Ballon

Gisteren was ik met mijn studenten op bezoek bij de Parnassia Bavo Groep, een grote organisatie van verschillende aanbieders op het gebied van geestelijke gezondheidszorg. Een van de sprekers gaf ons een ballon en zei ons hem op te blazen. Even later zei hij ons dat we er straks op zouden gaan zitten, en dat we op moesten schrijven wat we nu dachten en voelden. Ik voelde geanticipeerde schaamte en lichte angst.

De spreker ging verder met zijn presentatie, tot het moment kwam waarop we op de ballon moesten gaan zitten. Bijna geen enkele ballon klapte.  Wat een opluchting!

Het maakte duidelijk dat het gene dat wij denken dat er staat te gebeuren, niet altijd overeenkomt met wat er werkelijk gebeurt. En een mooie illustratie dat je ten onrechte nare gevoelens kan hebben over iets, omdat je gedachten niet kloppen. 

De ballon leerde mij dus iets dat ik eigenlijk al wist, namelijk dat alleen ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gevoel. Dat betekent niet alleen dat ik zelf de veroorzaker ben van het gevoel, maar ook dat ik de enige ben die er iets aan kan doen. Soms zeggen of doen mensen dingen waardoor ik mij naar voel. Maar feit blijft dat het mijn gevoel is, mijn interpretatie van de werkelijkheid. Ik kan andere mensen niet veranderen, ik kan alleen iets aan mijn eigen gedrag doen. En soms kost dat een ballonnetje.