Boetekleed

Het is helemaal niet leuk om te schrijven over iets waar je niet goed in bent. Toch ga ik dat maar eens doen, want het schijnt dat mensen vinden dat ik niet bescheiden ben (collega 1) en ik kreeg vandaag als tip om maar eens te schrijven over waarom het toch steeds fout gaat als ik een tentamen moet surveilleren (collega 2). Overigens bedoelden beide collega's er niets vervelends mee (denk ik, maar het kan zijn dat ik een bord voor mijn hoofd heb van enorme proporties) en neem ik ze niets kwalijk. Sterker nog, dankbaarheid valt hen ten deel. Ze inspireren mij tenslotte tot een nieuwe blog.

Om het een met het ander in verband te brengen, om van nederigheid te getuigen en mijn onbescheiden houding te compenseren dan maar eens bekennen waar ik, naar blijkt, niet goed in ben. Overigens schiet ik dan meteen weer in de fout, want desbetreffende collega legde mij uit dat zelfs vertellen waar je niet goed in bent onbescheiden kan zijn. Ik ben dan heel goed in het ergens niet goed in zijn en wederom onbescheiden. Ik kan het dus eigenlijk alleen goed maken met deze collega door mijn blog te sluiten. Maar dat is is mij schier onmogelijk. Wie het niet lezen wil, kan het gelukkig gewoon niet lezen. Dat scheelt.

Zelf was ik in de veronderstelling dat ik niet onbescheiden ben, aangezien ik mijn inziens niet rondbazuin hoe geweldig ik ben (ben ik ook niet). Als ik in een blog enigszins zelfverheerlijkend bezig ben, kun je er namelijk zeker van zijn dat ik mezelf in de nabije toekomst, nog binnen dezelfde blog, flink onderuit haal. Een verdedigingsmechanisme waar je als psycholoog vast een en ander uit zou kunnen afleiden, maar dat terzijde.

Dat ik wel graag aandacht heb, lijkt me evident. Ik ben een exhibitionist van het mentale en digitale soort.  Ooit heb ik daar de term exhyvitionist voor bedacht, maar dat is met de teloorgang van Hyves (moet dat account toch eens opdoeken) een term die het woordenboek niet gaat halen. Enfin, ik heb net maar eens een in de online Van Dale gekeken (de gratis versie, ik ben en blijf een Hollander) en daar vond ik het volgende:

_be·schei·den bn, bw 1 zonder enige brutaliteit 2 voorzichtig 3 niet groot

Ik vrees dat ik mijn dierbare collega toch gelijk moet gaan geven. Ik schrijf met brutaliteit, en meer dan enige. Denk weliswaar na of ik bepaalde zaken echt wel kan publiceren, maar voorzichtig kun je me niet noemen (meestal ga ik na of mijn man en/of kinderen het vervelend zouden kunnen vinden, dan denk ik even of de rest van de familie erdoor geschaad wordt, en tot slot of het erg zou zijn als (potentiële) werkgevers het zouden lezen. Indien een van die overwegingen met 'ja' beantwoord wordt, sleep ik het desbetreffende blogje naar mijn virtuele prullenbak. Verder kan alles). En aangezien ik nogal wollig schrijf, slaat het 'niet groot' ook niet direct op mijn langdradige schrijfsels.

Maar wat is er nu met die Miep en tentamens? Hoor ik mijn schamele lezerschare denken. Nuja, toen ik ze zelf nog moest maken was ik altijd braaf op tijd. Veel te vroeg zelfs meestal. Ik haalde ze ook doorgaans, op een enkele na. (Ik heb ooit eens de helft van een tentamen vergeten in te leveren en heb het per ongeluk in mijn tas gestopt. Dat moest ik natuurlijk opnieuw maken).

Echter, nu zijn tentamens en ik geen vrienden. Vorig jaar, probeerde ik op tijd bij een tussentoets aan te komen door een file te ontwijken die was ontstaan door ongeluk, en speelde het klaar om terecht te komen op een heus eiland en daar een aantal rondjes te rijden voor ik door kreeg dat ik zo echt niet in Leiden kwam. Ook vorig jaar, kwam ik te laat bij een tentamen waar ik moest surveilleren (ongetwijfeld ook iets met files of vertraging ). Dit jaar miste ik eindpresentaties vanwege een wijziging in het rooster die ik niet had meegekregen.

Een vergelijkbaar probleem maar dan groter, had ik vandaag. Ik was vreselijk vroeg vertrokken, had de tentamens netjes op tijd ingeleverd, had een filmpje op DVD, zaal met beamers en geluid en ondersteuning geregeld van de servicedesk. Ik zag zelfs nog dat in de zaal een aantal tafeltjes zo stonden dat de studenten het scherm niet konden zien, en heb dat geregeld. Trots was ik op mezelf.

Maar wat ik even over het hoofd had gezien, was dat er niet één tentamenzaal was, maar wel drie. Daar kwam ik ongeveer 5 minuten voor de start van het tentamen achter. Ik heb helaas niet de tijdverdrijver van Hermelien Griffel, dus werd het rennen, filmpjes ophalen, op drie lokaties opstarten, dealen met computers die niet wilden, studenten instrueren, rust bewaren, surveillanten instrueren, overal langslopen of het goed gaat, nog eens overal langslopen om film tweede keer te starten, weer overal langslopen om dvd weer op te halen, collega bedanken die me uit de brand had geholpen, en dan uitgeput neerploffen. Om 9:30 had ik al een hele werkdag achter de rug. En allemaal door mijn eigen stomme schuld.

Ik zie dingen over het hoofd. Ik ben niet zo goed in details. De gevolgen waren natuurlijk geen detail, maar het feit dat er ergens 3 zalen in een rooster staan (niet in het mijne, maar wel in het modulerooster ongetwijfeld) in plaats van eentje, is wel een detail dat ik over het hoofd zag. Waarom heb ik niet bedacht dat er in die ene zaal nooit 260 studenten passen? Waarom heb ik niet bedacht dat die twee andere collega's vast niet voor niets stonden ingeroosterd?

Stom en bijzonder irritant. Liever tien fouten van een ander, dan een van mijzelf. Nee, niks aan. Ergens niet goed in zijn. Veel leuker is om aan de slag te gaan met zaken waar je wél goed in bent. Positieve psychologie. Daarover hebben we het dan een andere keer wel weer.