zwanger was van Sterre, en zij dus van Mila. Na een les waarin we onze aanstaande bevallingen besproken hadden, sprak zij de komische woorden uit dat de opties die ze tot nu toe gehoord had (bevallen via de normale weg, of een keizersnede) haar niks leken. Alsof er meer mogelijkheden zijn. Nadat zij van Mila bevallen was, is ze zelf aangifte gaan doen, een dag na haar bevalling, onder protest van de kraamverzorgster. Omdat er geen papa in het verhaal is, en ze het niet over wilde laten aan iemand die er niet eens bij was, liet ze zich niet tegenhouden. Ze vertelde destijds zelf op de nagym dat de bevalling haar niets meegevallen was, en dat ze het hele ziekenhuis bij elkaar heeft geschreeuwd. Wist zij veel dat ze ruim 3 jaar later na slopende chemokuren en een ongelijke strijd aan borstkanker zou sterven. De bevalling moet achteraf peanuts geweest zijn, vergeleken bij wat ze later heeft meegemaakt. Ik kende haar helemaal niet zo goed, maar toch grijpt dit me ontzettend aan. Ik vind het vreselijk voor haar familie en vooral voor dat arme kleine meisje, dat nu geen mama meer heeft. Een papa heeft ze niet, dus zal ze opgroeien bij familie van mama in Australië. Ik vind het zo’n naar verhaal.
Maar de eerlijkheid gebiedt mij om te melden dat het vooral aangrijpt omdat het zo dichtbij komt. Het meisje, Mila, is net zo oud als Sterre en het ergste dat je als moeder kan indenken, op het overlijden van je kind na, is toch wel dat je zelf er niet meer bent om je kind te zien opgroeien, naar school te zien gaan, te leren, te glunderen, eerste vriendjes, verdrietjes, diploma’s enz. enz. Zou Mila zich haar mama straks nog herinneren? Zou ze meer weten dan alleen de laatste nare maanden waarin mama al maar ziek was? Haar mama was energiek en sprankelend, dus ik heb goede hoop dat Mila haar wel zal onthouden.
Borstkanker komt veel te veel voor. Ongeveer 1 op de 9 vrouwen zal borstkanker ontwikkelen. Dat betekent strikt genomen dat van alle moeders van de kinderen uit mijn klas er statistisch gezien 2 borstkanker zullen krijgen. Het betekent ook dat van de 9 meisjes in mijn klas er 1 borstkanker zal ontwikkelen, en dat van mijn zo’n 16 vrouwelijke collega’s (inclusief mijzelf) er zo’n 1,5 borstkanker zullen krijgen. Het gebruik van de pil schijnt het risico op borstkanker met 25 procent te verhogen, en pas als je 10 jaar gestopt ben heb je geen verhoogd risico op borstkanker meer als gevolg van de pil. Lekker zo’n anticonceptiemiddel, dat vertelde de dokter er niet bij toen ik daar aan begon. Borstvoeding geven heeft juist een remmende werking op borstkanker, dat heeft Marianna in elk geval niet geholpen, want zij gaf Mila borstvoeding. Zolang je borstvoeding geeft, zul je in elk geval de kanker niet snel ontdekken vanwege gezwollen melkkliertjes. Zelfonderzoek heeft dan ook totaal geen zin zolang je nog borstvoeding geeft. Wat me dan weer op mezelf terugwerpt. Toen ik zwanger bleek te zijn van Lieve, was ik in eerste instantie geschokt door het voelen van een bobbeltje wat niets anders geweest kan zijn dan een melkkliertje. Doordat ik nog steeds borstvoeding geef, heb ik tot op de dag van vandaag nog niet kunnen controleren of het ook daadwerkelijk alleen een melkkliertje was. Maar aangezien de dokter ervan overtuigd was dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, en ik me nog altijd prima voel, zal dat ook allemaal wel meevallen. Hoe dan ook, je denkt er, egoistisch als ik als mens toch ben, toch weer even aan.
Borstkanker komt gewoon veel te veel voor, en ook veel te vaak bij jonge vrouwen. Het is de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen, en het wrange is dat het ook in een lichaamsdeel is waar je als vrouw vaak veel mee hebt. Het is een lichaamsdeel wat je verstopt als “ze” net beginnen te groeien, die je te klein of te groot vindt, waar je trots op bent of juist niet, waar je mee verleidt, dat je verbloemt of benadrukt, maar bovenal is het voor mij het lichaamsdeel waarmee ik mijn kinderen in de eerste maanden van hun leventje voedt. Heel anders dan een penis voor een man is, is een borst niet alleen een onderdeel van je seksualiteit maar vooral ook een symbool voor de band met je kinderen. Knusheid, gezelligheid, warmte en onvoorwaardelijke liefde. Niets is gemener dan dat juist daar kanker ontstaat. Niets is gemener dan een klein meisje dat zonder mama door het leven moet. Dag Marianna, ik kende je nauwelijks, maar je hebt indruk gemaakt. Much love to you, little lovely Mila, I’m sure you’ll make it through, if only you have half the spirit of your mommy.