Dit weekend naar een 35 jarig huwelijksfeest geweest van mijn oom en tante. Peetoom en peettante nog wel. Het was heel gezellig en ontzettend leuk om mijn familie na jaren weer eens te zien en te spreken. Toch had ik achteraf een lichtjes katerig gevoel. Niet omdat ik teveel gedronken had, maar meer omdat de vergankelijkheid van ons leven mij weer eens haarfijn uit de doeken werd gedaan. Dat het feestvarken in kwestie zelf aanwezig was, was eigenlijk al een wonder, daar zijn leven aan een zijden draadje heeft gebungeld, en dat eigenlijk continue doet. Ooit geweten dat je ook met een stukje van je hart, in plaats van met het gehele orgaan, kan doorleven? Hij is er het nog altijd levende bewijs van. Mocht hij er mee uitscheiden, heeft hij een ingebouwde defibrilator (of hoe dat ook heet) om hem weer op gang te helpen.
Een andere oom was niet aanwezig, omdat ‘ie in verband met zijn keelkanker net een chemokuur achter de rug had, een volgende was er wel, en net niet meer aan het overgeven van zijn laatste chemobeurt wegens prostaatkanker. Dan hebben we nog de nicht die al jaren haar armen niet meer kan gebruiken en al schreeuwt (inwendig dan, ze was best stil toen ik, domme idioot die ik er ben, haar hand schudde) als je naar haar armen wijst, en die volgens mij ook nooit echt gediagnosticeerd is met, maar wel leed aan en nooit hersteld is van, een postnatale depressie. En laat ik dan vooral mijn onlangs met Alzheimer gediagnosticeerde tante niet vergeten. Lief mens, erg blij mij zien, en toen ik na een bezoek aan het toilet weer aanschoof, was ze weer net zo blij en verrast mij te zien. Altijd fijn als je aanwezigheid gewaardeerd wordt. Het was een gezellig stelletje op het randje van de dood zwevende mensen. Maar toch was het erg leuk, heb ik genoten van de genietende mensen, heerlijk gegeten, leuk gekletst met zus en nicht, en was het denk ik een geslaagde dag waar de familie met plezier op terug kan kijken. Zolang we er nog zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten