Druk

"Druk, druk, druk". Zie ik mezelf wel eens typen, als iemand per mail vraagt hoe het gaat. Het is het ultieme excuus voor te laat beantwoordde e-mails, en het staat ook erg interessant. Door veel mensen beter bevonden dan: "Oh, wat stom. Nooit meer aan gedacht, ik ben het gewoon vergeten". Wat feitelijk op hetzelfde neerkomt en doorgaans dichterbij de waarheid ligt.  Als iemand het druk heeft met allerlei belangrijke dingen, dan is zo iemand vast zelf ook erg belangrijk. Natuurlijk heb ik het zelf ook  echt  wel druk, druk, druk. Met werk,  met gezinsdingetjes. Druk omdat de opvang nog net niet rond is, druk omdat ik daarom mijn werk op uren moet uitvoeren waarop ik eigenlijk met dat gezin bezig moet zijn, druk omdat taak zich op taak stapelt en ze allemaal zo interessant zijn, druk omdat er van alles moet, druk omdat juist alle kleine taakjes er soms bij in dreigen te schieten, druk omdat rust uistralen, zen zijn en ‘onthaasten’ zo ontzettend 2010 is. Dat hoor je toch eigenlijk nooit meer? Onthaasten? Dat was vast van voor de crisis. Of verkeer ik gewoon in de verkeerde kringen en wordt er elders nog wel onthaast?

Zelf maak ik mij er  ook wel eens schuldig aan. Laatst nog, bij een overleg waar ik zo ontzettend moe was aangezien ik de nacht er voor van het piekeren niet kon slapen en mij zo abrupt als eerste commentaar op een stuk werd gevraagd (ik sluit mij bij de voorgaande sprekers aan, was dus geen optie), dat de energie om mijn gezicht te redden met wat algemeen commentaar (ziet er goed uit, ik vraag mij af of dit allemaal haalbaar is, in welk tijdsbestek zie je dit rond komen?) mij ontbrak en ik dus gewoon heb gezegd dat ik er niet aan toe was gekomen het stuk te lezen. Kan gebeuren, maar ik ben dan niet trots op mezelf. Alles behalve.

Naast dat je zelf niet echt een goede indruk maakt, door je afspraken niet na te komen, toon je er ook weinig respect mee voor de agenda van anderen. Zo heb ik voorheen wel eens in een oudercommissie van een kinderdagverblijf van een van de kinderen gezeten. Daar was een vader bij, die continu vergaderingen afzegde, en zijn afspraken aan de lopende band niet nakwam onder het motto ‘ik heb het te druk met mijn werk’.  Reuze druk. Belangrijke baan. Vooraanstaande functie. Gelukkig maar dat ik ook nog in de oudercommissie zat, want ik had het natuurlijk helemaal niet druk. Ik had helemaal niks anders te doen dan mij te richten op het welzijn van onze kinderen. Daarom kon ik mij volledig richten op de oudercommissie wat vanzelfsprekend voor mij het allerbelangrijkste item van die week was, waar ik de hele week naar uitkeek en  wat ik met alle liefde van hem overnam, aangezien deze vader Belangrijkere Dingen had te doen.

Ik ben een beetje allergisch geworden voor ‘ik heb het daarvoor te druk gehad’. Natuurlijk begrijp ik best dat iedereen het druk heeft, en ik heb al eerder toegegeven dat ik me er zelf ook wel eens schuldig aan maak het als excuus te gebruiken, maar daar zit het ‘m nu juist. IEDEREEN heeft het (te) druk. En als ik ergens wel ruimte voor heb weten te maken en er energie in heb gestoken, komt de stoom me uit de oren als ik ‘sorry, het was te druk’ van een ander te horen krijg. Het impliceert namelijk dat de ander van mening is dat de zaken waaraan hij of zij prioriteit heeft gegeven van groter belang zijn dan de dingen waar ik wel mijn tijd in heb gestoken, en daarmee stelt die ander zichzelf in status boven mij.

Je flikt het tenslotte doorgaans niet bij je baas, “Oeps sorry, te druk gehad” te roepen. Tenminste, het lijkt me carrièretechnisch niet bijzonder slim dat al te vaak toe te passen.

Hoe doe ik dit dan zelf? Want het is echt druk. Ik heb niet overal binnen kantoortijden tijd voor, en ook ik kom heus wel eens niet volledig beslagen ten ijs.  

Allereerst, probeer ik die dingen waar ik mij aan verbonden heb ook goed te doen. Dat klinkt voor de hand liggend, maar voor iemand die eigenlijk iets te überenthousiast allerlei taken op zich heeft genomen (en op zich heeft laten stapelen) niet altijd een gemakkelijke opgave.

Ten tweede, stel ik daarin dan (toch) prioriteiten. In grote stress maak ik een matrix waarin belangrijkheid tegenover tijdrovendheid staat, waarna ik ook nog een indeling naar urgentie maak. Vervolgens start ik met de minst tijdrovende, doch meest urgente en belangrijke zaken, daarna de meer tijdrovende, meest urgente en meest belangrijke zaken, etc. Als het goed is, krijg je dan toch alles binnen de deadline af. Indien niet echter:

Ten derde, indien nodig, werk ik overuren. Heel veel overuren.  Eigenlijk is nooit alles even urgent, belangrijk en tijdrovend. Het werd mij op mijn sollicitatiegesprek gevraagd: hoe doe je dat, als alles tegelijk moet. Maar dat is in de praktijk vrijwel nooit zo. Tenzij je alles hebt laten liggen tot het laatste moment. Bovendien is de nacht lang. Indien nodig werk ik dus veel meer uren dan mijn baas mij betaalt. Dat vind ik ook niet erg, omdat ik het leuk werk vind.

Nu, dat waren de brave opties. Maar ten vierde, beschik ik over het vermogen ergens over mee te praten, zonder in eerste instantie precies te weten waar het over gaat. Ook zonder uitgebreide voorbereiding, is het door te luisteren naar wat mensen zeggen, vaak heel goed mogelijk zinnige paraplu opmerkingen te maken.  Ik ben nog steeds in de volle overtuiging dat mijn promotor mijn stukken zelden tot in detail gelezen had. Even goed was hij in staat de meest geweldig zinvolle overkoepelende opmerkingen te maken. Hij was ook niet van de details. Ik leef dus niet in de overtuiging dat mensen niet zullen merken dat ik het niet tot op de letter heb gelezen, maar wel weet ik dat ik even goed een zinvolle bijdrage kan leveren aan een overleg.

Een vijfde strategie is mijn mond houden. Dat is voor mij niet altijd gemakkelijk, als blabbermouth, maar is een uitstekende manier om te maskeren dat je niet enorm goed bent voorbereid.

Een mooie zesde manier, is (nieuwe) deadlines voor te stellen. Voor mij werkt het als ik laat ergens mee ben uitstekend om zelf te zeggen:”Ik ga het vrijdag doen, en uiterlijk maandag krijg je het van me”.  Daarmee geef ik aan dat ik het belangrijk vind, en dat ik er tijd voor vrijmaakt. Zelfs al had ik het eigenlijk al eerder af moeten hebben, neem ik hiermee veel mogelijke boosheid weg. Ik moet het dan die vrijdag wel doen natuurlijk. Ik zet zo’n taakafspraak met mezelf dan ook direct in mijn agenda.

Een laatste en zevende optie, is volledige openheid en eerlijkheid. Als ik iets niet heb gedaan, omdat het me volledig ontschoten is, zeg ik dat liever dan dat ik de smoes gebruik dat ik het te druk heb. Natuurlijk is dat ook niet de meest geweldige impuls voor je carrière, en zal dat andere mensen weer meer irriteren omdat dit van een slordigheid getuigt die menigeen een gruwel is, maar ik bezorg mensen dan in elk geval geen naar gevoel over zichzelf (of hun status). Dat ik het niet vergeten zou zijn, had ik er een hogere prioriteit aan gegeven en had ik het niet zo druk, is ook een waarheid als een koe, maar dat houd ik dan maar even voor mezelf. 

Image: Ambro / FreeDigitalPhotos.net

NB: Ik had mijn blog nog niet af, of ik hoorde op het nieuws, dat ik het helemaal niet druk heb. Ook weer opgelost.