Vandaag is een bijzondere dag. Allereerst en bovenal omdat
ik mijn man vandaag exact 20 jaar geleden heb ontmoet. Een lustrum! Het was op
een feestje ver weg in Twente, waar ik hem zag. Hij met zijn gestreepte trui
waardoor hij er enigszins uit zag als een kakker, en ik in mijn zwarte kleding
waardoor ik er wat alternatiever uitzag dan ik eigenlijk was.
Ik studeerde net sinds een paar maandjes in Amsterdam, maar
woonde nog thuis. De feestjes in Twente waren voor mij een uitweg uit het
ouderlijk huis en een plek om de vrienden te zien die ik daar inmiddels had.
Wouter kende ik al langer, zijn huisgenoot Derk was ook een vriend geworden en
Rudie een dierbare correspondentie vriend.
Freek was alleen op het feest omdat zijn huisgenoot een
studiemaat van Wouter was, en ik vond hem van het begin af aan leuk om te zien.
Het was wel heel gezellig, daar saampjes op de bank en op een gegeven moment
sprak hij de legendarische woorden:” Ik geloof dat ik een beetje verliefd begin
te worden.” Dat was in elk geval het moment waarop ik voor hem smolt.
De dag erna kwamen we elkaar tegen op het station. We gingen
allebei naar huis. Hij naar Veenendaal om zijn rijbewijs op te halen, ik naar
Uithoorn.
En toen duurde het lang. Heel lang. Ik geloof dat hij
10 dagen later eindelijk eens
belde. In mijn ogen een eeuwigheid. Ik denk dat iemand hem heeft verteld dat
hij meisjes vooral even moest laten wachten. Of het was gewoon zijn altijd
laconieke zelf.
Nu, 20 jaar later, is hij nog altijd mijn beste vriend,
maatje, minnaar en grote liefde. Samen hebben we twee prachtige meiden om voor
te zorgen, een warm gezellig huis en vooral elkaar. Happy Anniversary, baby
Maar, 12 december is om meer redenen bijzonder. De al eerder
genoemde Wouter viert zijn verjaardag op 12 december. Wouter ken ik zo’n 23
jaar en was toen hij nog in Uithoorn woonde mijn danspartner. Hij zat ook bij
mij op school, alleen dan een jaar hoger.
Erg lang ben ik verliefd op die jongen geweest. De gekkigheid die ik
daarbij heb uitgehaald! Ooit heb ik samen met een vriendin een zettertje in de
krant laten zetten, waarbij hij werd opgeroepen een brief op te halen bij een
plaatselijke winkel. En vandaar volgde een soort speurtocht waarbij hij en zijn
vriend (want alleen zou hij vast niet komen) uiteindelijk op ons stuitten. Oh
my god. What was I thinking. Enfin, het is wel weer typisch ik.
En exact 21 jaar geleden, heb ik Thomas leren kennen. Wouter
was net naar Hengelo verhuisd, en ik werd tot mijn verbazing voor zijn
verjaardagsfeestje uitgenodigd. Lang
gezeurd thuis. Uiteindelijk samen met een vriendinnetje gegaan, want alleen
mocht ik niet. Het was een leuk feestje en ik had het gezellig met die leuke
jongen met dat lange haar. De relatie duurde zo’n zeven maanden en als ik heel
eerlijk ben, was het niet de geweldigste tijd van mijn leven. Of in elk geval
herinner ik me vooral dat ik me er nogal ongelukkig bij voelde. Ik was een
onzeker meisje met een grote mond, en hij een nogal zelfverzekerde jongen met
een nog grotere mond. Op de een of andere manier matchte dat niet helemaal.
Waarom dit toch bijzonder is, is omdat ik sinds niet al te
lange tijd weer contact heb met Thomas, en ik nu wat milder terug kan kijken op
hem en die tijd. Nooit gedacht, dat hij en ik ooit nog vrienden zouden worden.
