Snowy White

In 2007 riep ik op tot het herschrijven van sprookjes. Ik heb zelf maar eens aan mijn eigen verzoek gehoor gegeven:


In een ver land, woonde eens een democratisch gekozen president en haar man.  De president, mevrouw White, had het druk met het aansturen van de regering van het land en had weinig tijd om na te denken over zaken als:”Wil ik een gezin stichten, of ga ik voor mijn carrière?”. Haar carrière ging vanzelf, ze was sterk in het politieke debat, had de intelligentie om ook te begrijpen waar ze over sprak en tenslotte de charme om zelfs de laatste twijfelaars over te halen op haar te stemmen. Zo was ze alle andere presidentskandidaten voorbijgestreefd en beland op de hoogste positie van het land. Haar man had zelf een leuke carrière in de advocatuur, maar was vanwege de verkiezing van zijn vrouw overgestapt naar een minder controversiële baan en werkte nu als beleidsadviseur op het ministerie van justitie.

Op een ochtend voelde president White zich niet zo lekker. Haar borsten waren wat gespannen en op haar hometrainer leek ze niet meer de snelheden te halen die ze gewend was. Ze dacht aan een griepje en liet de paleisarts komen om haar een middeltje voor te schrijven waardoor ze weer snel op de been zou zijn. Die bekeek de rondborstige president echter eens goed, en raadde haar het gebruik van een predictor staafje aan.

Negen maanden later werd er een zoontje geboren. Hij had een huid zo wit als sneeuw, haar zo zwart als ebbenhout en lippen zo rood als bloed.  De president en haar man waren dolgelukkig met het mannetje, en noemde hem Snowy.

De man van de president zat echter in een identiteitscrisis. Alles goed en wel, zo’n vrouw met een carrière, maar het zat hem toch niet lekker dat hij zijn bloeiende carrière in de advocatuur had moeten laten schieten ten behoeve van de loopbaan van zijn vrouw. Bovendien voelde hij zich in de tijd dat zijn vrouw zwanger was te kort gedaan. Zoals dat wel vaker gaat, vond de man zijn vrouw tijdens de zwangerschap weliswaar een prachtige moeder in de dop, maar seksueel voelde hij zich minder tot haar aangetrokken. De man hoopte dat na de geboorte van zijn zoontje alles goed zou komen, maar de president had de schaarse momenten dat ze thuis was alleen nog maar aandacht voor haar zoontje en nauwelijks tijd voor haar man. De man zocht zijn geluk elders, de twee groeiden uit elkaar, en uiteindelijk kwam het tot een afschuwelijke scheiding waarbij de man er natuurlijk een voor hem zeer gunstige financiële regeling uit wist te slepen, gezien zijn ervaring en vrienden in de advocatuur.

De eerste tijd, had het presidentszoontje nog wel contact met zijn vader, maar in de loop de tijd werd dat steeds minder, en minder. Totdat de dag kwam dat Snowy White zijn  vader al langer dan een jaar niet had gezien.

Toen Snowy een jaar of tien was, en de president inmiddels zojuist voor de derde keer herkozen was, hertrouwde de president met een van haar adviseurs. De president was vol van deze jonge, knappe man. Hij adviseerde haar bij allerhande zaken en was daarin heel succesvol, omdat hij beschikte over een smartphone,  met een speciaal door hem zelf geprogrammeerde  toverapp die hem kon voorzien van allerlei informatie waarover anderen niet beschikten.

De hele dag had de man zijn smartphone in zijn handen, alsof hij er aan was vastgeplakt. Hij typte de hele dag woorden in het schermpje en kreeg precies de juiste informatie terug. De man was dankzij zijn smartphone de beste adviseur en bovendien de knapste man van het hele land.

Omdat de man graag bevestigd werd in zijn superioriteit, typte hij elke dag in het schermpje van zijn speciale toverapp de woorden “Iphone, Iphone, in mijn hand, wie is het geweldigste van het hele land?” En de Iphone antwoordde dan via het zelfde schermpje: “Evenals ik gisteren al zei, geen twijfel mogelijk, dat ben jij!”

Snowy werd echter steeds ouder en knapper. Zijn zwarte haar groeide in bakkebaarden langs zijn wangen, zijn rode lippen werden vol en brachten menig meisje het hoofd op hol alleen al bij de gedachte aan een kus van zijn mond, en zijn witte huid maakte hem excentriek als Johnny Depp. Maar niet alleen zijn uiterlijk maakte dat de mensen achter hem aanliepen en hij bodyguards nodig had om zich enigszins normaal van A naar B te kunnen verplaatsen. Ook zijn humor en zijn intelligente kanttekeningen bij het beleid van zijn moeder, maakte dat de pers smulde van elk woord dat de presidentszoon hen gunde.

Ook de president was dit niet volledig ontgaan, en ondanks dat ze het druk had en haar nieuwe echtgenoot en adviseur de hele dag om haar heen dwarrelde, las ze de artikelen over haar zoon op het Internet en vernam de mening van haar zoon via deze interviews met veel interesse. Steeds vaker, zo merkte ze, liet ze zich eerder leiden door wat haar zoon tegen de pers zei, dan wat haar man haar via zijn Iphone adviseerde.

Op een dag typte de man weer in zijn smartphone: “Iphone, Iphone, in mijn hand, wie is het geweldigste van het hele land?” Maar deze keer antwoordde het apparaat: “Ik weet wat ik gisteren meldde rond deze tijd, maar vanaf nu is het geweldigst van al de verrukkelijke Snowy White”.

De man barstte bijna uit zijn voegen van woede en bedacht een gruwelijk plan. Hij riep een van de bodyguards van Snowy bij zich. Deze had  hij zelf in dienst genomen (alhoewel betaald uit de staatskas) en gehoorzaamde hem en stelde geen vragen, zoals dat een heuse dommekracht betaamd. Hij gaf hem opdracht om Snowy White over de grens te vervoeren en ergens in een diepe donkere grot neer te schieten en achter te laten. Zijn vrouw vertelde hij dat Snowy op tel en sprong besloten had op wereldreis te gaan en met de noorderzon was vertrokken.

De bodyguard deed wat hem gezegd werd en stopte Snowy met zijn handen op de rug gebonden achterin een overheidslimousine met geblindeerde ramen en reed met hem naar een gebergte vlak over de grens.  Daar aangekomen sleepte hij hem uit de auto en richtte zijn pistool op Snowy. Snowy had echter jaren aan zelfverdediging achter de rug (je moet als zoon van de president wel ergens tegen opgewassen zijn, de gevaren zijn reëel, zo bleek ook nu) en wist met een flinke trap de bodyguard van zijn revolver te ontdoen, overeind te komen en in een nabijgelegen grot te verdwijnen. De bodyguard achtervolgde hem nog een tijdje, maar raakte al snel de weg kwijt in het grottenstelsel. Er is nooit meer iets van hem gehoord.

Snowy echter, sneed aan een scherpe rotspunt de touwen waarmee hij zat vastgebonden door, en kwam na een lange tocht door de grotten uit bij een uitgang aan de andere kant van het gebergte, aan de rand van een bos. Snowy liep het bos in en kwam na een tijdje bij een klein huisje. Hij klopte aan de deur, maar niemand deed open. Omdat Snowy erge trek had gekregen, besloot hij naar binnen te gaan. De deur was niet op slot. Hij moest wel bukken, want de deuropening was te laag voor Snowy.

In het huisje stond de tafel gedekt, met zeven bordjes, zeven bekertjes en zeven setjes bestek. En bij elk bordje stond een stoeltje. Snowy wilde gaan zitten, maar merkte al snel dat alle stoeltjes wat te krap voor hem waren. Uiteindelijk ging hij op het grootste stoeltje zitten. Met zijn benen gestrekt onder de nogal lage tafel, ging het net. 

Nadat hij een tijdje had gezeten om bij te komen, kreeg hij trek en besloot de voorraadkast van het huisje te plunderen. Toen hij alles had opgegeten en de bewoners van het huisje nog steeds niet waren verschenen, ging hij op zoek naar een plek om uit te rusten. In de aangrenzende kamer vond hij zeven bedjes. Hij liep naar het grootste bed, en ging erop liggen. Zijn knieën hingen gebogen over het achtereind van het bed, maar Snowy was moe en viel zelfs in deze ongemakkelijke houding, snel in slaap.

En zo vonden de bewoonsters van het huisje Snowy. Een slapende adonis. De zeven kleine elfen waren spontaan in extase van dit prachtige mannelijke mensenexemplaar. Ze klapten in hun handjes en streken met hun van steenkool zwart geworden vingertjes over zijn witte huid en lieten zwarte strepen achter. Ze friemelden aan zijn zwoele rode lippen en giechelden toen hij reageerde met gemurmel in zijn slaap.

Snowy werd wakker van dat gegiechel en zag de zeven elfjes. Het waren zeven mooie meisjes. Dat zag Snowy zelfs wel door de zwarte vegen op hun handen, kleren en gezichtjes heen.

Om een lang verhaal niet oneindig lang te maken: Snowy vond het wel gezellig bij de elfjes en maakte al snel deel uit van hun commune. Hij had een keer geprobeerd mee te gaan naar de mijnen waar ze werkten, om steenkolen uit te hakken, maar hij stootte steeds zijn hoofd in de voor hem te lage schachten dus hadden ze besloten dat hij voortaan thuis zou blijven en daar wat hand en spandiensten zou verrichten. Hij maakte meubels waarop hij zelf kon zitten en in kon slapen, deed de was, de afwas en zoog stof, maar hij verwisselde ook de gloeilampen door milieuvriendelijker exemplaren, regelde een abonnement bij xs4all en sloot een draadloos netwerk aan zodat ze contact kregen met de rest van de wereld en het wereld wijde web konden verkennen.

Het duurde niet lang, of ook de Iphone app van de echtgenoot, annex adviseur van de president kreeg via facebook lucht van het bestaan van deze elfen en hun nieuwe huisgenoot Snowy. Op een dag typte de man weer eens in het scherm van zijn Iphone:” Iphone, Iphone in mijn hand, wie is de geweldigste van het hele land?”  En de app antwoordde:

“Snowy is de mooiste, de beste, de slimste van allemaal, niemand, niemand die het bij hem haalt. Aan hem, is er geen gelijk, hij woont nu bij de elfen in een naburig rijk.”

De adviseur ontplofte haast van ingehouden woede, en begreep dat hij alleen zelf dit probleem kon oplossen. Hij greep zijn spullen bij elkaar en liet zijn navigator app op zijn Iphone hem naar de plek toe leiden waar Snowy was gaan wonen. Bij het huis aangekomen, vermomde de man zichzelf als de president zelf (je hebt een toverapp of niet) en klopte aan.

Snowy was natuurlijk reuze blij om de man waarvan hij dacht dat het zijn moeder was, te zien en viel hem in de armen. De als zijn moeder vermomde adviseur stelde voor dat Snowy direct mee terug zou gaan naar hun land en vertelde Snowy dat haar echtgenoot, de adviseur, verbannen was naar een ver, koud en onaangenaam land. Snowy ging direct akkoord en liet een briefje achter voor de elfjes.

De man die zijn moeder speelde gaf hem een Apple Ipod (voor onderweg) en Snowy stopte direct de dopjes in zijn oren. Deze oordopjes bevatte echter een snel werkend gif dat via zijn oren direct in de bloedbaan terecht kwam, en Snowy viel op de grond. Dood.

De adviseur liet een nare lach horen en liet Snowy voor de aaseters achter. Terwijl hij terugliep naar zijn auto typte hij alweer in zijn scherm:”Iphone, Iphone in mijn hand, wie is de geweldigste van het hele land” en de Iphone antwoordde als vanouds:” Dit nieuws dat maakt je reuzeblij, de allergeweldigste dat ben jij”.

De elfjes waren ontroostbaar toen ze Snowy dood zagen liggen, maar konden geen afscheid nemen van zijn prachtige witte huid (die na het intreden van de dood alleen nog witter was geworden), de rode lippen die ze om de beurt kusten en zijn zwarte manen waar ze met hun lange dunnen vingers voortdurend doorheen woelden. Ze besloten een glazen kist voor hem te maken, waardoor ze in elk geval nog naar hem konden kijken.

En zo geschiedde. De kist werd gemaakt en op een open plek in het bos gezet. De elfjes kwamen er dagelijks langs, en om beurten zaten ze bij de kist en huilden kristallen traantjes.

Op een dag kwam er een meisje op een motor langs. Ze zag de kist met de  presidentszoon te laat. Ze remde wel, maar  reed toch nog met een behoorlijke snelheid tegen de glazen kist aan. De kist met de presidentszoon erin vloog door de lucht, landde op de grond en barste in miljoenen stukjes uiteen. De Apple Ipod oordopjes vlogen door de schok uit de oren van Snowy en het gif was pardoes uitgewerkt. Snowy opende zijn ogen en keek recht tegen de gesloten helm van het meisje aan. Gelukkig deed ze snel het vizier omhoog en nu keek Snowy het meisje direct in haar amberkleurige ogen.

Het stel werd opslag verliefd en het meisje zette Snowy achterop haar motor en reed met hem naar huis.

De elfjes waren stikjaloers, maar zagen Snowy toch liever in levende lijven met een andere vrouw, dan dood bij hen in een glazen kistje. Ze mochten komen op de bruiloft, en daar ontmoetten ze een aantal vrienden uit de brede kennissenkring van Snowy waarmee ze met zijn allen heel gelukkig werden.

Snowy en zijn motormeisje trouwden, en begonnen aan een leven buiten de schijnwerpers waaraan Snowy gewend was geweest maar ook genoeg van had gekregen.

De adviseur kreeg een taakstraf, omdat dit nu eenmaal minder recidive oplevert dan een gevangenisstraf, en de president stelde zich niet meer opnieuw verkiesbaar en kocht een huisje in de buurt van haar zoon en zijn vrouw, zodat ze later lekker op de kleinkinderen kon passen.



P.S. Wie had verwacht aan het einde van dit sprookje een moraal aan te treffen, komt bedrogen uit.