Youtubbies (of: waar is mijn telefoon?)

Een artikeltje op Nu.nl  trok mijn aandacht. Er is een nieuw stroom geleidend materiaal ontwikkeld dat heel licht en flexibel is, zelfs transparant, en dat binnenkort het vrijwel opgemaakte indium tin oxide kan vervangen.

Handig! Eletronica, zo dun, dat het ingeweven kan worden in je kleding. Facebook en Twitter met m’n v-hals shirtje. Hopen maar dat ‘ie tegen een beetje water kan.  Zelf stop ik toch graag mijn shirtjes regelmatig in de wasmachine.

Ik vraag me ook af waar het beeldscherm zit? Zouden de makers van de Teletubbies last hebben gehad van voorspellende gaven? Worden we allemaal Youtubbies.

Het kan straks zelfs zo dun, dat het in een spuitbus past. Chips in een spuitbus (nee, ik heb het niet over Pringles. Ik zei SPUITbus).  Kun je het gewoon op je spiegel spuiten, en dan kan deze voortaan zinnig commentaar leveren terwijl je je spiegelbeeld bewondert. Ik ken overigens een verhaal waarbij iets dergelijks minder goed afliep voor de eigenaar van de spiegel...

Ik vraag me trouwens ook af, hoe je met die transparante elektronica ooit nog je telefoon moet vinden....

Nooit mama

Toen wij vorig jaar zomer te horen kregen dat het IQ van onze dochter met haar toen bijna 4 jaar geschat werd op <55, was gek genoeg één van de eerste gedachten die bij me opkwam, dat ze nooit mama zou worden. Dat was een verdrietige gedachte.

Onwillekeurig had ik blijkbaar toch een bepaald toekomstbeeld voor haar. Dat ze geen hoogvlieger was, dat hadden we al wel in de gaten. Maar een toekomst als kapster of iets dergelijks, en een leuk gezinnetje met kindjes, dat zag ik wel voor me. Vooral omdat ze zo lief was voor baby’s. Alsmaar kusjes geven, aaien, en vertederd naar ze kijken.

Lieve is gewoon wie ze is. Een vrolijk meisje met plezier in het leven. Het stickertje “verstandelijk beperkt” heeft geen snars veranderd aan wie ze is, en zij heeft dan ook geen besef van mama’s verdrietjes. Of liever, geen besef van wat ze inhouden. Want verdriet, daar kan ze niet zo goed tegen. Ze voelt je stemming uitstekend aan. Als ze iemand ziet of hoort huilen begint haar eigen lipje al te trillen.

Lieve zal misschien ook nooit beseffen dat ze geen moeder zal worden, en dan zal ze het ook niet missen. Het kan ook zijn dat ze zich voldoende ontwikkelt om het wel te willen, maar dan zal het alsnog geen goed plan zijn. Ik wil erg graag dat ze zich zo ver mogelijk ontwikkelt, maar zulk verdriet zou ik haar toch graag besparen.

Dat het een slecht idee is voor mensen met een verstandelijke beperking, om kinderen te krijgen, lijkt me duidelijk. Het betekent wel dat wij er voor moeten zorgen dat dit niet gebeurt. Ook al zo’n leuk vooruitzicht, de hele seksuele ontwikkeling en voorlichting. Geen idee hoe ik Lieve daar straks op moet voorbereiden en in begeleiden. Vroeg aan de pil? Steriliseren? Kuisheidsgordel?

Het onderwerp werd vandaag aangezwengeld in Zembla. Psychiatrische patienten, drugsverslaafden en mensen met een verstandelijke beperking zouden geen kinderen mogen krijgen, was de stelling. Ze zouden verplicht aan de anticonceptie moeten. Heel vaak gaat het namelijk fout. Opvoeden is al moeilijk genoeg voor ouders zonder deze problemen, en deze ouders verzanden uit machteloosheid soms in het ernstig mishandelen van hun kinderen. Ingrijpen is lastig, maar als het al eerder fout is gegaan kan een moeder vanaf dat ze 24 weken zwanger is verplicht opgenomen worden, en het kindje kan dan na de geboorte direct bij moeder worden weggehaald. Maar daar is dus al een heel drama aan vooraf gegaan, waarbij een ander kind de dupe is geworden. En vaker krijgen ouders toch nog heel lang het voordeel van de twijfel. Ook bij een volgend kind. Bovendien is er in de eerste 24 weken van de zwangerschap al mogelijk heel veel mis gegaan, en tot slot is het weghalen van een kindje na de geboorte voor zowel moeder als het kind (tenzij het direct bij een adoptiegezin geplaatst wordt) traumatischer dan nooit (meer) zwanger te zijn geweest.

Ik ken ze wel, die kinderen waarbij het mis ging. Ik heb een meisje in de klas gehad wiens moeder en vader drugsverslaafd waren. Zij was uit huis geplaatst, en woonde bij een pleeggezin en moeder was al weer zwanger van de volgende. Moet zo’n vrouw nog eens een kind krijgen? Een kans krijgen?

Wat mij betreft volmondig: Nee. Ze mogen een kans om te genezen, maar geen kans om nog een ander leven te verpesten.

Maar wie bepaalt nu wie er precies wel mag, en wie niet? Welke psychiatrische patient mag wel kinderen krijgen, en welke niet? Wat verstaan we precies onder een psychiatrische stoornis? Mag je bij een psychose een kind krijgen? Of bij een borderline stoornis? Wat als je een depressie hebt? Of een keer een burn-out? Of als je autistisch bent? Wat is eigenlijk normaal?

En mag je kinderen krijgen als je ooit verslaafd bent geweest? Hoe lang moet je zijn afgekickt? Geldt het ook voor cannabis? Of XTC? Hoe zit het met alcohol? Nicotine? Koffie? Wie trekt de grens?

En mag je kinderen krijgen als je zwakbegaafd ben? Bij welk IQ mag het wel, en wanneer niet meer? Mag het als je een IQ van 60 hebt? 70? 90? 100? En met welke test moet dat dan zijn aangetoond?

Ik denk niet dat het eenvoudig is om hier beleid op te maken. Knopen door te hakken. De overheid te laten bepalen wie wel, en wie niet mag. Ik weet ook niet zo goed of ik dat een goed idee vind. Het is duidelijk dat er mensen zijn die nooit kinderen hadden moeten krijgen, maar of de overheid ze dat had moeten verbieden……..Ik zie hier in elk geval een taak voor onszelf. Wij moeten ervoor zorgen dat Lieve nooit zwanger wordt. Dat Lieve geen mama wordt, en ze mij geen oma maakt. Verdrietig. Ja. Telkens als ik haar met een pop zie spelen, krijg ik een brok in mijn keel. Maar het is wel helder.

ABS De Amoebe

ABS De Amoebe

Op onze scholen, ook op de christelijke, wordt doorgaans de evolutieleer aangeleerd. Het is ook niet zomaar een uit de lucht gegrepen theorie. Er is wel degelijk bewijs voor geleverd. Ik zal jullie niet vermoeien met een uitgebreide bewijsvoering, maar met behulp van verschillende wetenschappen (biochemie, paleontologie) is er behoorlijk wat ondersteunend bewijs. Het mooie van een theorie, het mooie van wetenschap, is juist ook dat het open staat voor falsifiëring. Voor alternatieve verklaringen. Op het moment dat iemand iets ontdekt waaruit blijkt dat de theorie helemaal niet klopt (of waarschijnlijker, niet helemaal klopt) wordt er opnieuw nagedacht over de oorsprong van ons bestaan, en wordt er een nieuwe theorie opgesteld die weer opnieuw te toetsen en te onderzoeken valt.

Geloof is anders. Geloof is vaststaand, en verandert niet (of nauwelijks). Geloof moet je geloven, en kun je niet bewijzen of falsifiëren. Enerzijds is dat natuurlijk prettig. Wel zo duidelijk en geen gedoe met theorieën die ineens niet blijken te kloppen. God schiep de aarde in 6 dagen, en de zevende dag genoot hij van het uitzicht. De mens stamt niet af van de aap, nee, de mens is geschapen naar Gods beeld en als Zijn gelijkenis. Dat God dan blijkbaar verdacht veel op een aap lijkt, is zuiver toeval. Lekker duidelijk, je kunt je als mens heerlijk verheven voelen, en het is meteen reuze handig voor allerhande gezagdragers dat je met zo’n Godheid en straf in het hiernamaals aardig wat gehoorzaamheid kan afdwingen.

In Tennessee, zo las ik vandaag op nu.nl, mag het creationisme onderwezen worden als serieuze theorie en waarheid. Op die scholen wordt kinderen dus verteld, dat God de aarde geschapen heeft, zonder enige nuancering. Er wordt hen niet verteld dat de mens waarschijnlijk van de apen afstamt, en dat die weer van andere dieren afstammen, en dat we uiteindelijk allemaal afkomstig zijn van een of ander eencellig organisme. Nee hoor. Maar wel dat er zo’n 10.000 jaar geleden mensen werden geschapen door God.

Echt bewijs hebben de creationisten niet. Natuurlijk niet. Hun bewijs bestaat vooral uit het bagatelliseren van bewijzen die de evolutietheorie ondersteunen. En God, ja, die is natuurlijk onzichtbaar en juist dat onzichtbare maakt het zo Goddelijk. Ja, zo ken ik er nog wel een. Maar kinderen zijn goedgelovig, en ach, de meeste volwassenen eigenlijk ook. Ik kan het weten, want ik heb zo’n 15 jaar lang zonder twijfel geloofd voor ik eens mijn eigen radertjes aan het werk ging zetten.

In Nederland kun je kiezen naar wat voor (basis)school je je kind doet, en die worden ook allemaal gefinancierd door de overheid. Als je katholiek ben, kun je naar de katholieke school, er zijn hervormde, christelijke, joodse en islamitisch scholen. Als je goed zoekt, vast ook wel een boeddhistisch ingestelde school. Van alles wat. En daarnaast is er het openbaar onderwijs. Daar wordt geen uitspraak gedaan over geloof. Er wordt wel levensbeschouwing gegeven, waarbij kinderen van alle geloven iets leren, maar er wordt geen keuze gemaakt. Iedereen mag komen.

Een mooi idee, zo’n openbare school. Fijn ook dat iedereen gewoon zijn eigen onzin mag geloven en uitdragen. En dat dit ook nog gesubsidieerd wordt. Ook goedgelovigen moeten tenslotte nog wel iets meer leren.

Maar toch mis ik een beetje iets.

Ik wil eigenlijk een basisschool (om te beginnen), die gewoon vertelt dat al die geloven klinkklare onzin zijn. Dat het leven geen zin heeft, maar je er zelf zin aan moet geven. Dat er totaal geen bewijs is voor een hemel, dat als je dood gaat het gewoon over is. En dat dit ook niet erg is, omdat je er toch niets meer van merkt. Een school die alle mensen die wel willen geloven in hun waarde laat, maar wel uitlegt dat ze het naar alle waarschijnlijkheid fout hebben. Dat hun geloof gebaseerd is op niets dan cirkelredeneringen en, ja, goedgelovigheid. Dat je met evenveel recht kan geloven dat kabouters bestaan, dat er heksen zijn die echt kunnen toveren, en in een vliegend spaghettimonster. Het logo van de school zou een gelijkenis vertonen met de welbekende vis met pootjes. Deze school zou ‘ABS de Amoebe’ kunnen heten, of iets dergelijks. De school zou positief in het leven staan, omdat je nu eenmaal zelf verantwoordelijk bent voor je leven en voor elkaar. Zelf keuzes maken en zelf nadenken over wat goed is.

Niet zomaar  alleen maar een beetje niet geloven, maar uitdragen en (ja) zelfs indoctrineren. En dat ook gefinancierd door de overheid. Net zoals ze dat bij mij hebben gedaan met het katholicisme, en nog steeds eindeloze hoeveelheden kinderen met onzin worden geïndoctrineerd. Ook met ons belastinggeld. Met dit verschil, dat voor het atheïsme meer bewijs is dan voor alle andere geloven bij elkaar. Geen onzin onderwijzen dus, maar op onderzoek gefundeerde kennis.

Eigenlijk verbaast het me, dat er nog niet zoiets bestaat als een Atheistische Basisschool. In elk geval heb ik het niet kunnen vinden. Zou ik ‘m dan toch zelf moeten oprichten?

Pat

Er was eens een koningin. De witte koningin. Ze was getrouwd met haar prins op het witte paard en samen leefden ze als witte koning en koningin al heel lang gelukkig.

Vroeger had de prinses ook een tijdje verkeerd met de prins op het zwarte paard. Hij was uiteindelijk getrouwd met een andere prinses, en samen waren zij de zwarte koning en koningin geworden. Ook al lang en gelukkig.

De wereld van een schaakbord is echter niet zo groot, en zo kwam het dat de witte koningin en de zwarte koning elkaar na lange tijd weer eens tegenkwamen. De zwarte koning was namelijk langzaam met zijn koets en paarden naar de witte zijde van het bord gelopen. Voor een koning gevaarlijk spel. De koning is doorgaans veiliger af door een beetje achter zijn voetvolk te blijven schuilen, maar dat deed deze koning niet.

De witte koningin vond het staatsbezoek en de aandacht van haar voormalig geliefde wel interessant, maar vond het ook bedreigend dat die zwarte koning, met het zwarte paard zo dichtbij was gekomen. Als witte koningin heb je doorgaans de zwarte koning graag in een hoekje gedreven, en liefst aan de zwarte kant van het bord.

De intenties van de zwarte koning waren niet slecht. Hij wilde de staatsbetrekkingen tussen beide naties bespreken en de banden wat nauwer aanhalen. Hij had visioenen waarbij de twee stellen aan een staatsdiner zaten, lachten en dronken.

De witte koningin vond de zwarte koning echter naïef. De witte en zwarte koning kunnen tenslotte op het schaakbord niet in elkaars nabijheid verkeren. 

De zwarte koning en de witte koningin streden al snel als vanouds. Ze waren vergeten dat ze als witte prinses en zwarte prins ook al zo’n strijd hadden gevoerd, en wat voor gevoelens ze bij elkaar hadden opgeroepen. De zwarte koning, had het spel destijds gewonnen, en hij had dan ook vooral de overwinningsroes onthouden. Hij was vergeten hoe de witte koningin hem had uitgedaagd, uitgespeeld, en hem zijn kasteel had ingejaagd met zijn ophaalbrug omhooggetrokken en alle kanonnen op scherp. 

De witte koningin daarentegen was op een dag gewoonweg van het bord afgeslagen, en had de grimmige strijd en het dramatische einde als herinnering. Zij was vergeten hoe hij haar in het begin van het spel had veroverd door haar met zijn zoetgevooisde woorden voor zich te winnen. Ze wist alleen nog hoe ze daarna die woorden nooit meer hoorde en voortdurend de koning schaak had gezet in de hoop dat hij haar zou geven wat ze wilde. Toen ze echter in een onbewaakt ogenblik te dichtbij kwam, had hij haar van het bord geslagen en was alles plotseling voorbij.

Ze waren vergeten hoe ze van elkaar verschilden. Hoe ze elkaar nooit begrepen. Dat ze overal anders over dachten. Dat ze verschilden als dag en nacht, als de zon en de maan. Als zwart en wit. Voorbestemd om elkaar te bestrijden. Waar de een was, kon de ander niet zijn.

Zoals gezegd, verloren de witte koningin en de zwarte koning zich al snel weer in hun oude gewoontes. De zwarte koning was de  witte koningin dicht genaderd en hij had haar met al zijn mooie herinneringen geroerd. Maar hij maakte haar ook elke keer weer boos. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat ze elkaars wereld gewoon niet begrepen, omdat hij nu eenmaal de zwarte koning was en zij de witte koningin.

De witte verwarde koningin schoof in grote lijnen over het bord heen en weer. Ze sloeg zwarte pionnen en zette de zwarte koning zo nu en dan schaak om hem uit zijn koets te lokken. Maar de zwarte koning liet zich niet uit zijn koets lokken en trok zich terug. Dan verstopte ze zich achter haar witte stukken, en schoot daarna weer in volle vaart te voorschijn om de zwarte koning en zijn paarden aan te vallen. De zwarte koning schrok van zulk dramatisch spel. Steeds minder wilde hij met de witte koningin te maken hebben. De witte koningin bereikte het tegenovergestelde van wat ze beoogde.

De zwarte koning trok zich langzaam maar zeker verder en verder terug. De witte koningin dreef hem helemaal op tot aan zijn kasteel. De beroering was bij haar verdwenen en hem restte alleen nog onverschilligheid. Hij ging zijn kasteel binnen en haalde de ophaalbrug omhoog. De witte koningin zag het aan, en deed haar laatste pas. Nu was de zwarte koning weer aan zet. Hij kon geen kant meer op.

What women want....

Op Nu.nl vond ik vandaag een artikeltje over mannen, wat zij weer uit de ‘daily mail’ hadden. Koren op mijn molen dus. Tenslotte hebben we al gezien dat menig bezoeker van mijn blog op zoek is naar mannen, dus laat ik eens hieraan tegemoet komen.Wie weet blijven ze iets langer hangen dan  5 seconden.

Dat ik mannen leuk vind, moge duidelijk zijn. Vrouwen vind ik ook erg gezellig, hoor, maar toch net op een iets andere manier.

Het onderzoek is gedaan door een bepaald kledingmerk (dat ik natuurlijk niet ken, being ‘fashionably challenged') en daarmee niet bepaald wetenschappelijk en objectief. 

Enfin, laten we eens een aantal puntjes aflopen en zien waar ik het met mijn gelijken van geslacht op het Amerikaanse continent eens ben.

Volgens het onderzoek zien vrouwen liever dat mannen bier drinken dan wijn of sterke drank. Moet een man bier drinken? Och. Het effect is doorgaans een bierbuik. Wijn houd je een stuk slanker. Dus dat bier hoeft niet per se. Het is ook niet erg als hij het wel lust. Voor alles een gelegenheid. Bovendien nogal cultureel bepaald. In Frankrijk zou zo’n onderzoek vast hele andere resultaten hebben gehad.

Voor mij is vooral te veel drinken een afknapper. Te veel en te vaak. Te veel is als je niet meer weet wat je hebt gezegd, en op langere termijn is duidelijk te zien dat het te veel was, als je die bierbuik hebt ontwikkeld. Te vaak is als je er niet buiten lijkt te kunnen en je  sip kijkt op een feestje, omdat je vrouw geen BOB wil zijn. Als dat een terugkerende issue is, dan drink je te vaak.

Vegetariër zijn, vind ik dan in tegenstelling tot de vrouwen uit het onderzoek weer helemaal geen afknapper. Het vegetariër zijn, geeft aan dat een man ook wel eens verder nadenkt dan zijn eigen behoeftes, en principes heeft. Ik hoef het niet per se te onderschrijven (ben best gehecht aan mijn stukje vlees), maar de manier waarop wij hier in het westen consumeren is te belachelijk voor woorden. Je kunt je kop in het zand steken en volhouden dat je daar persoonlijk niks aan kan doen, maar daar wordt het zeker geen betere wereld van.

De lengte, doet er voor mij ook al niet zo toe. Van de gehele man, wel te verstaan. Moet ik ook wel zeggen, natuurlijk, aangezien mijn man geen centimeter langer is dan ik. Op de kop af beide 1.72m. Met hakken ‘toren’ ik boven hem uit. Dat werden dus platte schoenen onder mijn trouwjurk. Dat treft dan weer, want ik kan toch niet op hakken lopen. Geweldig excuus dus. Bovendien was het Toscaanse grasland op de Toscaanse heuvels toch al niet zo lief voor mijn jurk en schoenen, dus had het vast bijzonder grappige plaatjes opgeleverd als ik daar met mijn stiletto’s doorheen had geploegd.

Terugkijkend ben ik altijd al wel op de wat kleinere kereltjes gevallen. Liever niet kleiner dan ik, maar ook niet zeker niet al te groot. Zal wel iets te maken hebben met mijn behoefte aan gelijkwaardigheid, wat ik, mijzelf kennende, in het extreme doorvoer en dus zelfs in de lichaamslengte.

Aan sportkleding heb ik ook een broertje dood. Of liever gezegd, sowieso aan sport. Ik heb liever een muzikant, een creatieveling, iemand die doet aan zelfexpressie, dan een sportief type. Maar ik  geloof dat dit niet bedoeld wordt. De ladies willen namelijk wel graag een sportieve man, maar hij moet niet de hele dag in zijn trainingspak rondlopen.

Over borsthaar heb ik niet direct een mening. Enerzijds is het goed beschouwd niets anders dan overdreven hoog opgetrokken schaamhaar, anderzijds heeft het ook wel weer iets woests en mannelijks. Als het maar niet boven het bloesje uitpuilt. Juk.

Dan de gewenste inkomsten. Tja, de ideale man verdient wat mij betreft zoveel mogelijk, terwijl hij daar normale uren aan besteed, zodat er ook nog wat tijd voor mij overblijft. Hetzelfde geldt overigens voor mijzelf. Ik hoef dan ook niet per se een man die meer salaris heeft dan ik, in tegenstelling tot 70% van de dames in het genoemde onderzoek. Het mag wel, maar dan omdat hij bijvoorbeeld ouder is en meer tijd heeft gehad om carrière te maken, of een handigere branche heeft gekozen dan ik (en dat is al snel het geval). Maar niet alleen omdat hij nou toevallig een man is.

Tenzij de dames eigenlijk bedoelen dat ze graag een intelligentere of meer capabele man willen dan zij zelf. Een man die meer uren werkt en dus meer carrière kan maken, een  man die werkt terwijl jij voor de lol een paar uurtjes bijklust in de plaatselijke supermarkt, of zodat je thuis op je gat kan blijven zitten. Het kan natuurlijk zijn dat de dames eigenlijk dat bedoelen. Dat drukt zich tenslotte ook aardig uit in een salarisverschil. Dus als je graag als vrouw net even minder wil zijn qua capaciteiten, dan is het inderdaad handig om een man te hebben die net iets meer verdient. Gruwel! Dames! Wat is er gebeurt met alle feministische golven?

Intelligentie vind ik dan weer wel belangrijk. Dat wil zeggen, graag ongeveer een gelijkwaardig niveau. Of dat uit te drukken is in een academische titel valt te bezien, maar een studie gevolgd hebben, is in elk geval een aanzet in die richting. Echter, het aantal leuke gepromoveerde mannen is niet zo enorm groot, dus gelijkheid qua titel heb ik maar vast opgegeven. Bovendien heb ik deze man al van voor de titels. Intelligentie zit ‘m ook niet in twee of drie letter voor of desnoods achter je naam. Dat is geen intelligentie, dat is een overbodig statussymbool. Wat intelligentie wel is, daar hebben generaties psychologen zich over gebogen (hehe, dat rijmt) en is cultuur en maatschappij gebonden.

Intelligentie is dat wat een IQ test meet, citeren we wel gekscherend in de colleges. Het blijft een beetje ongrijpbaar en subjectief. De uitslag van zo’n IQ test is wel helder, maar de test zelf is zeker niet waardevrij.

Voor mij is het in elk geval van belang dat we een gesprek kunnen voeren op gelijk niveau, dat (ook) over andere dingen gaat dan voetbal en muziek. Een beetje diepgang, en dat heeft gek genoeg vaak weinig met je score op een IQ test te maken.

Daar wijk ik dan meteen weer een beetje af van de Amerikaanse vrouw, want die vindt humor belangrijker dan een goed gesprek. Nu vind ik humor ook erg belangrijk, maar het een sluit het ander niet uit, niet waar.

 Of hij van shoppen houdt, doet er niet toe (houdt ‘ie wel van overigens) aangezien ik er zelf weinig aan vindt. Online shops zijn echt helemaal heerlijk.

Soaps kijken doe ik niet, sport kijken heb ik me bij neergelegd, een handige klusser zou fijn geweest zijn, maar je kunt niet alles hebben (hoewel hij zichzelf reuze handig vindt, hehe). Een man zonder rijbewijs vind ik wel enigszins suf (een vrouw zonder rijbewijs overigens net zo goed), en ik ken geen mannen die niet kunnen zwemmen en fietsen, maar dat zal wel een Nederlands dingetje zijn.

Met een ding ben ik het zeer zeker niet eens. Hij hoeft van mij niet 2x per week zijn moeder te bellen. Doe maar niet.

Zoeken naar woorden....

Laura denkt, maakte me aan het lachen met haar blog 'zoeken in alle hoeken' . Het is soms erg grappig via welke zoekwoorden mensen op een blog belanden. Sommige zijn een beetje sneu, andere leuk, en heel vaak komen mensen op je site die er helemaal niet willen zijn. Die zijn snel weer weg. Ik doe dus maar eens een na-aap-actie (Laura is naar eigen zeggen ook niet de eerste die dit verzonnen heeft, tenslotte), en deel met jullie mijn zoekwoorden.

Natuurlijk heb ik een tracker op mijn blog, wat dacht je dan! Dat ik alleen informatie over mijzelf deelde, en van jullie niets wil weten? Guess again. Ik heb wel drie trackers op mijn blog. Allemaal met net een beetje andere informatie.

Waar word ik zoal mee gevonden?

• Ruim 40% komt binnen via het woordje 'leuk', leuke of leuk! Ze vinden het blijkbaar alleen niet zo leuk, want deze bezoekers zijn doorgaans direct weer verdwenen :-(

• Een kleine 10% zoekt op 'Brad Pitt'. Snap ik. Is ook lekker ding. Maar gaat dus niet om mij :-(

• 5% Doet het met 'toekomst'.....Ja dat zou fijn zijn, he, als ik die kon voorspellen. 

• Daarna volgt *kuch* ukelele *kuch* Geen commentaar.

Wat verder nog?

Aandacht....Heb ik ook graag, inderdaad. Ik vrees alleen dat het lezen van andermans blogs je weinig aandacht oplevert. Schrijf er zelf een, is mijn advies. 

Schrijf een brief aan het verleden. Ben bang dat je geen antwoord zult krijgen....

AAAH....Eindelijk eentje die hout snijdt. Wel twee hele mensen hebben de afgelopen weken gezocht op "Mirella van Leeuwen" en eentje op 'mirella mind upload'. Hoewel me dat dan wel weer direct doet afvragen wie er in hemelsnaam op mij persoonlijk wil zoeken? *checkt ip adres*  ;-) aah!

'Ruzie met je dochter van 6 jaar'. Ja sorry hoor, als je een ruzie met je kleuter al niet op kan lossen, vrees ik het ergste voor je volwassen relaties.

'Reuzen appel'....eh...Als je zo'n honger hebt, kun je beter naar de groenteman.....

'ballon blaast zichzelf op'. Waarom wil iemand nou toch een zichzelf opblazende ballon? Hoewel, ik heb wel van die zelf opblazende matrasjes voor op de camping. Da's inderdaad wel verdomde handig....En met een verjaardag kosten al die ballonnen ook wel veel lucht. Ik voel hier een gat in de markt!!

'bijzonder mooi autisme' :-). Overigens is het bij mijn dochter geen autisme, heeft onderzoek laatst uitgewezen. 

'fuck me botten'.....geen idee waarom dit bij mij uitkomt. Maar ik heb wel een enorme hekel aan 'me' als er mijn of m'n had moeten staan. Dat je pijn in je botten hebt (wat ik even veronderstel) is rot voor je, maar er is nooit een excuus voor deze vorm van taalvervuiling.

Ook aardig wat mensen willen een kippenpak:

'kippenpak maken', 'kippenpak marktplaats', 'kippenpak kind'. En ik heb echt alleen maar geschreven dat als een boerka niet mag, dat een kippenpak ook niet mag. Dus. Dat je het weet dat je hier geen naaibeschrijving van een kippenpak gaat vinden. Hoe vaak hier ook kippenpak staat. Kippenpak, kippenpak, kippenpak.

'Oma's doen het steeds fout'. Ach. Wel een beetje sneu. Maar ja, oma's moeten zich ook gewoon niet met  de opvoeding bemoeien. Echt niet. Je hebt je kans gehad, en als jouw kind het naar jouw mening niet goed doet, ben je zelf te kort geschoten in de opvoeding van jouw kind als opvoeder. Eigen schuld dikke bult dus, en gewoon ophouden met zielig doen nu.

'Zingen India om te laten zien dat je interesse hebt'. Hahaha, misschien zijn er eenvoudigere manieren om je interesse te laten blijken?

'versland'.  Ik weet niet wat je bedoelt, maar als je bedoelt wat ik denk dat je bedoelt, is het gezien je spellingsvaardigheden geen wonder dat je het aan het zoeken bent. 

Tot slot heb ik opgeteld een behoorlijk aantal bezoekers die denken dat ze op mijn blog mannen kunnen vinden, met zoekwoorden als:

'sexy man'

'johnny depp young' (ja, jammer he, we worden allemaal ouder. Johnny Depp ook)

'leuk jongens met blond haar' (val zelf eigenlijk meer op donker haar in combinatie met blauwe ogen, maar ieder zijn ding)

'mannen blond haar' (mannen is al beter dan jongens, dat heb je mee, verder zie vorige commentaar)

'mannen met lang haar in pak' (lekker is dat he)

'mooi jongens blond blauwe ogen' (nou moet je niet te veeleisend gaan worden),

'blond blauwe ogen man',

'man met stoppelbaard', 

'mooie brildragende knappe mannen' (kan ook wat hebben)

'sexy mannen met kaal hoofd en stoppelbaard' (Ja! Bruce Willis!).....

Het feit dat zoveel van deze zoekwoorden nu juist naar mijn blog leiden, doet mij vermoeden dat ik misschien te vaak over mannen schrijf, hihihihi.

Gezocht: leuke man (10)

Een collega van mij vertelde laatst tijdens de lunch over een Marrokaanse studente die na een tijdje haar niet gesproken te hebben, getrouwd en zwanger bleek te zijn. De huwelijkspartner was voorgesteld door haar ouders, en volgens de dame in kwestie was het een kwestie van aanpassen en zou de liefde wel groeien.

Mijn collega vond het leuk om eens een kijkje in de Marrokaanse huwelijksmakelaardij te hebben gekregen, maar kon zich niet zoveel voorstellen bij het niet zelf kiezen van je partner. Dat moet toch vreselijk zijn? Niet zelf kunnen kiezen? Niet verliefd zijn?

Ik vraag het me af.

Van alle huwelijken in Nederland eindigt zo’n 36% in scheiding (CBS, 2010). De meeste huwelijken in Nederland zijn op basis van een zelfgekozen partner. De gearrangeerde huwelijken zitten hier natuurlijk wel tussen, maar niemand weet precies hoeveel dat er zijn. In elk geval kunnen we ervan uitgaan dat het vooral huwelijken op basis van eigen zoektocht betreft, en dat is gezien dit hoge percentage aan echtscheidingen in elk geval duidelijk geen garantie op huwelijksgeluk.

Ik vraag me af of het nu echt zo vreselijk zou zijn, met iemand trouwen die je ouders voor je hebben uitgezocht.  Wat klinkt beter? Trouwen met een vreemde, de spanning van het elkaar tijdens het huwelijk ontdekken en uiteindelijk (hopelijk te) eindigen als een tevreden oud stel, of: Verliefd worden,  elkaar van haver tot gort leren kennen, in een poging de romantiek levend te houden trouwen, elkaar irriteren tijdens het huwelijk met alle reeds bekende onhebbelijkheden en uiteindelijk (hopelijk te) eindigen als een tevreden oud stel?

Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over gedwongen huwelijken. Niemand hoeft wat mij betreft te trouwen, en al helemaal niet als ze dat zelf niet willen. Ik weet best dat er hele nare gevallen bekend zijn waarin meisjes te jong, en verwesterd gedwongen worden te trouwen. Daar heb ik het nadrukkelijk niet over. 

Ik ga er even van uit, dat als ouders huwelijkskandidaten voor hun kinderen uitzoeken, ze dat doorgaans doen met de beste bedoelingen. In elke cultuur wordt van kinderen gehouden, en willen ouders ook de beste partner voor hun oogappeltjes. Welke criteria daarvoor precies gebruikt worden, weet ik natuurlijk niet, maar ik kan me voorstellen dat het iets te maken heeft met gelijke normen en waarden, religie, economische zekerheid, en een niet al te onappetijtelijk uiterlijk.

Matchen op persoonlijkheid is ook belangrijk. Uit een onderzoek van Luo en Klohnen (2005) bleek dat de uiteindelijke tevredenheid met huwelijk nog meer afhing van overeenkomsten in persoonlijkheid, dan van overeenkomsten in attitudes. Het is dus niet zo erg als je man VVD stemt en jij SP, maar wel als hij extravert en uithuizig is, en jij een introvert muurbloempje.

 Ik denk zomaar dat als je tot over je oren verliefd bent, je zelf niet zo’n goede inschatting kan maken van de persoonlijkheid van de ander. Ten eerste doe je allebei je liever, lolliger en idealer voor dan je in werkelijkheid bent, ten tweede is het algemeen bekend dat liefde blind maakt (merk op dat dit niet gestaafd wordt met een referentie ;-)). Misschien kunnen de niet door verliefdheid geplaagde ouders wel veel beter en realistischer een inschatting maken van de  persoonlijkheid van beide huwelijkskandidaten, en beter bepalen of het een ‘match’ is. En ook de niet verliefde kandidaten kunnen dus eigenlijk beter bepalen of de voorgestelde persoon in orde is, dan de door verliefdheid geplaagde  tortelduifjes.

Sterker nog,  ik ben niet de enige die het stiekem wel een goed idee vind! Veel van de zogenaamde zelfkiezende romantici zijn er inmiddels al lang achter dat het zelf uitzoeken van een leuke partner zo eenvoudig nog niet is. Menigeen vertrouwt zichzelf niet meer na talloze stukgelopen relaties met de verkeerde types, en laat het zoeken van een geschikte partner over aan de zogenaamde relatiebureau’s en datingsites. Het stikt er werkelijk van. Ik noem er een paar. Partnerselect, Lexa.nl, e-matching, Relatieplanet, Match4me.

We noemen het anders, maar er gebeurt feitelijk precies hetzelfde als bij het voorstellen van een mogelijke huwelijkspartner door de ouders. Natuurlijk willen we niet dat onze liefhebbende ouders een partner voor ons uitzoeken. Wij zijn meestal wat ouder als we het datingslagveld (weer) betreden, zijn onze ouders ontgroeid of zelf van hen vervreemd, bovendien is dat niet romantisch. Nee, veel liever laten we een voorgeprogrammeerd systeem een computeruitdraai maken van wie er bij ons past. Dat is pas sprookjesachtig.

In elk geval blijkt uit een onderzoek waarin gearrangeerde huwelijken in India vergeleken werden met zelfgekozen huwelijken in de Verenigde Staten, dat de partners in beide soorten huwelijken even tevreden waren, en evenveel van elkaar hielden (Myeres, Madathil and Lingers, 2005). Voor de uiteindelijke kwaliteit van het huwelijk, maakt het dus niet uit of je getrouwd bent omdat je elkaar zelf tegen het lijf bent gelopen, of omdat je ouders vonden dat jullie zo’n leuk stel zouden vormen.

Helaas zijn er geen cijfers bekend, van het aantal echtscheidingen bij gearrangeerde huwelijken. Maar ik durf wel te beweren dat bij een gearrangeerd huwelijk, de keuze in elk geval een stuk rationeler wordt gemaakt, waarbij mijns inziens de statistische kans dat de partners elkaar daadwerkelijk liggen groter is.

Het is dus alleen maar logisch om als liefhebbende ouder je kind van een goede , gezonde, goed in de slappe was zittende, partner te willen voorzien.

Dus:

Gezocht voor onze dochter (8) een welbespraakte intelligente, atheistische jongeman (10), met linkse hobby’s, liefde voor muziek en dans én in het bezit van oordopjes, die van plan is het ontzettend te gaan maken in een met het oog op de toekomst te verwachten economisch goed lopende business. Persoonlijkheidstest is onderdeel van de selectieprocedure.

CBS (2010) Huwelijksontbindingen door echtscheidingen en door overlijden. Verkregen op: 1 april 2012 van: http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?DM=SLNL&PA=37425ned&D1=3-9&D2=0,10,20,30,40,50,(l-1)-l&VW=T

Luo, S. En Klohnen, E.C. (2005) Assortative mating and marital quality in newlyweds: A couple-centered approach. Journal of Personality and Social Psychology. Vol 88, no. 2.

Myers, J.E., Mathadil, J., Tingle, L.R.(2005) Marriage satisfaction and wellness in India and the United Statse: A preliminary comparison of arranged marriages and marriages of choice. Journal of Counseling & Development Vol 83(2), 183-190.