Het zwakke geslacht.

Sinds de middelbare school ben ik feminist. Althans. Dat vonden mijn klasgenoten. Het kwam voornamelijk voort uit het feit dat ik een slechte smaak van kleding had (lees: ik droeg een tuinbroek), BOM (bewust ongehuwde moeder) wilde worden bij gebrek aan enige belangstelling van het mannelijk geslacht voor mijn persoon, en bovendien natuurlijk geen gelegenheid onbenut liet om te onderstrepen dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. On top of that: ik maakte voor geschiedenis een werkstuk over Wilhelmina Drücker (Dolle Mina).
Ware het niet dat ik op zijn zachtst gezegd een duidelijke voorkeur voor de heren liet blijken, hadden ze me waarschijnlijk ook als lesbisch bestempeld. Op internationale vrouwendag, zou je dus op zijn minst een pittig stukje van mijn hand mogen verwachten.

Gek eigenlijk, dat het steeds maar weer gezegd moet worden dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Gek, dat het nog altijd niet vanzelfsprekend is. Gek ook vooral, dat we het met zijn allen een beetje zat zijn. Op internationale vrouwendag, 8 maart, vandaag, kunnen we vooral vaststellen dat we het moe zijn om het er over te hebben. Er wordt een beetje lacherig over gedaan. Het wordt gereduceerd tot een soort secretaresse dag (overigens een vreselijk denigrerend bedenksel, imho) waarbij je als je niet uit kijkt een bloemetje krijgt. Ondertussen verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen voor het zelfde werk. Maar we vinden het niet eens meer interessant. En toegegeven, het er al jaren over hebben heeft dat verschil ook niet opgelost.

Vrouwonvriendelijke grapjes zijn nog steeds aan de orde van de dag. Tot voor kort verscheen er, als je in Google translate ‘mannen zijn mannen en mannen moeten het huis schoonmaken’ intypte als vertaling ‘men are men and women should clean the house’. Een reuzeleuk grapje van de Google crew, en als je er niet om meelacht ben je flauw. Maar, ik geef het bij deze ruiterlijk toe: Ik vind al die vrouwonvriendelijke grapjes NIET leuk. Gebrek aan humor? Het zal. Maar maak dezelfde grapjes over Marokkanen en het heet ineens wel discriminatie. Niet dat daar tegenwoordig nog iemand om maalt, want onze samenleving is dermate asociaal dat het schofferen van volledige bevolkingsgroepen sowieso niet meer geschuwd wordt. Maar toch.

Wat mij met name kwaad maakt, is de vanzelfsprekendheid waarmee (sommige) mannen vrouwen nog altijd als een mindere soort behandelen. Ze hebben het meestal niet eens door. Het wordt soms zelfs aardig bedoeld. Vandaag bij Wie is de Mol moest de (veel te jonge) presentator zonodig benadrukken dat de finale gespeeld werd door drie vrouwen en daarbij vermelden dat ze allemaal ‘one of the guys’ waren. Wat is dat voor raar compliment? Waarom zou dat een prestatie of zelfs maar gewenst zijn? Matthijs van Nieuwkerk, waar ik toch normaal gesproken veel van kan hebben, verwees vandaag naar vrouwen als ‘het zwakke geslacht’. Een term waar ik een schurfthekel aan heb en die me razend kan maken. Ik ga hier niet eens de moeite nemen het te ontkrachten.

Internationale vrouwendag zal het allemaal in elk geval niet oplossen. Niet ons Nederlandse verborgen seksisme, en ook niet de echte uitwassen van vrouwendiscriminatie in het verre buitenland. Mannen zullen altijd wel flauwe grappen blijven maken, want dat hoort nu eenmaal bij mannen, en vrouwen zullen er wel altijd vaag bij blijven glimlachen, want de weg van de minste weerstand kiezen hoort nu eenmaal bij vrouwen.

Maar ondertussen worden de lulletjes wel steeds kleiner. Dat is pas een zwak geslacht!