Fuck off

Mijn schoonmaakster vroeg me vandaag of ik in Jezus geloofde.

Een lastige vraag, aangezien ik best geloof dat er een persoon op aarde heeft rondgelopen die Jezus heette. Dat hij last had van een psychose en vast de eerste geregistreerde persoon was met een Messias complex, geloof ik echter ook. Helaas zijn letterlijk hele volkstammen gaan geloven dat hij daadwerkelijk de zoon van god was.

Ik vraag me trouwens wel eens af, hoe dat precies gelopen is met die 'onbevlekte ontvangenis' van Maria. Ik kan me zo voorstellen dat als je een jaar of 14 bent, en je verloofd of getrouwd bent met een jongen van dezelfde leeftijd, dat je het niet zo nauw neemt met de echtelijke trouw. Hitsige tieners waren het! Je ontluikende seksualiteit net ontdekt, en direct al gebonden. Nee joh, een beetje tongen en rotzooien met de jongens in de buurt, is toch veel leuker. Niet meteen zo eenkennig. Laten we nou niet net doen alsof de mensheid in die tijd braver was dan nu.
Seksuele voorlichting heeft ze echter vast niet gehad. Dat ze niet aan de pil was, moge duidelijk zijn. En hoewel de Romeinen wel condooms van geitenblazen maakten, vrees ik dat Maria het zonder moest stellen. Enfin, dat bleek. Bovendien is in het Joodse geloof geboortebeperking niet echt de bedoeling, net als in het christendom. Kortom, misschien wist ze van te voren niet helemaal precies waar ze zich mee bezig hield, maar dat ze zwanger was, en dat het niet van Jozef was, dat wist ze blijkbaar wel.
Grappig om vast te stellen, dat als Maria haar benen bij elkaar had weten te houden, het hele Christendom niet had bestaan. Dat had een hoop ellende gescheeld!

Enfin, Jezus bestond dus waarschijnlijk wel. Maar de zoon van een god, dat was hij niet.

Ook al, omdat er natuurlijk helemaal geen god bestaat. Dan kun je er ook niet door verwekt worden. Dat zou zo mogelijk nog onbevlekter zijn, dan verwekt worden door een wel bestaande god. Hm...nu wordt het wel een heel ingewikkeld gedachte-experiment. Laat ik die weg eens niet inslaan.

Maar goed, mijn schoonmaakster. Overigens verder een hele leuke, lieve meid. Eerst vroeg ze of ik veel ouders van Lieve's school ken. Iedereen die weet hoe gemankeerd ik op sociaal vlak ben, weet dat ik daar natuurlijk 'nee' op moest antwoorden. Op mijn vraag "Hoezo?", kwam de  vraag of ik in Jezus geloofde. Toen ik botweg "eh..Nee" zei, hield ze op en heeft ze niet geprobeerd mij te bekeren of iets dergelijks. Dus het feit dat ze verder ging met haar verhaal, is geheel en al mijn eigen schuld. Ik heb er zelf naar gevraagd. En toch werd ik kwaad. Niet op die beste meid, maar wel op de kerk die achter haar schuilt.

Sinds een aantal maanden is ze lid van een andere kerk. Geen idee welke, maar dus wel eentje met Jezus. Sinds die tijd draagt ze ineens alleen nog maar lange rokken (lijkt me super onpraktisch bij het schoonmaken, maar zolang het schoon is, hoor je mij niet klagen) terwijl ze daarvoor gewoon een strakke spijkerbroek aanhad. Alleen dat al, vind ik reden om kwaad te worden.
Ze vertelde me, dat de kerk een bijeenkomst organiseerde waarin ze zouden gaan bidden voor mensen. "If you are blind, you will see, if you are deaf, you will hear". Ze dacht namelijk aan dat jongetje, dat ze 's ochtends wel eens in de bus van Lieve zag zitten, die niet kan lopen.

Ik gaf ook nog als antwoord dat dat jongetje inmiddels niet meer in die bus zat, omdat hij naar een andere school is gegaan. Maar dat doet er natuurlijk helemaal niet toe.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe kwader ik word. Waar haalt zo'n kerk de gore moed vandaan om zo'n bijeenkomst te organiseren? Van bidden gaat mijn dochter's verstandelijke handicap niet over, Oualid zal er zijn rollator noch zijn stoma er van kwijtraken, of een spraakvermogen mee ontwikkelen. Nikki zal haar downsyndroom niet verliezen, en Tammy, een peutertje die in dezelfde instelling als Lieve zat en afgelopen vrijdag is overleden, zal er niet van uit de dood herrijzen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Pisnijdig ben ik. Natuurlijk zou ik kunnen lachen om dit onnozele geloof, die blijkbaar de nozelheid van de 'maagd maria' nooit is ontstegen, maar ik denk ook aan de massa's mensen die hier oprecht in geloven en bedonderd worden. Om te beginnen mijn schoonmaakster, maar daarnaast ook al die mensen die wel denken te worden genezen en bedrogen uit zullen komen. Ongetwijfeld wordt hen en passant ook nog geld uit de zakken geklopt.

Fuck off.

P.S. En luister ook nog even naar de bijbehorende musicmeme.

Veelventerij

Vandaag is het Valentijnsdag. De dag van de liefde. Een commercieel gebeuren, natuurlijk. Maar toch altijd leuk om een lief berichtje, kaartje, bloemetje of dinertje van je geliefde te krijgen. Ach, de liefde.

Ik heb een hele leuke man. Een lekker ding, creatief, lief, vriendelijk, tikje neerslachtig, van die ogen waar ik nog steeds in weg kan zinken, goed verzorgd, intelligent. Helemaal goed.

Ik las ooit eens ergens dat de liefde als het maken van een mooie tekening is. Met je grote liefde kun je prachtige kunst maken. Het is mooi, het is heerlijk, het is geweldig. En je kunt  met al die kleuren veel variëren en allerlei kleurschakeringen maken. Maar toch zijn er mensen, die kleurtjes hebben die jouw lief niet heeft. En soms, wil je die kleurtjes ook wel eens gebruiken. Niet dat je al die andere kleurtjes kwijt wilt, zeker niet. Maar gewoon, eens iets anders….

Mijn lief heeft dat ongetwijfeld bij mij. Ik ben best wel lief, creatief, intelligent en gezellig. Maar ook praat ik te veel, zeur ik te lang en maak ik er een enorme puinhoop van (en dan heb ik het gewoon over ons huis). Hij zal heus wel eens vrouwen tegengekomen zijn, die wel in staat zijn een huishouden te draaien, minder praten en veel zorgzamer zijn dan ik.

Nee dit is geen pleidooi voor een vrij huwelijk. Zeker niet. Back off vrouwen! Die man is van mij. Afblijven. Stop. Ho. Mijn. En omgekeerd geef ik mijn lief  natuurlijk hetzelfde alleenrecht op mijn persoon.

Maar even goed. Strikt bekeken. Puur kijkend naar mijn eigen egoïstische zelfje. Als ik eerlijk ben, zou ik best wel meerdere mannen willen hebben. Het lijkt me wel wat, een soort harem. Niet eens voor de seks. Dat lukt me toch maar met een man te gelijk  (oke, dat kan ook natuurlijk wel, maar nee, die behoefte heb ik dan weer niet). Gewoon, een man voor elke bui. Een lieve, zorgzame, creatieve sparringpartner, voor meestal.  Een stoere waaghals voor de avontuurlijkere dagen. Een  vaderfiguur met goede raad op de schaarse momenten dat ik behoefte heb aan iemand die het allemaal beter weet. En, belangrijk, natuurlijk wel allemaal alleen van mij. Mijn harem.

Gek genoeg laten mannen zich zelden omlullen tot dergelijke constructies, terwijl er toch culturen en gevallen genoeg bekend zijn waarin vrouwen wel akkoord gaan met deze voorwaarden. Zo heel gek is dat natuurlijk ook weer niet, als je het vanuit de evolutie bekijkt. Als je het puur over het voortbestaan van de soort hebt, is het als man best logisch dat je meerdere vrouwen hebt. Je kunt ze allemaal bezwangeren, en zolang je ze onder je hoede en de duim weet te houden kun je er redelijk zeker van zijn dat je ook alleen je eigen nageslacht opvoedt. Dat levert wat op. Het kost daarnaast ook wel wat, natuurlijk. En voor de vrouwen heeft het op zich ook voordelen. Je weet tenminste waar je man zijn zaad laat, en je hebt altijd een oppas bij de hand.

Maar, er zitten meer kanten aan de evolutie, biologie, of hoe je het wilt noemen. Het kan ook anders, en er zijn ook redenen om juist vrouwen meerdere mannen te gunnen. Tenslotte is het ook bekend dat vrouwen op bepaalde tijden van hun cyclus, behoefte hebben aan een ander soort man, dan op andere tijden (vb Gangestad, Garver-Apgar, Simpson, Cousins, 2007). Vrouwen willen tijdens de eisprong vooral die stoere, sterke man met die stevige kaaklijn, terwijl ze de rest van de tijd de voorkeur geven aan het zorgzamere, standvastige type. In wetenschappelijke artikelen zul je de conclusie die ik trek niet zo zwart op wit vinden, maar vrouwen willen dus eigenlijk een kind van de stoere bink, en hebben dan liefst het betrouwbaardere type om voor dat kind te zorgen.  Enfin, afgezien van welke man je nu je kinderen laat verwekken, blijft het dus wel een gegeven dat wij vrouwen gewoon wel eens afwisseling van man willen.  

Dus.

Ben ik nu de enige die dit toe durft te geven, of zijn er meer vrouwen die geen bezwaar zouden hebben tegen veelventerij?

Gangestad, S. W., Garver-Apgar, C. E., Simpson, J. A., & Cousins, A. J. (2007). Changes in women’s mate preferences across the ovulatory cycle. Journal of Personality and Social Psychology, 92 , 151-163.

Mammadag versus Pappadag

Wij vrouwen, zijn moeilijke mensen. Vooral voor onszelf. Wij vrouwen, willen namelijk een carrière, maar tegelijkertijd ook kinderen en een mooi gezinsleven.  En bovenal, willen we ook nog overal van genieten.

En mannen? Die hobbelen daar braaf achteraan. Zolang ze er niet teveel last van hebben, tenminste.  Maar vaak vinden mannen het wel best, zo’n dagje thuis. Een pappa dag.

Bij mannen is er dan ook vrijwel altijd sprake van een toename van het aantal zorguren vergeleken met hun eigen vaders, terwijl vrouwen vrijwel altijd minder tijd bij hun kind thuis doorbrengen dan hun moeders.  Waar bij vrouwen de mammadag daarom vooral dient om het eigen schuldgevoel ten aanzien van de rest van de week te compenseren en de hele dag rond het kind draait, is het voor pappa juist een echte feelgood dag.

We blijven ons onbewust  (en soms ook bewust) vergelijken met onze eigen ouders. Onze enige echte rolmodellen.  Mamma, die na school thuis op je zat te wachten met dat kopje thee, altijd beschikbaar was als leesmoeder op school, elke excursie een groepje kon begeleiden en de kinderfeestjes thuis organiseerde. Daar winnen we het als moderne hedendaagse moeder niet van.

Pappa is er echter ten opzichte van zijn eigen vader alleen maar op vooruit gegaan en kan de hippe moderne vader uithangen. Onze mannen hebben tenslotte nog vaders die thuis kwamen om het vlees te snijden, die ze alleen op zondag zagen, die het kind wel meenam naar de Firato, maar het daar vervolgens aan zichzelf overliet. Onze mannen doen het als pappa altijd beter.

Heerlijk dus, zo’n dagje thuis op pappadag. Dat er dan ook zo’n kind thuis is, is maar bijzaak. Die ligt de helft van de tijd toch te snurken, het wandelingetje met de kinderwagen kun je uitstekend combineren met het bezoek aan de muziekwinkel (of welke andere eigen interesse de desbetreffende vader wil botvieren) en bovendien is zo’n kind een enorme babemagnet.

Op het oog met zijn allen behoorlijk geëmancipeerd. We hebben alles. Een kind, een huis, een auto en elkaar. En beide een carrière. Maar er evenveel als mannen van genieten? Dat zal waarschijnlijk nog een generatie op zich laten wachten. Voor onze dochters heb ik goede hoop! Zij hebben ons als rolmodel, en missen het schuldgevoel. Zij kunnen het dus, hoe dan ook, alleen maar beter doen!

Petra

Op 6 februari 1976, vandaag precies 36 jaar geleden, overleed het middelste kind van mijn ouders, mijn zus Petra. Na het eten, 1 dag voor mijn moeder’s verjaardag.

Ze stierf aan een hersenbloeding op zevenjarige leeftijd. Ze stierf aan een hersenbloeding, maar ze had een hartafwijking, kon nauwelijks spreken, had iets in het autistisch spectrum en was waarschijnlijk ook verstandelijk beperkt, hoewel mijn ouders het daar niet helemaal mee eens zijn. Maar ze zat vast niet alleen vanwege de medische faciliteiten op een zelfde soort school als Lieve nu. Dit alles is volgens de overlevering veroorzaakt doordat mijn moeder tijdens haar zwangerschap werd besmet met rode hond.  

Geen mens had gedacht dat ze nog zo ‘oud’ zou worden. Toen ze geboren werd, in 1968 hebben ze haar als ik het mij goed herinner, snel laten dopen. Je zou toch eens in ongewijde grond begraven moeten worden…Zelf was ik er nog niet in 1968, natuurlijk, dus het zijn herinneringen aan wat me verteld is.

In mijn baby-album zitten foto’s van mij en ons gezin, tot ik bijna 3 jaar oud ben, en daarna lijkt de tijd ineens een sprong te maken tot ver in mijn kleutertijd. Ik kan me nauwelijks een voorstelling maken van hoe het voor mijn ouders moet zijn geweest om een kind te verliezen. En omdat ik zo klein was, heb ik waarschijnlijk zelf ook nauwelijks een verlies ervaren.

Wel heb ik altijd een gemis gevoeld aan herinneringen.  De rest van mijn familie heeft warme, fijne, moeilijke, pijnlijke herinneringen aan een meisje van wie ze hielden, en die deel ik niet. Petra moet ook iets van mij gevonden hebben. Was ik het lastige kleine zusje? Was ze gek op mij? Of maakte ze daarvoor te weinig contact met de wereld om haar heen? Ik heb geen flauw idee. Ik weet zo weinig!

Misschien wel juist daarom dat ik die ene herinnering die ik heb, koester.

Deze herinnering, is een droom. Een droom die ik heb gehad kort nadat ze was overleden. Volgens mijn moeder kwam ik beneden en vertelde ik dat Petra die nacht bij me was komen spelen. Ik wilde het mijn moeder laten zien, en nam haar mee naar boven. Natuurlijk weet ik dat alleen nog, omdat het mij keer op keer verteld is. Maar bij de droom zelf, heb ik nog wel beelden. Echt, of later geconstrueerd, dat weet ik niet. Maar het doet er ook niet echt toe.

Het was in mijn kamertje. Achter het hoofdeinde van mijn bed, geprojecteerd op de muur. Dat zei ik ook tegen mijn moeder, dat Petra op het muurtje was komen spelen. In mijn droom. Ik zie haar nog zitten, met mijzelf er naast. Ik denk dat we met blokken speelden. Ze zei niets. Dat deed ze tenslotte nooit.

Dat is alles. Alles wat ik nog weet. Niets van toen ze nog leefde, niets van de avond waarop ze stierf. Was ik verdrietig? Ik weet het niet. Ik herinner me ook niets van het verdriet van de mensen om me heen. Niets van de verjaardag van mijn moeder de dag erna, die natuurlijk geen verjaardag was maar een condoleance. Helemaal niets.

Alleen deze droom.

Ik heb wel eens gedacht dat er meer herinneringen boven te halen zouden moeten zijn, bijvoorbeeld met behulp van hypnose. Misschien wel, maar aangezien de meeste mensen zich niets van voor hun 3^e kunnen herinneren, betwijfel ik het. Bovendien zou wat ik boven zou halen, niet verder kunnen gaan dan wat een meisje van nog geen 3 jaar oud destijds kon bevatten. En de kans is groot, dat juist het einde indruk heeft gemaakt en ik geen onbewuste herinneringen meer heb aan de tijd ervoor. Hoe ze was, hoe ze klonk, waar ze naar rook. Hoe ze er in levende lijve uitzag.

Een paar jaar terug is haar graf geruimd.  Mijn oudste zus en ik hebben even daarvoor samen, met onze kinderen, nog eens afscheid genomen bij haar graf. We hebben foto’s genomen van haar grafsteen, mijn zus heeft wat aarde meegenomen en onze kinderen hebben witte ballonnen opgelaten. Dat was ons afscheid. Voor mij de eerste keer. Afscheid van een meisje, afscheid van restjes botten, van een steen, van een plek waar ik regelmatig in mijn jeugd geweest ben, afscheid van Petra.

(En hier vind je de Music Meme van mijn mama)

The Final Countdown

Er is een planeet ontdekt, waarop we misschien wel zouden kunnen leven, als Aardlingen. Is het een geruststellende gedachte? Dat we het hier gerust met zijn allen kunnen verpesten omdat we straks a la ‘the final countdown’ naar een andere planeet kunnen vertrekken? Enigszins.
Het is in elk geval een intrigerend idee. Hoewel we beter een beetje zuiniger kunnen zijn op onze blauwe planeet, dan de mensen die roepen ‘daar is tegen die tijd allang iets op gevonden’ zo duidelijk in de kaart spelen. Maar goed.

Hoe dan ook, mocht het ooit zo ver komen, dat we kunnen reizen naar deze nieuwe planeet, dan zal het wel een soort ark van Noach - idee worden. Beperkt ruimte, en de rest mag op de kaalgevreten aarde achter blijven. Wachten op de implosie van de zon (toch al snel zo'n 5 miljard jaar vanaf nu), een inslag van een meteoriet (kan elk moment gebeuren) of, en dat is mijns inziens de meest waarschijnlijke optie, totdat wij mensen onze eigen leefomgeving volledig hebben vernietigd. Met een kernoorlog,  door uitputting van alle bronnen, of alles tegelijk.
Overigens vrees ik dat de mensheid met zo'n ark,  vooral zichzelf (in beperkte hoeveelheden) zal verschepen, inclusief wat zaaigoed en levend vleeswaar, en er weinig voor voelt om de biodiversiteit in stand te houden door diersoorten per stel de ruimte in te slingeren. Dus daar gaat de vergelijking met  Noach scheef. Toch al nooit begrepen hoe anders dan via inteelt je op die manier de soort in stand kon houden, maar daar heeft de bijbel nooit zo’n moeite mee gehad. Met inteelt. Adam en Eva waren tenslotte ook maar met  zijn tweeën, dus hoe die overgebleven zoon van hen (kan nooit onthouden of nu Kaïn Abel, of Abel Kaïn vermoordde. Ik vind Abel wel aardig klinken, dus dan zal Kaïn wel de moordlustige van de twee geweest zijn) zich voort heeft kunnen planten moge duidelijk zijn.

Enfin, mocht het zover komen, dan zullen waarschijnlijk de rijksten der aarde zich wel een plaatsje kunnen veroorloven, en daarnaast een aantal verstekelingen. Mazzel heb je, als je bij het bedienend personeel hoort, maar ik kan me zo voorstellen dat je ook daarvoor gewoon dient te betalen.
Kortom. Meemaken zal ik het waarschijnlijk sowieso al niet, maar mocht mijn nageslacht zich voortplanten, dan zullen zij naar alle waarschijnlijkheid volgens het principe 'als je voor een dubbeltje geboren bent, dan word je nooit een kwartje', vast ook niet tot de gelukkigen behoren.
Maar het blijft een leuk gedachte.

Het is overigens wel een stukje reizen. 22 Lichtjaren, onderweg. Ach, het valt te overbruggen. Zeker nu onze levensverwachting steeds langer wordt, en we uiteindelijk vast zelfs onsterfelijk zullen worden. Dan kijk je niet meer op 22 (licht)jaren meer of minder. Je hebt er toch genoeg.

En dan kom je daar aan. Als eerste lichting aardbewoners, op de nieuwe planeet. Terra 2.0. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. De zon staat groot en rood aan de hemel. Op deze Terra 2.0 staat de zon namelijk veel dichterbij dan op de Aarde, maar is wel minder heet. Netto komt dat uit op dezelfde temperatuur. Over zuurstof en water heb ik niks gelezen, dus ik neem aan dat we dat op de een of andere manier hebben geregeld en meegenomen.  Iets met een koepel en een kunstmatige atmosfeer, en regen op bestelling, zoals in Torenhoog en Mijlenbreed.
Wat zullen we eraan treffen? Zijn we de enige bewoners, of wonen er ook andere wezens? Gaan we direct in oorlog (zoals we tenslotte gewend zijn) of belagen ze ons zonder dat we het merken omdat het de allerintelligentste micromicroben betreft?

Je kunt er een boek overschrijven, of een film over maken. Maarja, dat hebben er al zoveel gedaan. Dus ik houd het maar bij deze relatief korte blog.

Brief aan het verleden, brief aan de toekomst

Brief aan mijn 17-jarige zelf:

Lieve Mirella,

Hier een brief van mij, aan jou, mezelf. Ik ben nu 38, bijna 39 en schrijf aan jou, 17, bijna 18. Ik weet dat je het moeilijk hebt. Zoveel speelt in jouw leventje, vooral dingen die achteraf niet meer zo belangrijk lijken, maar die jouw leven op dit moment bepalen.

Als eerste wil ik dan zeggen dat je ouders het echt goed met je voor hebben. Hopeloos ouderwets, natuurlijk, maar ook wel lief. Je kunt ze ook niet kwalijk nemen dat ze op hun leeftijd er wat achterhaalde denkbeelden op na houden. En je moet nog maar zien hoe je later met jouw kinderen omgaat… Je hoeft het niet met ze eens te zijn, maar misschien valt er een soort ‘agree to disagree’ verstandhouding uit te slepen.

Binnenkort zul je als peettante gevraagd worden voor je neefje. Natuurlijk een hele eer, en heel bijzonder. Tenslotte is het al een wondertje dat hij er nog is, met zijn hartafwijking. Gelukkig zijn de dokters in jouw tijd een stuk knapper dan zo’n 20 jaar geleden toen je zus Petra geboren werd. Helaas betekent de vraag van je zus of jij peettante wil worden ook dat je uit moet komen voor het feit dat je al een tijdje niet meer in de god van jullie ouders gelooft. Maak je niet druk, het zal even moeilijk voor ze zijn, maar je ouders kunnen het wel een plaatsje geven. Tenslotte viel het ze heus al een tijdje op dat je op zondag niet mee ging en net zo lang in bed bleef liggen totdat de kerkdienst voorbij was.

Wat ik je verder kan verklappen is dat je huidige vriendje geen blijvertje is. Ook al heb je dat nu nog niet helemaal in de gaten. Het is een goede jongen, maar geen goede jongen voor jou. Hij bevestigt jouw onzekerheid en jij hekelt zijn (enigszins overdreven sterk ontwikkelde) arrogantie. Je snapt niet wat hij in je ziet, hij heeft tenslotte alleen maar commentaar, maar hij geeft echt om je. Ook al zul je dat pas jaren later ontdekken! Dus probeer er gewoon van te genieten en zie ook eens zijn leuke kanten.

En het heeft ook goede bijwerkingen! Denk bijvoorbeeld eens aan de vrijheid die je van je ouders hebt gekregen dankzij zijn aanwezigheid! Meid, geniet ervan zolang het duurt en zie het als een oefening voor het echte werk. Je wilde toch al niet met je eerste vriendje trouwen, weet je nog? Net als je zus? Dat zou pas het toppunt van sufheid zijn!

Die ware komt snel genoeg langs, geloof me…

Dit jaar doe je eindexamen. Het eerste schoolonderzoek heb je een beetje verpest. Maar maak je niet druk. Het komt goed en je slaagt met een nette cijferlijst. Je weet nog niet helemaal zeker wat je straks gaat studeren,  en je twijfelt nog tussen rechten en psychologie. De keuze die je uiteindelijk zal maken, zal de juiste zijn. Dus heb vertrouwen in jezelf en kies gewoon dat wat je het leukste lijkt. Je loopbaan zal je via een omweg uiteindelijk daar brengen waar je wilt zijn (waar ik nu ben), en vandaar zien we wel weer. Geloof me, het komt wel goed. Je kunt altijd nog gaan lesgeven :-)…(those who can, do, those who can’t, teach).

Vriendinnen zijn niet helemaal jouw ding, he? Meisjes heb je altijd al een ingewikkeld soort mensen gevonden, en menig man is het met je eens. Kies voor de vrienden waar je in wilt investeren en laat anderen los. Maar realiseer je wel dat je zelf ook een vrouw bent en probeer eens wat begrijpender te zijn en zo nu en dan iemand te vergeven. Je bent zelf ook niet perfect, tenslotte. Vrienden zijn best handig, weet je? Je hoeft er niet veel te hebben, het zal je altijd prima af gaan met een handjevol, maar zorg er voor dat je de vrienden die je hebt koestert en de aandacht geeft die ze verdienen. Er komen tijden dat je ze nodig hebt, en dan ben je blij dat je ze er zijn!

Maak gebruik van je talenten. Je kunt zingen: zing! Je kunt schrijven: schrijf! Je kunt leren: leer! Je hoeft niet in alles meteen tot de top te behoren maar geef het zeker niet op voordat je goed en wel begonnen bent. Ontwikkel jezelf en geniet van je vooruitgang. Het is ‘maar’ een hobby, dus heb het leuk. Het zou geweldig zijn als je niet pas op je 29^e in je eerste bandje stapt, en dat al veel eerder durft...

Tot slot wil ik je alle goeds toewensen. Wees lief voor jezelf, je moet nog een tijdje met jezelf vooruit. Het komt goed, allemaal, echt waar!

Liefs,

Mirella

P.S. Knuffel Blacky nog eens extra goed, wil je? Ook namens je toekomstige zelf?

Brief aan mijn 59-jarige zelf

Lieve Mirella,

Ik schrijf je deze brief terwijl ik nu 38 ben, bijna 39. Bijna van middelbare leeftijd, zullen we maar zeggen. Jij bent nu 59. Bijna 60. Nog 5 jaar werken, nog 6, nog 7? Wie zal het zeggen.

Ik ben benieuwd hoe het jou is vergaan. Ik denk en geloof (en hoop!) dat je nog altijd gelukkig getrouwd bent met je mannetje. Al 41 jaar samen, afgelopen december, is het niet? En binnenkort al weer 24 jaar getrouwd. Volgend jaar groot feest? Of hou je het klein zoals de bruiloft zelf? Ach, wat een mooie herinnering is dat. Ik hoop in elk geval dat jullie het in goede gezondheid samen mogen vieren.

Op dit moment ben ik heel blij met mijn werk. Ik geniet ervan en kan me erin ontwikkelen. Ik weet natuurlijk niet hoe het leven er over 21 jaar uit ziet. Werk je nog steeds op de hogeschool? Als docent? Of doe je iets anders? Heb je je weer laten omscholen, of ben je gewoon doorgegroeid? Ik weet het niet en ik heb ook nog niet direct ideeën over waar ik op de lange termijn naar toe wil. Voorlopig kan ik mij ontwikkelen als docent en als onderwijsontwikkelaar, en alles wat daar omheen speelt. Dat vind ik nu meer dan genoeg.

Hoe is het met je dochters? Met Sterre, met Lieve? Ik heb altijd gedacht dat Sterre wel zal gaan studeren en haar eigen boontjes kan doppen. Misschien is ze wel een jaar gaan reizen. Lijkt me geweldig! Ik ben ook zo nieuwsgierig welke studie ze heeft gekozen. Misschien ook wel psychologie, als ze maar iets heeft gekozen waar ze zich goed bij voelt én waar een leuke boterham mee te verdienen valt. Ze lijkt op jou. Vind je niet? Ze is nu….bijna 29 denk ik? Misschien ben je dan wel al oma? Wie weet!

Over Lieve maak ik me meer zorgen. Jij weet meer dan ik! Ze moet nu 26 zijn. Hoe ver heeft ze zich ontwikkeld? Is ze zindelijk geworden? Kan ze lezen? Schrijven? Kan ze zelfstandig door de buurt fietsen, of misschien zelfs met het openbaar vervoer reizen? Heeft ze een baantje of een andere bezigheid om haar tijd zinvol te vullen? Ik heb altijd gedacht dat ze misschien op de kinderboerderij zou kunnen werken, en ze zal vast veel plezier beleven aan een koor of iets dergelijks. In mijn tijd wordt er echter flink bezuinigd op de zorg en alles wat het leven voor de zwakkeren in de samenleving mooier maakt, dus het is wel de vraag of het allemaal haalbaar blijft en Lieve over 21 jaar nog steeds vrolijk, gezellig en lief is. Ik geloof niet dat ze ooit aan een ketting zal zitten, zoals Brandon zat (kun je je die nog herinneren? Die was op het nieuws een tijdje terug omdat hij als kind met een verstandelijke beperking vastgeketend zat omdat hij soms agressief kon worden) maar dat het allemaal niet meer vanzelfsprekend is dat je een prettig leven kan leiden als mens met een beperking wordt momenteel wel pijnlijk duidelijk.

Ook jij zult je nog wel steeds zorgen maken over Lieve. Wat gaat er met Lieve gebeuren, als jij en Freek er straks niet meer zijn. Ze heeft natuurlijk Sterre, maar die heeft haar eigen leven en zo hoort dat ook. Natuurlijk zal er een instelling zijn waar ze zal kunnen wonen. Maar zal die recht doen aan haar vrolijke, lieve karakter? Zal ze daar blij zijn, en mensen hebben die van haar houden? Misschien heb jij er al wel iets voor geregeld. Ik hoop het!

In elk geval spaar ik vast, goed? Net als voor Sterre trouwens, zodat ze straks kan gaan studeren, want ook daar wordt steeds harder op bezuinigd!

Veel liefs,

Mirella

P.S. Zullen we afspreken dat je mij terug schrijft, om me antwoord te geven op mijn vragen? Dat zou geweldig zijn!