Zomaar

Vandaag gewoon zomaar even zin om wat te schrijven. Geen vooropgezet plan, geen onderwerp. Wel schrijfbehoefte. Misschien dan toch die tweet van die student eens aanhalen, die ik van de week kreeg.

Hij schreef dat hij zich afvroeg of er meer studenten mijn blogs zouden lezen, omdat hij zelf wel een ander beeld van mij kreeg door mijn berichten. Hij bedoelde dit positief (zo schreef hij), maar het was voor mij wel een eyeopener.

Natuurlijk weet ik dat mijn blogs openbaar zijn. Natuurlijk ben ik een exhibitionist en vind ik het niet erg dat mensen veel van mij weten. Natuurlijk houd ik  me zelfs nog in (al zou je dat soms niet denken) en kan soms alleen de goede verstaander precies begrijpen waar ik het over heb. Dat hoort bij mijn spel. De grens opzoeken van wat nog net kan, zonder er last mee te krijgen. Meestal gaat dat goed, soms vind ik het zelf erg op het randje……Maar vind ik het een prettig idee dat mijn studenten mijn blogs lezen?

Vaak zijn mijn blogs algemeen van aard, met een persoonlijk tintje. De laatste tijd zijn ze eerder persoonlijk met een algemeen tintje. Voor studenten die dat lezen, zal dat gek zijn. Docenten zijn tenslotte geen mensen. Je staat er niet bij stil dat zo’n mevrouw die voor de klas staat, en jou vertelt hoe dingen in elkaar zitten zelf ook allerlei malle gedachten heeft, gevoelens, meningen. Dat ze met allerlei dingen kan worstelen. En je verwacht al helemaal niet dat ze dat in het openbaar op het wereldwijde web gaat plempen. Dat is op zijn zachtst een beetje raar.

Ik houd wel van een beetje raar. Ik ben niet echt een mevrouw in de klas, hoewel sommige studenten me hardnekkig zo blijven noemen. Ik heb het meeste plezier in het lesgeven als ik op een gelijk niveau met jongeren kan communiceren, een persoonlijke band met ze krijg en ze met humor kan benaderen. Dat lukt niet altijd in elke klas. Elke groep heeft weer een andere dynamiek en overal gaat het daarom net even anders. Maar van mijn persoonlijkheid, krijgen ze altijd wel iets mee. Door de voorbeelden die meestal uit mijn leven gegrepen zijn, door mijn nonchalante houding. Ik blijf altijd dicht bij mijzelf en voel me daar goed bij.

Zo heel veel verschillen mijn blogs dus niet van hoe ik in het dagelijks leven ben. Open, persoonlijk en met humor (al zijn de meningen daarover verdeeld). Dus, om mijn eigen vraag van eerder te beantwoorden, of ik het een prettig idee vind dat studenten mijn blogs lezen. Och. Prettig is een groot woord. Maar erg is het niet. Ik vind het wel prima.